Freaky Tales (2024)
Gebaseerd op jeugdherinneringen van één van de leden van het regieduo (dat ooit doorbrak met Ryan Goslings doorbraakfilm), is Freaky Tales een zogenaamde anthology film (“bloemlezingfilm” klinkt toch niet?), gezet in het Oakland, Californië van de jaren 80. En zo’n film, bestaande uit een viertal deels-overlappende maar losse verhalen rondom één ietwat simplistisch thema (die groene gloed), is natuurlijk het ideale vehikel voor een shitload aan talent in bijrolletjes (naast toppers als Pedro – The Mandalorian (tv), Gladiator II – Pascal en Ben – Andor (tv), Animal Kingdom, Babyteeth – Mendelsohn, en wat ‘ouder’ talent als Too $hort zelf!).
Yes, lekkere vermakelijke film, met één van Angus – Euphoria (tv) – Clouds laatste rollen en een Oscarwinnaar-cameo die bij mij ietwat close to home kwam…
Het verhaal
Met een duidelijke hoofdstukindeling is de eerste freaky tale, getiteld Strength in Numbers: The Gilman Strikes Back, het verhaal van een groepje punkers die het getreiter van een groepje neonazi’s niet meer trekt en besluit terug te vechten. Alles gezet tegen een ontluikende liefde, die stiekem al kort wordt gadegeslagen door Clint (Pascal). Maar voordat je dat geduid hebt, zitten we al in het tweede verhaal – Don’t Fight the Feeling – dat start bij dezelfde bioscoop als het eerste verhaal, maar nu volgen we het rapduo van Entice (Normani) en Barbie (Dominique – Judas and the Black Messiah, If Beale Street Could Talk – Thorne), die worden uitgenodigd voor een rapbattle met eerdergenoemde Too Short. Iets dat nogal misogyne lijkt te eindigen, totdat die groene gloed haar invloed laat gelden…
In Born to Mack, het derde verhaal, tracht Clint (Pascal dus) z’n oude leven als enforcer achter zich te laten, want z’n vriendin is wel echt heeeeeeeeeeeeeeeeeel zwanger. Helaas wordt ie door z’n verleden letterlijk achterhaald, en dat maakt hem vrij snel erg fatalistisch, totdat wij als kijkers erachter komen wat de grotere rol van die politieman (Mendelsohn) behelst, en we in het afsluitende The Legend of Sleepy Floyd zien hoe de echt bestaande basketballegende Sleepy Floyd (Jay Ellis) niet alleen wraak neemt op alles en iedereen, maar en passant ook nog wat meer uitleg geeft bij die Scientology-achtige sekte die ook overal als lichtrode draad doorheen fietst…
Hommage van opvallend duo
Anna Boden en Ryan Fleck imponeerden ooit snoeihard met Half Nelson (met een verslaafde Gosling als highschool-leraar), waarna ze zelfs Zach Galifianakis zijn dramatische kwaliteit lieten tonen in It’s Kind of a Funny Story. Waarna ze in elk geval mij verrasten met hun uiteindelijk bekendste film: Captain Marvel. Niet dat die film nou zo verrassend of uitzonderlijk was, maar dat zo’n ‘onafhankelijk’ regieduo zo’n grootse film mocht maken, dat doet me vooral denken aan Seth Rogens The Studio (tv), aan hoeveel er gelobby’d wordt in Lalaland, zodat ook de meest hippe indie directors worden verzwolgen door de industry.
Maar het lijkt dus, dat Freaky Tales wel echt hun passieproject is, waar die Marvel-uitstap mogelijk wel voor nodig was (ter financiering van deze film, of om meer cred op te bouwen?). Want die passie voel je vooral aan hoe pretentieloos relaxed de film overkomt. En daar lijkt een gezond zelfvertrouwen aan ten grondslag te liggen, zowel qua vertelling als qua vibe. Enige waar ik dus wel wat kritisch op ben, is op hoe die groene gloed – een soort Toxic Avenger–meets–I Saw the TV Glow–meets–Color Out of Space-mix – wat simplistisch én vergezocht overkwam, maar nergens verder uitgelegd wordt. Al voel ik nu wel het woord “kniesoor” behoorlijk hard in m’n hoofd opkomen, want dit is wel een beetje zoeken naar een zwakte…
Cast
Zoals ik al meldde: Freaky Tales zit vol getalenteerde acteurs. Natuurlijk kan ik bij bovenstaande still een ‘grapje’ over The Last of Us (tv) maken, maar dat zou ik vooral doen, omdat het acteerwerk in zulke film vooral niet moet opvallen. Dit soort films gaat over het snel-verlopende en engaging plot, waarbij het acteren vaak wat minder uitdagend lijkt. Als in: hier valt niemand echt op, buiten dus dat er zelfs een dubbele Oscarwinnaar (voor Beste Acteur) in een cameo voorbijkwam. Ooit werd ik – qua uiterlijk – met hem vergeleken, maar hier speelt ie dus zelfs een videotheekmedewerker, waardoor ie dus ook qua ‘werkervaring’ op mij lijkt ;). Verder viel Cloud me wel op (niet dat ik hem herinnerde uit Euphoria of zo), en vroeg me kort zelfs even af waarom ik hem niet wat vaker zie in films. Na afloop kwam ik dus pas achter zo’n lot, wat ook betekent dat de opnames van deze film misschien wel al twee jaar achter ons liggen (Cloud overleed aan een overdosis is juli 2023).
Final credits
Ja, of deze film specialer is voor rap-fans, doordat de film wel degelijk ook die 80’ies Oakland-cultuur viert, dat vermoed ik wel. Sowieso is een terugblik naar een meer zorgeloze jeugd voor velen wel een welkome afwisseling, juist in deze tijd?
Al schoot er bij de vorige alinea ook door m’n hoofd, dat het bij films als deze ook weinig uit maakt dat hij dus waarschijnlijk wel even op de spreekwoordelijke plank heeft gelegen (gezien de opnames zeker twee jaar geleden plaatsvonden). Want hoe extra groot dat verlangen naar zo’n terugblik NU ook is, qua nostalgie bevestigt deze terugblik één van mijn ‘signature oneliners‘, namelijk dat memory makes a moment peak…