The Mitchells vs the Machines (2021)
Omdat ik gisteravond zin had in wat escapisme, was de keuze voor deze Netflix-film snel gemaakt. En inderdaad, ik snap die positieve reacties als “leuke hyper-energieke familiefilm” wel. Maar met een iets kritischere blik is The Mitchells vs the Machines vooral ook een samenraapsel van veel films (denk Zombieland meets We’re the Millers meets iRobot meets Wreck-it Ralph meets The Terminator, en nog wat andere) die in hun respectievelijke genres mogelijk allemaal (net wat) beter waren. En ik doe de film er tekort mee als ik meld dat het lijkt alsof een algoritme zo’n beetje alle familiefilms ter wereld heeft geanalyseerd, en daar dan dit als ‘potentieel meest succesvol’ product uit gefilterd heeft. Al zou dat thematisch gezien wel heerlijk ‘kloppen’ bij deze film. Maar laat ik niet zo krantenkopgeil doen, want de film bevat zeker leuke ideeën en een snedige consumptiemaatschappijkritiek…
Het verhaal
Katie Mitchell (Abbi – Broad City – Jacobson) past naar eigen zeggen nergens bij, want buiten haar jongere broertje Aaron (Mike Rianda) begrijpt eigenlijk niemand haar ‘gekkigheden’. Terwijl ze vroeger toch zo’n geweldige band had met haar vader Rick (Danny – Pineapple Express, Your Highness – McBride). Moeder Linda (Maya – SNL, Bridesmaids – Rudolph) ziet met een liefdevolle blik hoe Katie en Rick zóveel op elkaar lijken, dat ze elkaar ook afstoten. Maar gelukkig voor Katie wordt ze toegelaten op een filmschool in Los Angeles, want daar lijkt ze haar tribe wel gevonden te hebben.
In een laatste (?) poging hun relatie te redden, besluit pa echter om Katie’s vliegticket naar LA te annuleren, en gaan ze als gezin op een gezamenlijke road trip door Amerika, naar Katie’s nieuwe school. Maar hadden wij in het begin niet al gezien, hoe ze in hun oude barrel een paar robots overhoop reden? Robots die de wereld aan het overnemen lijken te zijn?
Tijdens de trip komen onze helden er dus langzaam achter, dat zij mogelijk de laatste nog vrije mensen op aarde zijn, en misschien ook wel humanity’s last hope op het overleven van de robot-apocalypse. En wat heeft die Zuckerberg-Jobs-mix Mark Bowman (Eric – Bad Trip – André) daarmee te maken, ontwikkelaar van ’s werelds meest gedownloade app/operating system PAL (met de geweldige stem van Olivia – The Favourite, The Father – Colman)..?
Entertaining invuloefening
Zoals je mogelijk al gemerkt hebt: ik hang een beetje tussen de gedachte “Maar Filmofiel, je hebt je toch kostelijk vermaakt?” en “Damn, dat plot heb je al in veel andere films interessanter ingezet zien worden, toch?“, waarbij ik dus zeker met een glimlach terugdenk aan de kritiek die de film zeker levert op onze afhankelijkheid van en verslaving aan technologie. Maar terwijl ik dat typ, herinner ik me ook bijvoorbeeld WALL·E, waarin dat een stuk subtielere (en daarmee effectievere) subcontext was. Qua animatie is het zeker allemaal ‘hip & happening‘, waarvoor ze – via het productieduo Chris Miller en Phil Lord? – waarschijnlijk ook de creativiteit en 3D engines van het Oscarwinnende Spider-Man: Into the Spider-Verse hebben mogen gebruiken. En waar ik het vaak juist waardeer als een verhaal zo ‘klein’ gehouden wordt – over de fragiele band tussen vader en opgroeiende dochter – daar zorgde het te voorspelbare plot ervoor dat ik deze alinea dus begon met “invuloefening” in de kop. Met andere woorden: mij lukte het niet om daar helemaal overheen te kijken, iets dat wel nodig is om volledig op te gaan in het verhaal…
Cast & crew
Ik heb animatieserie Gravity Falls nooit gezien (is die in Nederland überhaupt ooit ergens uitgezonden?), maar regisseurs Jeff Rowe en Mike Rianda hebben daar dus eerder bij samengewerkt (als creative director en/of schrijvers). Op de poster prijkt echter vrij groot “van de mensen achter Spider-Man: Into the Spider-Verse en The Lego Movie”, maar dat slaat juist op de producenten achter deze animatie (eerdergenoemde Christopher Miller en Phil Lord, die daarnaast ook 21 én 22 Jump Street regisseerden). Waarbij ik me overigens wel kan voorstellen dat producenten van een animatie creatief gezien wat meer invloed hebben dan bij een live action-film. Hier zie je namelijk wel heel duidelijk die link met die Spider-Verse-film, zeker in hoe hyperactive de animatie soms is. Al werkte dat voor mij in die Spider-Verse-film dus veel beter (en origineler)…
Ik wist vooraf al dat McBride de vaderrol van een stem had voorzien, maar toch moest ik enkele momenten ook aan Seth Rogen denken (waarmee hij overigens samenspeelde in Pineapple E.). Rudolph vormt echter het hart van de film, zoals dat een (conventionele) ‘moederkloek’ betaamt. Online wordt er overigens nogal geklaagd over degene die broertje Aaron van een stem voorziet, maar de oplettende lezer heeft hierboven al gezien dat dit dus één van de regisseurs is geweest. Mij stoorde het overigens totaal niet, en ergens was het proberen te ontcijferen van wie welke stem was, ook best vermakelijk…
Final credits
Al zegt dat dus ook wel iets over mijn beleving van deze film, dat ik me daar tijdens de film al mee bezig hield. Nogmaals: zoek/zocht je makkelijk familievermaak, dan zul je mijn alinea’s hierboven waarschijnlijk zeurderig vinden. Ik zag deze film echter gisteravond, en ik vrees nu al, dat ik hem qua details volgende week alweer behoorlijk ‘vergeten’ zal zijn. Hoe stevig The Mitchells vs the Machines ook inzet op het continu prikkelen van je aandacht, en hoe grappig sommige internet-memes ook in/op deze animatie verwerkt zijn…