The Accountant 2 (2025)
Het is voor een studio natuurlijk ook onmogelijk om de verleiding van de sequel-potentie te weerstaan, als een film zo succesvol ontvangen wordt als The Accountant. En als dan zowel Ben Affleck als Jon Bernthal weer wil meedoen, dan staan logischerwijs alle lichten op groen.
Ik neem overigens aan dat je tussen bovenstaande woorden m’n sarcastische ondertoon wel waarneemt, want hoe vermakelijk de film ook zeker wel is, ik begrijp niet helemaal waarom deze gemaakt moest worden. Buiten die puur financieel-commerciële reden van het inhaken op een succesvolle film, die nooit als een eerste deel van wat voor franchise dan ook aanvoelde…
Het verhaal
Christian Wolffs (Affleck) auditieve opdrachtgever Justine (Alison – Snowpiercer (tv) – Wright) blijkt een stuk aanweziger, en komt initieel wat als een soort supergeavanceerde en ‘bestemde’ A.I. bot over. Maar wat blijkt: Justine (Allison Robertson) blijkt de nerd-/savant-/whizzkid-leider van een groepje mede-hackers dat mogelijk nog méér verantwoordelijk is voor Chris’ succes dan z’n megastrenge/-harde opvoeding, z’n door-autisme-geperfectioneerde-redeneringsvermogen of z’n ontzettend-goed-ontwikkelde vecht-skills. Met andere woorden: er is nogal een dimensie toegevoegd aan Chris’ arsenaal, wat zeker wel een nieuwe kijkerspubliek zal aanboren, maar dat film- en belevingstechnisch niet enkel positief werkt…
We zagen in de openingsscène al hoe treasury chief Ray King (J.K. Simmons) in een bingo-tent de geblondeerde Anaïs (Daniella – Jurassic World: Dominion – Pineda) ontmoet, maar niet veel later nogal onfortuinlijk aan z’n eind komt. Maar wie is deze Anaïs, en waarom is het Chris’ 100% focus om het jochie op een foto – die óók door King aan Anaïs wordt getoond – te vinden, terwijl ook Kings opvolger/voormalig assistent Medina (Cynthia – The Lord of the Rings: The Rings of Power (tv), Arrow (tv) – Addai-Robinson) betrokken raakt en zelfs contact met Chris opneemt voor hulp..?
Wat volgt is een stevige zoektocht waarbij Chris weet dat hij het niet zonder z’n broer kan, maar die is natuurlijk niet direct happig om na acht jaar niets horen ineens voor een klus gevraagd te worden. Dus dan raken ze ook nog lichtjes aan drama over leven met een familielid ‘op het spectrum’, wat best goed werkt, maar wat helaas ook meer uitgelegd wordt dan dat het mysterieuzer blijft, zoals in het eerste deel…
Méér niet altijd beter?
In films waarin the law gaat samenwerken met outlaws (als Chris en broer Braxton (Bernthal)), krijg je natuurlijk altijd het moment dat de beambte zich aan regels moet houden, waar de crimineel een broertje dood aan heeft. En ja, The Accountant 2 toont wel iets van scherpte hierin, in hoe deze regels dus nogal in de weg kunnen zitten, maar veel meer dan aanstippen, dat doen de makers ook niet. En dat is een beetje m’n gevoel bij de gehele film: het voelt wat verplicht aan, misschien wel omdat iedereen voelde hoe het ‘franchiseificeren’ van het Christian-karakter ietwat vergezocht was. Want doordat Chris nu veel meer drama-scènes heeft, moet Affleck z’n ‘aandoening’ ook veel meer spelen, en dat werkt dus niet perfect. Eerst proberen ze dit met humor wat te ‘ont-spannen’, terwijl ze richting het eind ook iets van een ‘leermoment’/openbaring erin proberen te verwerken. Maar ik weet dus niet zeker of dit niet respectloos is richting mensen op het spectrum; in het eerste deel bleef men hier niet voor niets wijselijk van weg. En ergens hebben de makers dat volgens mij ook wel gevoeld, want met dat whizzkid-nerd-groepje lijken ze wat ‘afleiding’ toegevoegd te hebben, maar dat hielp bij mij dus weer niet echt qua geloofwaardigheid. Dus ja: ik merk dat ik vooral zeur tijdens dit schrijven, terwijl ik me gisteravond ook zeker wel aardig vermaakte voor zeker 1,5 uur.
De film duurt alleen ruim 2 uur…
Crew & cast
Ja, de makers hebben hun tijd wel mogen nemen met dit verhaal. En dan bedoel ik dus niet de tijd die is verstreken sinds dat tevens door Gavin O’Connor gemaakte eerste deel (in 2016 al; er wordt ook een paar keer opzichtig “eight years ago!” benoemd in de film). Maar de makers lijken dus ook een langere film te hebben mogen maken dan ‘nodig’, waardoor de film een paar verhaallijnen bevat die mij tot aan het eind helemaal niet duidelijk waren. Mogelijk heb ik in het begin – waarin ik mezelf nog wat moest installeren – iets cruciaals gemist, maar de cynicus in mij doet me ook allang denken: “Ja Filmofiel, je mag wel naar een excuus zoeken omdat de film toch ook een verdacht hoog punt op IMDb heeft en jouw oordeel mogelijk wat afwijkt, de film bevat ook genoeg elementen die opzichtig zijn toegevoegd om maar iets van plot en/of inhoud aan het verhaal te geven, maar ik blijf het de makers verwijten dat ik dus niet begrijp waarom Christian zich zo gepassioneerd op deze zaak stort…” Terwijl O’Connor wederom samenwerkte met scenarist Bill Dubuque, die ooit het mooie The Judge (en het hier niet uitgebrachte (?) A Family Man) schreef, maar buiten het eerste deel verder ‘enkel’ als creator van de successerie Ozark bekend staat. Dus wederom: heb ik iets gemist, of is m’n cynisme terecht, in hoe dit een té gekunsteld overkomende poging tot franchise-vorming is..?
Of Affleck echt onderzoek heeft gedaan naar autisme, dat vraag ik me wel af. Ergens voelt zijn vertolking ook wat ouderwets, als in: “Laat zien dat je sociaal onhandig bent en moeilijk je emoties voelt, en er zeker niet over praat!” Daarnaast lijkt de film ook ietwat makkelijk het begrip ‘verworven savantsyndroom’ in het verhaal te hebben willen verwerken, waardoor Pineda ineens een soort Lucy–light versie (denk Scarlet Johansson) kon spelen. En terwijl ik dit zo typ, merk ik wederom dat ik vooral teleurstelling voel dat ik eigenlijk geen moment echt ín het verhaal kwam. Wat ergens ook een reden kan zijn dat ik zo aan het zoeken ben naar kritiek. Al bevatte m’n aantekeningen na afloop ook één regel met “die cowgirl!! 😍“…
Final credits
Want de scène met haar werkt natuurlijk vooral omdat iedere man met ook maar een procentje onzekerheid (lees: 99,5% van de mannen dus) wel wil fantaseren over hoe je – door even goed op het ritme te letten – ineens met de mooiste babe van het western-café kunt dansen. Iets dat in bijvoorbeeld Rain Man toch een stuk beter werkte. Of die 80’ies film daarin geloofwaardiger is, dat weet ik niet (denk het wel, want Dustin Hoffman heeft toen mensen op het spectrum wel langdurig bestudeerd), maar dat is dus wel een stukje superheldpotentieprojectie van heb ik jou daar. Als in: fantaseren dat je ineens iets geweldig kunt, werkt dat niet bij iedereen..?
Nee, vanuit mijn liefde voor ‘oprechte, authentieke verhalen’ is dit tweede deel echt bullshit, en enkel een product bedoeld om omzet mee te genereren. Vanuit m’n kennis over ‘de industrie’ weet ik dat ik hier niet al te moeilijk over moet doen, en vanuit de begrijpelijke noodzaak – om af en toe de werkelijkheid te ontvluchten – is dit tweede deel zeker wel voldoende hoor…