Limitless (2011)
Limitless is geweldig entertainment voor het grote publiek, met een rol die op Bradley Coopers lijf is geschreven. Maar let wel op dat je niet al te kritisch bent, want hoe kortzichtig is de gedachte dat als je ongelimiteerde mogelijkheden en een ‘four-digit-IQ’ hebt, je enkel en alleen aan het vergaren van zoveel mogelijk geld en macht gaat denken..? Inderdaad: een vraag die de film wel oproept, maar waar ie niet scherp genoeg voor is om daar iets mee te doen…
Cooper speelt Eddie Morra, een schrijver met writer’s block. De film begint met een scène waarin hij op het punt staat van een balkon op tig hoog te springen, omdat er nogal wat vervelende sujetten de deur van z’n appartement staan in te beuken. Je voelt natuurlijk direct aan je water dat de film daarna terug in de tijd zal springen, om uiteindelijk weer op dat balkon uit te komen, waarschijnlijk gevolgd door een afsluitende resolutie. En dat gebeurt natuurlijk ook. Niet dat ik hier ironisch wil zijn, maar het is een bekende en vertrouwde manier om een film vorm te geven.
Regisseur Neil – The Illusionist – Burger gaat daarna los met best aardige begincredits, zeker als je van New York houdt (zoals ik). De camera vliegt door Manhattan, en later in de film ontdek je dat dit niet enkel een leuk trucje is. Niet dat het de film veel meer diepgang geeft, maar het is meer dan ‘stoer doen’.
Okay, hoe interessant zou het zijn als je een pilletje kon nemen waardoor je 100% van je hersenen gaat gebruiken? Mijn tegenvraag: doen we dat niet al? Want is het niet zo dat we van slechts 10-20% van onze hersenen weten wát ze doen, en wordt dat daarom niet vaak verkeerd geïnterpreteerd, alsof we ook niet meer zouden gebruiken?
Ach, zo’n vragen dien je je niet te stellen natuurlijk, en ik moet zeggen: dit mierengeneuk zat mij ook niet in de weg tijdens het kijken hoor, want ik zat er lekker in. Ik had dan ook het geluk om deze film onverwacht en overdag te kijken, en ik liet me erg fijn meevoeren in de snelheid van de film. Na afloop had ik zelfs lichtelijk eenzelfde gevoel als ik had na het zien van The Karate Kid, ergens halverwege de jaren 80; ik voelde de adrenaline door m’n aderen vloeien (“gieren” is wat overdreven). Limitless is dus wel een aardig fijne ride…
Het verhaal loopt lekker door, maar wat er precies gebeurt, en hoe het ingevuld wordt, dat is niet zo van belang. Natuurlijk kan hij alle vrouwen versieren, natuurlijk kan hij alle CEO’s op Wallstreet imponeren met z’n mega-kennis, en ga zo maar door en door. Dit is allemaal aardig ingevuld, maar toont ook wel de zwakte van de film (hoe goed uitgevoerd ook), want als je een VET idee hebt, dan maakt de invulling niet zoveel uit, toch? Als je als schrijver maar kunt laten zien dat je vette dingen kunt verzinnen. Maar de inwisselbaarheid van deze leuke vondsten toont ook dat er niet echt één duidelijke gedachte (een “essentie”, if you will) achter het verhaal zit. Als dat er wél achter had gezeten, dan had dit een geweldige en goede film kunnen zijn. Nu is ie gewoon lekker mainstream-vermakelijk…
Aan het eind van de film overheerste bij mij dan ook de gedachte die ik in de eerste alinea al aanhaalde: als je echt een IQ van boven de 1000 hebt, ga je je dan echt primair bezig houden met het vergaren van zoveel mogelijk geld? Houdt ‘intelligentie’ niet ook het hebben van een ‘hoger bewustzijn’ in, waarin je ontdekt dat materiële doelen niet het uiteindelijke ‘doel’ kúnnen zijn? En zou Limitless dan gemaakt zijn door mensen die zelf net niet intelligent genoeg zijn om een écht interessante film te maken? Ook al bereiken de producenten met deze film waarschijnlijk wel wat ze denken dat hyperintelligente mensen zouden willen: een gevulde portemonnee. Want ondanks m’n lichte gezeur is het echt wel een vermakelijke film hoor, die voor een zeer groot publiek erg aantrekkelijk is. Dat bleek ook wel tijdens de aftiteling, toen die overenthousiaste vent twee stoelen verderop licht applaudisseerde (hij was niet de enige, btw) en z’n vuisten triomfantelijk balde…
Grotendeels eens met deze review, ik heb ook erg genoten van deze popcorn film, en ook bij mij kwam de vraag in me op of je puur voor geld en macht gaat als je veel meer snapt als alle andere mensen op de wereld, maar weet je, misschien is dat ook wel zo. De film leert ons sowieso dat hoe slimmer je van nature al bent hoe slimmer de drug je dan zal maken. De hoofdpersoon is intelligent maar niet de intelligentste op aarde dus zal ook met deze drug niet het ‘hoogste niveau’ (verlichting?) bereiken. Misschien dat als je iemand als Stephen Hawking, die waarschijnlijk nu al snapt dat geld en macht niet de drijfveer van de mensheid moet zijn, deze drug geeft dat die wel de wereld positief zou kunnen veranderen.
Maar goed, waarschijnlijk zijn we deze film nu veel te diep aan het bekritiseren. De film wil de wereld helemaal niet verbeteren maar popcorn verkopen en dat doet ie goed.