Riff Raff (2024)
Nog voordat ik überhaupt iets opgeschreven had, gokte ik zojuist het IMDb-punt van deze nieuwe film van Dito – A Guide to Recognizing Your Saints – Montiel. “Een zesje“, schoot er door m’n hoofd. En wat bleek, het was een 6- (een 5,7).
De reden voor dit niet al te hoge punt, ondanks een aardig begenadigde cast (met ook Bill Murray als soort uitgerangeerde hitman?), zit ‘m denk ik in de combinatie van het iets te rustig voortkabbelende plot en een lichte stuurloosheid. Wat de film uiteindelijk wil ‘zeggen’, dat blijft ook onduidelijk, waardoor de film mij uiteindelijk met meer vragen achterliet, dan dat ie beantwoordde…
Het verhaal
De film opent met het onder schot houden van Vincent (Ed Harris) door z’n adoptiezoon DJ (Miles J. – The Cobbler, The Babysitter – Harvey), terwijl Vincent hem de opdracht geeft hem neer te schieten. Inderdaad: een vrij opmerkelijke opening, en volledig verwacht zegt DJ dan ook vrij snel in voice-over: “Maar misschien moet ik bij het begin beginnen..!”
En dus maakt de film een sprong terug in de tijd (hoeveel is niet direct duidelijk), en zien we Rocco (Lewis – zoon van Bill ja – Pullman) haastig een Koreaans restaurant uitrennen en instappen bij z’n hoogzwangere vriendin Marina (Emanuela – Who is America? (tv), Robots – Postacchini). Als even later hustler Lonnie (Pete – SNL (tv), Bodies Bodies Bodies – Davidson) bij Leftie (Murray) binnenrent met de mededeling dat precies dat restaurant nogal in een bloedbad is veranderd…
Wat er precies gebeurd is, dat blijft wel goed ‘geheim’ een tijdje, maar dat Rocco en Marina ergens voor op de vlucht zijn, dat is duidelijk. Gelukkig blijkt Vincent Rocco’s vader uit een eerder huwelijk met Ruth (Jennifer – The White Lotus (tv), American Pie – Coolidge), die niet geheel toevallig ook volledig out achterin de auto ligt. En dat “Gelukkig” hierboven geldt vooral voor Rocco en Marina, niet zozeer voor Vincent. Want doordat zij naar het buitenhuisje van Vincent en z’n nieuwe vrouw Sandy (Gabrielle – Bad Boys II, Top Five – Union) komen, verstoort dat de Oud & Nieuw-plannen van Vin en Sandy nogal. Waarbij elk persoon die meer dan één thriller heeft gezien allang weet: die naast elkaar getoonde verhaallijnen gaan dus écht wel bij elkaar komen hè. De vraag is alleen: hoe..?
Bijna een ‘one set’-er
De ‘one shot’-er is wat bekender misschien, dat je een scène of zelfs film in één langgerekt shot opneemt (denk Adolescence (tv) en 1917 (al is daarin wel wat ‘gesjoemeld’)), terwijl een ‘one set’-er vaak direct de gedachte oproept: “Oh, dit zou wel eens een verfilmd toneelstuk kunnen zijn!”
Maar dat is hier dus helemaal niet het geval. Het lijkt vooral een soort continuatie van zowel de scenarist en de regisseur op eerder werk. Dus ergens voelde ik wel een vibe-technische link met Dito Montiels toentertijd best indrukwekkende doorbraakfilm: A Guide to Recognizing Your Saints (met onder andere Robert Downey Jr. en Shia LaBeouf in autobiografische ‘Dito-rollen’). Al weet ik niet zeker of dat ik die vooral indruk vond maken, omdat die over Montiels jeugd in Astoria, Queens gaat (een mij inmiddels niet onbekende wijk), of dat de film zelf zo goed was. Maar dat het verhaal achter A Guide to Recognizing Your Saints persoonlijk was, en Riff Raff volledig verzonnen, dat voel je dan ook vrij duidelijk in zo’n beetje alles. En dat maakt de film dus eerder een leuk tussendoortje, dan dat ik me deze lang ga herinneren…
Cast & crew
Het gros van de acteurs in Riff Raff is natuurlijk doorgewinterd en zal sowieso niet zoveel regie ‘nodig’ hebben, verwacht ik. Iets dat vooral opvalt door de wat stuurloosheid die Pete Davidson neerzet. Volledig passend bij de persoonlijkheid van dit voormalig Saturday Night Live-castlid overigens, wat me dus sterkt in de gedachte dat Montiel z’n acteurs behoorlijk vertrouwt. Davidson is zo’n projectiel dat soms wél wat sturing nodig heeft, al is z’n rol ook weer niet zo groot dat hij daarmee de film uit de bocht laat schieten hoor. Wat me eigenlijk enkel opviel, was hoe Coolidge haar wereldberoemde ‘Gosh’-stemmetje – denk The White Lotus (de eerste twee top-seizoenen) en American Pie – initieel wat leek te hebben vervangen door vooral veel gevloek. Al kwam dat veelvuldig geparodieerde stemmetje gedurende de film wel wat meer ’terug’.
Maar ja, of Montiel daar iets van serieus over nagedacht heeft, dat denk ik niet. Hoeft ook niet, maar het toont wel beetje zijn ‘losse hand’ als regisseur hier. Mogelijk ietwat gebaseerd op iets teveel zelfvertrouwen of zo, dat het wel goed zou gaan komen met de film. Iets ‘scherper’ had ie dus wel mogen zijn. Overigens schreef actor turned writer Pollono eerder mee aan David Gordon Greens Stronger, maar treffender is z’n werk voor Small Engine Repair, want dat is beetje een vergelijkbare ‘one set’-er die (mede daardoor) ook iets té zwaar leunde op de dialogen. En die waren ook in deze Riff Raff zeker wel bovengemiddeld okay, maar ook weer niet zó top, dat je daar de hele film grotendeels aan kunt ophangen…
Final credits
Ja, dat is dus m’n grootste kritiek op deze film: de sfeer is goed gezet, maar qua (logische) motivaties van karakters en realistische reacties op hun keuzes lijken de makers zich er té makkelijk vanaf gebracht te hebben. Waardoor ik aan het eind dus vooral dacht: “Hoe gaan de overlevers nu überhaupt elkaar nog ooit vertrouwen, en werd die persoon niet nét nog neergeschoten door die andere persoon, en moeten ze het daar dan niet meer over hebben, en hoe kan dat jochie hem zo snel vergeven hebben, en en en…?”
Weet je: een open eind, waarin een verhaal nasuddert in je hoofd en daarmee de essentie nog wat dieper laat landen, daar ben ik vaak wel fan van. Maar dan moet wel duidelijk zijn wát je wilt laten landen, en dat was bij mij niet het geval. Soms wil ik daar wel eens de hand voor in eigen boezem steken (misschien dat ik het gewoon niet zie/begrijp/voel, dat kan…), maar ik vrees hier toch dat de makers gewoon net niet intelligent genoeg alle mogelijke ‘problemen’ met het script afgevangen hebben. Als dat bewust is: fuck deze film. Als dat niet bewust is: fouten maken mag natuurlijk iedereen, maar het zorgt er wel voor dat dit slechts als “een zesje” wordt beoordeeld…