Oooooooh, wat knalt deze film mijn gedachten alle kanten op zeg. Genoeg interessante thema’s, een IMDb-tagline die een wel erg ‘doktersroman-tiek’ doet vermoeden, gruwelijk Amerikaans in hoe karakters neergezet worden, maar vooral ook een ‘herkenbaarheid’ waarvan ik juist dacht: “Daar groei je als mens wat overheen, toch?“. Maar juist dát wordt in deze film als soort van ultieme afloop neergezet. Waardoor ik jongeren net zo goed bijna wil waarschuwen, want het voelt allemaal een beetje…
Tijdens het broeden op mijn recensie van dit zeer mooie Koreaans-Amerikaanse drama voel(de) ik een licht dilemma: ga ik – aan de hand van Eckart Tolle’s ’theorie’ over ons pijnlichaam – de film op (westerse?) wijze trachten te duiden? Daarmee kán ik namelijk het prachtig invoelbare drama van Past Lives best ook wel wat kritisch verwoorden/-klaren? Of moet ik minder zoeken en gewoon erkennen dat het getoonde drama ingewikkelder en interessanter is dan dat standaard-door-witte-mannen-geschreven-dus-aan-het-eind-zijn-alle-obstakels-opgeloste…