Toen ik gisteren bij de videotheek met iemand over Submarino praatte, en eigenlijk ook daarin m’n lichte teleurstelling wilde uiten, kwam ik erachter dat de film veel meer indruk op me had gemaakt dan ik in eerste instantie dacht. Okay, de metaforen die Thomas Vinterberg in deze film gebruikt zijn niet zo subtiel, maar terwijl ik erover praatte voelde ik wel ineens dat die metaforen misschien niet de diepste laag van de film vertegenwoordigen… Eigenlijk…
eerlijke, onafhankelijke en makkelijk leesbare filmrecensies…