Jerrod Carmichael: Rothaniel (2022)
Met een totaal ander onderwerp – maar wat mij betreft wel indrukwekkender – toont de Amerikaanse komiek Jerrod Carmichael hier wat Hannah Gadsby met Nanette ook al deed; dat stand-up en/of komedie zoveel meer kan zijn dan enkel grappig. Je maakt in deze HBO-special namelijk één van de belangrijkere momenten uit zijn leven mee, iets wat hij fantastisch eerlijk deelt. En dat schepte bij mij direct zo’n band, dat het een beetje voelt alsof ik een vriend heb kunnen ‘helpen’.
Ja, dat kan best raar klinken. Maar kijk Rothaniel en je weet waarschijnlijk wel wat ik bedoel. Al lijkt Jerrod er zelfs begrip voor te hebben, als je ‘m halverwege juist uitzet…
Het verhaal
Het gaat in zo’n comedyshow natuurlijk niet direct over het verhaal, zoals dat bij film het geval is. Maar de special opent met een prachtig shot van vallende sneeuwvlokken, en even later zien we iemand met petje op door de sneeuw wandelen. Redelijk resoluut, want hij (Jerrod dus) blijkt op weg naar de befaamde Blue Note Jazz Club in New York, waar hij een show gaat geven. Binnenkomend zit iedereen al klaar, en hij geeft nonchalant z’n jas en petje af, en loopt tussen de mensen door, in het halfdonker, het podium op. Hij neemt plaats op z’n kruk – so far for ‘stand-up’-komedie dus (geleend van Soundos, die ‘grap’) – en begint met z’n show.
Wat de aanwezigen dan nog niet weten, is dat hij halverwege de show een nogal grote onthulling gaat doen. Omdat zijn hele show over geheimen gaat, start hij met hoe zijn beide opa’s én vader meerdere kinderen bij meerdere vrouwen hadden, en hoe hem dat als zwarte man ook vormde. En waar je initieel nog denkt dat zijn échte voornaam het grootste geheim van de show gaat worden (wat natuurlijk ergens al een grap is, als je de titel van z’n special weet), denk ik dat het voor geïnteresseerden ook geen verrassing zal zijn dat hij – spoiler alert – dus uit de kast komt. Iets waarop een deel van het publiek precies reageert zoals hij denkt. En het mooie van alles: hij begrijpt ook de bekrompen en/of negatieve reacties wel.
Prachtige ‘live’ worsteling
Omdat Carmichael volgens mij vooral bekend was/is bij het Afro-Amerikaanse publiek – ik kende hem van het hosten van Saturday Night Live een paar weken geleden – zit de hele zaal volgens mij ook vol met voornamelijk zwarte Amerikanen. En juist omdat hij vooraf ook de hele situatie van de mannen die hem voorgingen in z’n eigen familie geschetst heeft, weet je hoe bovengemiddeld macho de ‘hood‘ (waaruit hij zelf zegt te komen) nog is – einde spoiler alert. Dus waar het prachtig is hoe eerlijk hij vertelt over de worsteling met vooral z’n broer en strenggelovige moeder, is de liefde die hij uit een steeds groter deel van het publiek begint te voelen ook fantastisch. Waarbij de aanwezigen zich ook echt bemoeien met zijn worsteling, die dus écht in real time bezig is, tíjdens de show! Ik weet ook niet zeker of hij een volledige set had voorbereid voor deze show, maar richting het einde was het bijna een therapiesessie met het publiek, dat hem ook hoorbaar vragen stelde en/of adviezen gaf.
Crew
Wat er dus wel is voorbereid, is dat loopje vooraf, en ook hoe het lijkt alsof hij na de show weer meteen z’n jas aangereikt krijgt (z’n petje overigens vergeet), en weer het wereldberoemde jazzcafé uit loopt. Daarbij is alles met meerdere camera’s vastgelegd, en ik denk dat vooral daar regisseur Bo Burnham wat credits voor verdient. En die Burnham, die kun je dus kennen van zijn geweldige pandemie-special Inside. Dus dat deze special gemaakt is door een paar toppers van de hedendaagse ‘comedy scene’, dat voel je niet alleen, maar is ook gewoon een feit…
Final credits
Zoals ik al zei, ik kende hem (net als Soundos El Ahmadi, die deze special laatst aanraadde bij Khalid & Sophie) eigenlijk van z’n ‘host gig‘ bij SNL, waarin zijn enorme charisma, screen presence en komische timing al van het scherm spatte.
En dat hij hier daarnaast zo ontzettend kwetsbaar durft te zijn, terwijl hij ook toegeeft dat hij continu eigenlijk een grap wil maken om de spanning te breken, dat toont vooral z’n menselijkheid. Zelfs als (of juist doordat?) hij ook eerlijk vertelt wel eens dezelfde afstandelijke afgeslotenheid als z’n moeder te ‘hebben’.
Ja, indrukwekkend prachtig, en vooralsnog ook volledig uniek…