Lucy (2014)
Een dag nadat ik Scarlett Johansson zag schitteren in Under the Skin zag ik haar ook bijna letterlijk schitteren in Lucy. Maar in deze film van lopende-band-filmmaker Luc Besson komt dat vooral doordat ze één of andere prestatiebevorderende drugs heeft genomen, waar zelfs Bradley Cooper in Limitless jaloers op zou zijn geweest. Want ondanks dat zij dus bijna 100% van haar hersenen schijnt te gebruiken (en wij normaliter maar 10%, volgens een verkeerd geïnformeerde Besson!), had ik in het eerste half uur wederom het gevoel dat je bij een Besson-film jezelf nogal in de weg zit als je meer dan 4% van je hersenen gebruikt.
En dan ineens haalt ie een paar interessante thema’s aan die me wél wat langer doen nadenken…
Het verhaal
Lucy (Johansson) is een wat naïeve Amerikaanse meid in Taiwan, die door haar vriendje Richard (Pilou Asbæk uit het Deense Spies & Glistrup) wordt getrickt om een koffer af te leveren bij Mr. Jang. Mr. Jang (Oldboys Choi Min-sik, een Koreaan die als Chinees wordt neergezet door Besson (of toch niet?)) blijkt echter een nogal medogenloze crimineel te zijn die op één of andere manier niet weet wat er in de koffer zit (?), maar even later wel al drie andere stooges mét operatieteams heeft klaarstaan (??) om de inhoud van dat koffertje te implanteren bij vier toeristen, waaronder nu ook Lucy.
Niet wetende wat ze in zich geïmplanteerd heeft is Lucy inmiddels wel al lang blij met het vooruitzicht naar huis te kunnen, maar dan wordt ze door een veel te dom neergezette crimineel zo hard in haar buik geschopt dat het zakje met blauw/paars poeder breekt en wat blijkt: de vrijgekomen drugs die in dat zakje zaten geven Lucy ineens ‘supermenselijke’ krachten. En wat dat inhoudt wordt in een geweldig simpele montage door Morgan Freemans karakter uitgelegd. Als professor vertelt hij namelijk over wat er zou gebeuren als wij als mensen meer dan die 10-15% van onze hersenen zouden gebruiken. Wat blijkt: de drugs zorgen er voor dat Lucy’s hersengebruik sterk begint te stijgen, waardoor ze vrijwel onstopbaar wordt in haar zoektocht naar Mr. Jang én uiteindelijk zelfs naar het doel van het mens zijn (!).
Domme Luc
Mogelijk voelde je m’n ironie in bovenstaande alinea’s al, en als je weet hoe ‘dom’ ik films als Taken 2, Colombiana, Transporter 3 e.d. vind, dan had je de titel van deze alinea wel al verwacht, denk ik. En vrijwel direct toont Besson ook nu weer hoe simpel hij is, of hoe negatief hij denkt over onze intelligentie als kijkers. Voorbeeld: op het moment dat Lucy in haar benarde situatie terechtkomt, knipt hij er bijna lachwekkend beelden van een jachtluipaard die z’n prooi besluipt tussendoor. Zo van: “Let op, ze loopt in een val! Let nou op! Zie je nou nog niet dat ze in een val loopt, dat Lucy die prooi is, en de bad guys de luipaard? Wacht: ik doe het nóg een keer..!“. Serieus: ik kan me goed voorstellen dat je daar een sticker voor krijgt als je dit zo toepast bij een les filmmontage in de brugklas van een middelbare school, maar Luc Besson maakte toch ooit het geweldige Léon en Le grand blue en het meer dan vermakelijke The Fifth Element? Zou hij continu tegen zichzelf zeggen dat hij het zo simpel mogelijk moet houden, of zou hij zelf ook ooit teveel van een bepaalde drug genomen hebben waardoor er iets geknakt is in zijn hersenen..?
Okay, mogelijk sla ik wat door, want ik wil ook opletten dat ik geen mensen beledig die zijn films wél geweldig vinden (en deze Lucy is wel een stuk vermakelijker dan vrijwel alles wat ik van hem zag de laatste tien jaar). Maar laat ik dan z’n ‘domheid’ met feiten onderbouwen. Een belangrijk deel van de premisse van deze film is dat Lucy dus ineens veel meer van haar hersencapaciteit gebruikt dan ‘wij’ zouden doen, want wij zouden slechts 10% van onze hersenen gebruiken. Maar dat is dus 100% fout! En die fout wordt wel door meer mensen gemaakt, want waarschijnlijk is het een verkeerde interpretatie van één of andere uitspraak die ooit gedaan is, dat we van slechts 10% van onze hersenen begrijpen hoe ze werken. We gebruiken wel degelijk vrijwel 100%, maar daarvan ‘begrijpen’ onze wetenschappers dus nog maar zo’n tiende deel.
Toch interessant?
En ondanks deze (voor mij) hoogst irritante zaken – vooral dus hoe Besson ervan uitgaat dat wij dom zijn – raakte hij zo halverwege de film ineens wél een paar snaren die m’n aandacht behoorlijk trokken. Niet zozeer met die The Tree of Life–for-dummies achtige shots van de oudst gevonden botten van een mensachtige (genaamd Lucy, wink wink!), maar ineens leek de film dus over ‘grotere’ zaken te gaan, die je vooral onder de noemer non-dualiteit kunt scharen. Het begon met hoe wij als mensen mogelijk de fout in gaan door te denken in “hebben” in plaats van in “zijn”, maar dan gaat hij het hebben over tijd, en hoe wij onze werkelijkheid daar omheen vormgeven. Hier is niet genoeg ruimte voor mijn theorieën over waarom wij mensen tijd mogelijk ‘uitgevonden’ hebben (omdat onze hersenen het niet aan kunnen dat ‘alles’ gelijktijdig in het nu gebeurt, want is er iets anders dan het ‘nu’..?), maar dat Besson hier ineens zijn raakvlakken met mijn ‘zoektocht’ toont, dat was nogal verbazingwekkend. Voor sommigen mogelijk ook behoorlijk lachwekkend en/of oninteressant, en ik verwacht dat het grote mainstream publiek hierbij afhaakt en de film juist op zal afkraken, maar ik kreeg daar dus ineens wél zin door om de film aandachtig af te kijken. Zeker omdat Lucy uiteindelijk terug naar de basis lijkt te gaan, dat we eigenlijk allemaal onderdeel zijn van één groot energieveld en alles met elkaar verbonden is.
Maar laat ik hier niet verder op ingaan, zeker ook omdat Besson in het allerlaatste stukje ‘dialoog’ toont dat hij toch weer niet door heeft wat dat energieveld voor onze ‘ik’ zou betekenen. Dus laat ik hem toch maar niet teveel prijzen hiervoor…
Final credits
Het lukte mij dus niet om m’n hersenen grotendeels uit te zetten, wat Besson lijkt te ‘eisen’. En toch heb ik me wel lichtjes vermaakt. Dat kwam deels door de ride waar je in ondergedompeld wordt, maar deels ook doordat Besson dus – voor het eerst? – uiteindelijk iets ‘meer’ tracht te doen dan enkel zo’n simpel mogelijke film te maken. Dat ik hem gruwelijk wantrouw op het gebied van zijn ‘kennis’ van non-dualiteit e.d. heeft ie echter wel over zichzelf afgeroepen, juist doordat de rest van z’n recente oeuvre zo ontzettend simpel is/was en vanwege dat allerlaatste stukje dialoog.
En toch vind ik het niet erg dat ik Lucy gezien heb, wat misschien ook wel weer iets met Scarlett te maken heeft…