Hurry Up Tomorrow (2025)
Hoe je hem als persoon en/of performer ook ziet, je moet Abel Tesfaye (a.k.a. The Weeknd) wel één ding nageven: hij is zelfbewust genoeg om ook z’n eigen slechte/foute kanten te onderzoeken. Ik vind dat best cool, of gedurfd, dat hij z’n eigen rafelranden zeker niet ontkent (gekoppeld aan een ook wat wringend ‘kunstenaarsarrogantie’), en zelfs een poging waagt deze te ontrafelen. Maar ik hoorde van een gewaardeerd mede-filmfan juist dat zij juist enorm pissig was geworden van de film, omdat ze vond dat Tesfaye z’n eigen toxische gedrag eerder verheerlijkt dan bekritiseert…
Of je ons verschil van interpretatie volledig kunt toeschrijven op mijn mannelijke privileges (dat ik persoonlijk nooit last heb gehad van zo’n type persoon), dat weet ik niet zeker. Wat ik wél weet, is dat films/makers normaliter vaak vér weg blijven van zulke ‘commercieel-risicovolle’ thema’s. En daarin deed het vrij intense Hurry Up Tomorrow me niet alleen aan Tesfaye’s eerdere The Idol (tv) denken – die net zo controversieel leek en mede daardoor ook deels verguisd werd – maar deze nieuwe van Trey Edward – Waves, It Comes at Night – Shults blijkt vooralsnog één van de meer memorabele films van 2025. Met ook een ontzettend coole én fijn dansende Jenna – Wednesday (tv), Death of a Unicorn – Ortega…
Het verhaal
De film opent met de voorbereidingen van Abel/The Weeknd (die dus zichzelf speelt) op wederom een concert. Na afloop stort hij zich met z’n manager Lee (Barry – Saltburn, Bird – Keoghan) in de drank & drugs, maar al snel komen we erachter dat hij niet zo’n zin meer heeft in avond na avond hetzelfde riedeltje. Zeker omdat hij aardig down is van een break-up, maar daar eigenlijk geen tijd voor heeft want ze staan alweer voor het volgende optreden. Een optreden dat hij eigenlijk wil afzeggen, zeker nadat een dokter spierspanningsdysfonie bij hem diagnosticeert. Maar Lee is best overtuigend, en weet Abel toch zo ver te krijgen…
Ondertussen hebben wij in een wat surrealistischer setting al gezien hoe ene Anima (Ortega) een door haarzelf in de fik gestoken huis achter zich laat, en wat blijkt: haar volgende stop is exact het optreden uit de vorige alinea. En daardoor is ze ook getuige van het moment dat Abels stem letterlijk lijkt te breken, en hij beduusd van het podium stormt. Het feit dat Anima dan vrij eenvoudig over een hek backstage weet te komen, dan zou je al kunnen vermoeden dat de film richting wat meer surrealisme gaat (want hoe geloofwaardig is dát, in een meer rationele wereld?), zeker als ze niet alleen oog in oog met Abel komt te staan, maar ook samen met hem de hectiek van zo’n afgebroken concert ontvlucht. Een nacht in het park en zijn hotelkamer leiden tot tranen bij haar, omdat hij haar een eerste stuk van het prachtige, nog niet afgemaakte titelnummer laat horen.
Als de volgende dag Abel ineens weer erg zakelijk doet en wil vertrekken, trekt Anima dat totaal niet, want moeten ze het niet eens hebben over waar The Weeknds beroemdste nummers eigenlijk over gaan…?
Megalomaniakale droom..?
Wat de film in elk geval slim doet, is het snel schuren tegen surrealisme en ‘dromerigheid’, want daardoor mag je (van mij althans) wat sneller/makkelijker interessante thema’s onderzoeken. Als in: ervaren filmkijkers weten direct dat de film niet zal gaan over wat je daadwerkelijk (rationeel) ziet, maar juist om de motivaties en beweegredenen achter de karakters. Dat één van de karakters dan een wereldberoemde artiest is, die veel van zijn motivaties juist ín z’n muziek verwerkt, dat leverde een nogal sterke conclusie op. Een conclusie waarmee Tesfaye ook z’n eigen tekortkomingen lijkt te erkennen…
Maar ja, dit gebeurt allemaal deels subtiel, maar het zal deels ook mijn eigen interpretatie zijn. Zo zag ik in het aanhalen van zulke grootste, universele thema’s – maar wel op een mega-persoonlijke manier – ook wel wat overeenkomsten met het (tevens?) onbegrepen Megalopolis. Daarnaast ben ik, zoals je mogelijk weet, nogal fan van Rupert Spira’s non-dualistische direct-path-filosofie, die ergens ook stelt dat hoe dichter we bij ‘onze’ pure kern (onze ‘ik-beleving’) komen, hoe interessanter het wordt. De reden is dat die kernen van ons allemaal één en dezelfde zijn, en hoe dichter we daarbij komen, hoe duidelijker we ook ‘zien’ dat die kern uit pure liefde en/of het geluk bestaat (precies dat waar we allemaal naar op zoek zijn?). En dát is de reden waarom ‘authenticiteit’ en passie ons zo weet te ontroeren, omdat we dan die kern duidelijk zien, en dat is bijna onverwoordbaar ‘mooi’…
Okay, wat niet zo persoonlijk (of juist universeel?) is als bovenstaande, is dat Shults meerdere keren interessant switcht tussen ‘droom’ en werkelijkheid (denk aan het telefoontje van mama, waardoor Abel ineens van ‘onderdanig dromerig’ naar ‘fuck it, I’m a superstar en wegwezen jij!’ switcht). Iets waar hij ook mee lijkt te spelen met Ortega’s dansjes, die mij overigens ook wel wat dingen deden ‘vergeven’…
Cast & crew
Ja, ik geef het eerlijk toe: ik voel me beetje een ouwe viezerik in hoe sexy ik Ortega vind, mede ook omdat dat mij afleidt van waar het om zou moeten (?) gaan: haar zelfverzekerde spel. Maar ik weet ook zeker dat je haar uitstraling/uiterlijk niet los kunt zien van hoe je zo’n zelfverzekerde sociopaat (?) in een film interpreteert. Het archetype van de ‘engelachtige duivel’ wordt volgens mij als sinds mensenheugenis ingezet in verhalen. Misschien wel om de simpelheid van mannen (ik ben hier zeker niet alleen in ;)) te tonen, die vanuit een soort Messias-complex in ‘schoonheid’ een soort van ‘beloning’ voor die messiaanse handelingen zien. En is dat dezelfde simpelheid die door artiesten als The Weeknd verbloemd wordt in ‘kunst’..? Hopelijk kun je mee in deze ‘brainfart‘, want moet eerlijk zeggen dat ik bovenstaande typte zonder enige rationele rem, puur beetje als stream of thoughts die mogelijk iets ‘onthult’…
Dat regisseur Trey Edward Shults eerder ook een aantal videoclips voor The Weeknd maakte, dat zie je direct. Zo is de titel niet alleen ook de titel van een nummer in de film, maar de gehele thematiek van de film past ook geweldig in een videoclipconcept. De film begint ook als een lange videoclip, die dan wel overgaat in een soort verlossing-ontvoeringshorror. En het blijft tot aan het eind ook een soort diepere uitkristallering van wat een liedje kán betekenen. Iets dat mogelijk ook wel vaker gebeurt dan waar ik me bewust van ben, want ik ontrafel muziek niet zoals ik dat bij film wél probeer…
Final credits
Zoals je ziet: ik ben dus behoorlijk positief, juist omdat ik de ‘zoektocht’ in de film interessant vind. Maar als het thema je niet trekt of zelfs triggert, dan begrijp ik ook dat de film genoeg handvaten geeft om stevige kritiek aan op te hangen…
Dat ik zo’n andere ervaring had dan m’n beste vriendin (die mede-filmfanaat), dat toont dus ook dat ik nooit serieus last gehad heb van toxiciteit. Dat komt grotendeels door m’n geslacht, en daar ben ik dan ook nog een vrij groot uitgevallen variant van..! Maar wat ik dus interessant vond, was dat Abel niet eerlijk kán zijn. Dit herken ik wel lichtelijk uit m’n eigen commerciële werk, dat sommige opdrachtgevers zó overtuigd zijn van hun gedachten, ‘gelijk’ of verkooppraatje, dat ze zijn vergeten dat ze dat ooit hebben verzonnen om in te geloven, omdat het goed werkt als je 100% overtuigd bent van je zelfopgelegde doelen. En dat is hier best interessant uitgewerkt, ook al gaat het – als je het plat slaat – uiteindelijk niet echt ‘superdiep’. Aan de andere kant: die brainfart van mij hierboven lijkt voor sommigen mogelijk mega-diep, terwijl het eigenlijk juist het meest banale en herkenbare is dat we kennen: we ervaren het namelijk allemaal elk moment van de dag.
Dus…