All the Beauty and the Bloodshed (2022)
Voor iedereen die zich pissig maakte na het zien van The Crime of the Century en/of Dopesick (tv), en zich mogelijk ook wat ‘incompetent’ voelde omdat je er zelf NIKS aan lijkt te kunnen doen, toont All the Beauty and the Bloodshed hoe één persoon wel degelijk een verschil kan maken. Dat deze persoon ook nog een belangrijk kunstenaar is, dat deze docu haar leven in de New Yorkse scene vanaf de jaren 70 tot nu toont, én dat deze documentaire gemaakt is door één van de meest geëngageerde makers van deze tijd, verklaart met gemak die Oscarnominatie afgelopen maart (helaas ‘verloor’ deze van die Messiaanse CNN-docu over Navalny).
De naam van de kunstenaar: Nan Goldin. Die van de documentairemaker: Laura Poitras, die eerder onder andere Citizenfour maakte (over Edward Snowden)…
Het verhaal
Geboren in New Jersey bij ouders waarvan later bleek dat die beter nooit kinderen hadden kunnen krijgen – denk meer de christelijke leer volgen dan écht een kinderwens hebben en/of pedagogisch iets verantwoords kunnen (helaas té vergelijkbaar met de jeugd van één van m’n beste vrienden) – leren we eerst over Nans oudere zus Barbara, die mogelijk net zo vrijgevochten was als waar Nan later om bekend zou worden, maar die door haar ouders naar een psychiatrisch ziekenhuis werd gestuurd omdat ze lastig te controleren was. Iets dat haar uiteindelijk zo zwaar viel, dat ze niet meer wilde leven. En daarmee dus de strijdlust van de jonge Nan tegen onrecht snoeihard aanwakkerde.
We hebben dan namelijk al gezien dat Nan degene is die in de afgelopen jaren allerlei sit/lig-in-demonstraties heeft gehouden in talloze musea over de hele wereld (zie still hierboven), waarmee ze protesteert tegen het ‘witwassen’ van de naam “Sackler” door de gelijknamige familie. De familie Sackler is namelijk oprichter, eigenaar en directie van Purdue Pharma, en dan weten kijkers van eerdergenoemde documentaire en serie al genoeg: nadat ze eerst half Amerika verslaafd kregen aan valium, zijn ze nu vooral bekend als de familie die schofterig opportunistisch miljarden en miljarden verdient aan de opiatencrisis in Amerika. Zij produceren Oxycontin en vermarkten dit kwaadwillig als niet-verslavend (wat het dus gruwelijk wél is, en wat dus ruim 500.000 (!!!!) Amerikanen het leven heeft gekost in de afgelopen 20 jaar), maar zullen ergens ook wel iets van schaamte hiervoor voelen, want ze proberen hun naam te zuiveren door in ’t Louvre, The Metropolitan Museum of Art, The Guggenheim Museum, Tate Modern en vele andere musea hele vleugels te sponsoren. En dat is waar Goldin succesvol tegen strijdt…
Er is meer
Poitras heeft haar documentaire – de titel komt letterlijk uit een psychiatrisch evaluatierapport over haar zus – namelijk ontzettend goed gestructureerd in een zevental hoofdstukken. En dan leer je dus ook hoe Goldin in de jaren 70 en vooral 80 al zag hoe haar queer-vrienden door de Amerikaanse overheid snoeihard in de steek gelaten werden tijdens de aidsepidemie. Als je dan ook oude quotes van Ronald Reagan terug hoort, dan hoop je maar dat we op dat vlak in elk geval wél wat gegroeid zijn (ene Donald T. daargelaten). Maar in die hoofdstukken komt net zo goed Goldins fotowerk voorbij. Goldin werd namelijk vooral bekend met het vastleggen van haar vrienden in hun dagelijkse leven, waarmee ze documenteerde hoe ze gebukt gingen onder meer dan enkel die vreselijke ziekte.
Want als deze docu één ding duidelijk maakt (naast dat schofterige opportunisme dat in Amerika (gelukkig?) meer is toegestaan dan hier), dan is het wel dat het stigmatiseren van drugs en seks waarschijnlijk meer mensen doodt dan de drugs en seks zelf (waar de ‘stigmatisanten’ – vaak totaal onwetend – juist zo bang voor zijn (omdat ze amechtig vast denken te moeten houden aan hun (vaak verouderde en totaal ongeïnformeerde) opvattingen hierover?))). Daarbij bevat de film ook geweldige muziek, en dat droeg er allemaal toe bij dat ik – in een lange boemeltrein in Thailand – meerdere keren wel wat vocht over m’n wangen voelde sijpelen…
Final credits
En ja, ik moet nu natuurlijk nuanceren dat documentaires je ook erg sneaky een bepaalde richting op kunnen emotioneren (ik maakte er zelf ook ooit één over drank en drugs), maar Poitras lijkt hier toch wel volledig oprecht. Natuurlijk staat ze aan de kant van Goldin en haar strijd tegen één van de machtigste families van Amerika, en natuurlijk wil ze Goldin ook helpen in haar strijd, maar ik denk dat bijna iedereen die All the Beauty and the Bloodshed ziet, die wil wel zal voelen/hebben. Ik in elk geval wel. En mijn nederige taak daarin, is jou trachten te overtuigen deze documentaire zéker te kijken. Niet vanwege de prachtige titel, en ook niet vanwege het feit dat de vrij lange speelduur zo voorbij vloog, maar omdat het f’ing inspirerend is om te zien dat ‘wij’ als volk echt nog wel ergens wat macht hebben. Zelfs in een mega-corrupt land als de VS (waar sommige Amerikanen die ik ooit sprak raar genoeg ook trots op zijn??)…