Evil Dead Rise (2023)
Schijnbaar de langste film in de Evil Dead-franchise, maar ik vond Lee – The Hole in the Ground – Cronins Evil Dead Rise lekker ‘uptempo’ en heerlijk gore-y verlopen. Ik vermaak me dan ook best makkelijk met dit soort horror – meer blood & gore & winks dan keiharde schrikmomenten (er is maar liefst 6.500 liter nepbloed gebruikt in deze film!) – juist omdat ik hier minder van wakker blijk te liggen. Al zag ik vannacht (twee dagen na het zien van de film) het fu$*@d up-gezicht van die moeder wel degelijk m’n fantasie beïnvloeden hoor. En jazeker, er zit niet alleen een verstopte cameo van Bruce Campbells Ash-karakter in de film, maar ook een overduidelijke hommage aan (en opvolger van) deze kettingzaagheld uit de originele Sam Raimi-trilogie (uit de 80’ies/90’ies van de vorige eeuw)…
Het verhaal
De openingsscène zet meteen op heerlijk bombastische wijze de toon, als we zien hoe een aantal mensen het hoofd verliest tijdens een kampeertripje aan het meer. Eindigend met een ‘gemonsteriseerde’ Jessica die tegen de groot verschijnende titel nogal dreigend boven het water zweeft.
We springen direct één dag terug in de tijd, en zien hoe roadie Beth (Lily – Barkskins (tv), Monolith – Sullivan) net ontdekt dat ze zwanger is. Niet wetende wat te doen vliegt ze naar Los Angeles, waar haar zus Ellie (Alyssa – Vikings (tv), Arbitrage – Sutherland) haar normaliter wel uit de brand helpt. Wanneer Ellie’s kinderen (Danny, Bridget en Kassie) pizza gaan halen vindt er echter een aardbeving plaats, net als ze in de parkeergarage onder hun appartementencomplex zijn. Hierdoor opent een gat in de grond naar een verlaten bibliotheekruïne (?), waar Danny zo ‘functioneel horror-dom’ is om een eng uitziend boek en wat langspeelplaten te ‘lenen’…
Al snel leren we dat het boek het derde deel uit de Naturom Demonto-trilogie is – oftewel het Boek der Doden – want dat wordt door een priester verteld als Danny één van de LP’s afspeelt. Moeder Ellie stapt net in de lift als het boek ineens raar begint te ‘bladeren’ wanneer de priester wat spreuken bezigt, en niet veel later blijkt er toch wel iets van kwaad ontwaakt te zijn. Moeder Ellie is ineens een stuk minder behulpzaam, om me even zacht uit te drukken.
Als het onze protagonisten lukt om moeder buiten het appartement te sluiten – iets minder leuk nieuws voor de andere verdiepingbewoners overigens – biecht Danny ‘eindelijk’ op dat hij mogelijk iets weet van de oorzaak van al het kwaad, al lijkt het dan allemaal al aardig te laat. Maar dan ineens duikt er ergens een kettingzaag op, terwijl die openingsscène mogelijk ook nog ergens een plek moet krijgen..?
Exact wat je wilt, en meer?
Yes, ik denk dat fans van de originele Sam Raimi-trilogie (The Evil Dead (’81), Evil Dead II (’87) en Army of Darkness (’93)) ook wel tevreden zullen zijn met deze vijfde film (na Fede – Don’t Breathe – Álvarez’ Evil Dead uit 2013), want je krijgt ook hier de verwachte mix van bloederige horror, heerlijke corny humor, bombastisch bloedvergieten en lekkere muziek, die de franchise die geweldige cult-status heeft gegeven. En de reden dat ik hierboven “functioneel” voor “horror-dom” typte, is doordat je bij zulke films wéét dat er dingen gebeuren die waarschijnlijk niet zo slim zijn om te doen, maar op één of andere manier weten zulke films dit niet ‘irritant dom’ te maken. Misschien wel doordat de hele film ook volledig met een halve knipoog gemaakt lijkt.
Bruce Campbell – hier overigens ook ‘aanwezig’ (als je goed luistert!) – liet eerder al doorschemeren dat broers Ivan en Sam Raimi bezig zijn met een soort framework-‘bijbel’ waaraan toekomstige franchisefilms moeten voldoen, en dat het de bedoeling is dat de releasefrequentie wel flink opgeschroefd gaat worden. Waar ‘vroeger’ gemiddeld elke tien jaar een film uit kwam, willen ze nu om het jaar een nieuwe Evil Dead-film uitbrengen. Iets waar ik wel iets van behoudend op reageer, want ik vind deze films vooral ook wel vet, doordat ze juist redelijk uniek aanvoelen (buiten Drag Me to Hell dan misschien); iets dat mogelijk verandert als je om het jaar iets ‘vergelijkbaars’ uitbrengt. Al zorgt die aanwezige kettingzaag (zie bovenstaande still) wel voor de leuke introductie van misschien wel een nieuwe Ash-achtige held…
Cast & crew
Evil Dead Rise is een opvallend internationale film. De twee hoofdrolspelers komen uit Australië, de film is opgenomen in Nieuw Zeeland en gemaakt en geëdit door een Ierse regisseur. Nu kende ik Sullivan en Sutherland niet, hoe hard ik die eerste ook tracht te herinneren uit die (voor mij althans) interessante David Thewlis-native American-serie Barkskins. De kinderen, gespeeld door Gabrielle Echols, Morgan Davies en Nell Fisher, waren mij allemaal onbekend, al zat Echols (die hier de oudste dochter speelt) wel al in het wat ‘moeilijke’ Reminiscence. Morgan Davies speelt broer Danny, nog geen twee jaar nadat hij openlijk zijn ’transgender-ness’ uitte. Eerder speelde hij (als Morgana Davies) al opposite Charlotte Gainsbourgh in The Tree, én samen met Willem Dafoe en Sam Neill in The Hunter.
Die Ierse regisseur waar ik het over had is dus Lee Cronin, die in 2013 doorbrak met z’n prijswinnende kortfilm Ghost Train, waarna zijn The Hole in the Ground goed ontvangen werd op het Sundance festival. Mogelijk dat hij Raimi daar opviel, want hij werkte dus al eerder met de hier als (executive) producer optredende Sam Raimi aan de Quibi-serie 50 States of Fright (Quibi dacht dat we (al) zin hadden in ‘producten’ die speciaal voor mobieltjes gemaakt werden). En nu weet ik niet hoe groot de betrokkenheid van de Raimi Bros. was bij de totstandkoming van het script (Cronin wordt ook als enige gecredit als schrijver), maar zoals ik al zei: qua gevoel past het allemaal erg goed bij de originele trilogie (net zoals die 2013-film dat ook al deed). Zou eerdergenoemde “bijbel” dan zo goed werken, of moeten we Cronin gewoon ook flink wat credits geven..?
Final credits
Evil Dead Rise zou eigenlijk enkel op HBO Max uitgebracht worden, maar na zeer positieve ‘test screenings‘ werd besloten om ‘m toch een bioscooprelease te geven. Hij ging in première op het afgelopen SXSW-festival in Austin, Texas. Helaas was ik die donderdag niet in de stad, en zag ik ‘m gewoon in ’t openingsweekend bij m’n lokale Pathé-theater. En ondanks dat er dus geen ‘première-enthousiasme’ aanwezig was, vermaakte het publiek zich volgens mij net zo goed als ik…
En laat ik eindigen met een glimlach, door terug te denk en aan “It’s called ’the Book of the Dead’ for a reason!“.