The Trial of the Chicago 7 (2020)
Yes, vond het fijn om weer eens een sterk rechtbankdrama te zien. En zoals je van Aaron – The Newsroom, The Social Network – Sorkin mag verwachten, zit het qua scenario en dialogen nogal strak in elkaar. Toch voel je waarschijnlijk al lichtelijk een “maar” opkomen, al is die deze keer mogelijk wat apart. Heb namelijk het gevoel dat dit verhaal wat voorbijgestreefd is door de werkelijkheid. Ik voelde namelijk ook wat ongemak, doordat ik naar een film keek over de gevolgen van politiegeweld, maar dan vooral geweld tegen ‘witte activisten’. Iets waar ik overigens vooral aan begon te denken, doordat Sorkin dit zelf wel degelijk scherp laat relativeren door de tevens aanwezige Black Panther Bobby Seale…
Het verhaal
De titulaire zeven slaat op de zeven verdachten in een zaak die aangespannen werd door het Amerikaanse Openbaar Ministerie, naar aanleiding van de rellen rondom de Democratische Conventie in Chicago in 1968. Natuurlijk sowieso al een revolutionaire tijd (Martin Luther King is ook in dat jaar vermoord), met veel anti-oorlog-demonstraties en hippie-sit-ins. We zien hoe verschillende groeperingen hun plannen smeden, om ervoor te zorgen dat de Democratische Partij duidelijk voelt dat het volk wil dat er iets verandert. Omdat president Johnson (die door de moord op Kennedy vijf jaar daarvoor ineens president werd) zich niet herverkiesbaar had gesteld, was het sowieso al een gespannen conventie. Daarom wilde de gevestigde orde eigenlijk niet al teveel gedoe, zeker omdat de Republikeinse tegenkandidaat Nixon een vrij groot gevaar opleverde.
Tijdens deze conventie ging het echter behoorlijk mis tussen de demonstranten en de politiemacht van Chicago, wiens burgemeester vooraf al had aangekondigd keihard voor ‘law & order’ te zullen staan. De gebeurtenissen rondom deze demonstraties worden echter vooral in flashbacks verteld, waarin Abbie Hoffman (Sacha – Borat – Baron Cohen) en Jerry Rubin (Jeremy – Selma, The Big Short – Strong) van de Youth International Party (oftewel de ‘Yippies’), David Dellinger (John Carroll – The Founder, Shutter Island – Lynch) van de radicale pacifisten, studenten-mobiliseerders Tom Hayden (Eddie – The Theory of Everything – Redmayne) en Rennie Davis (Alex Sharp), en John Froines (Danny Flaherty) en Lee Weiner (Noah Robbins) worden gevolgd. De rol van deze laatste twee geeft overigens een goed scherp-cynisch visie op de trucs die zo’n OM ook toepast.
Aan die zeven wordt nog de mede-oprichter van de Black Panther Party, Bobby Seale (Yahya – Us, The Get Down – Abdul-Mateen II) toegevoegd, omdat openbaar aanklager Schultz (Joseph – Inception, Snowden – Gordon-Levitt) hun zaak wil bouwen op het feit, dat de verdachten bewust staatsgrenzen zijn overgestoken om rellen te veroorzaken; een feit waarvoor een oude wet ingezet kan worden (omdat er anders geen grond was voor een aanklacht). De meesten worden bijgestaan door het advocatenduo William Kunstler (Mark – Bridge of Spies, Dunkirk – Rylance) en Lennart Weinglass (Ben – π, Angels in America – Shenkman), terwijl de aardig onkundig overkomende rechter wordt gespeeld door Frank – Frost/Nixon, Kidding – Langella. En dan kan de verbale strijd om rechtvaardigheid losbarsten..!
Rechtvaardigheid?
Goede rechtbankdrama’s grijpen zich natuurlijk direct vast in dat hersengebied waar rechtvaardigheid ‘huist’, en dat gebeurt hier ook. Je voelt aan alles dat de zaak van het OM zo gekunsteld in elkaar is gezet, om politieke redenen, dat je als kijker direct meevoelt met de verdachten. En waar ik Sorkin daar eerder enorm voor waardeerde, voelt het – als ik helemaal eerlijk ben – ook wel wat ‘makkelijk’. Ja, er zit zeker wel wat scherpte in, en door z’n perfecte The Newsroom ben ik nog altijd jaloers dat wij in Nederland niet zo’n maatschappij-politiek scherpe schrijver/maker hebben als Sorkin, maar de film greep me niet echt bij de strot. Misschien wel, juist doordat Sorkin er halverwege wel degelijk een geweldige relativering in verwerkt heeft, door Seale aan de andere verdachten te laten voelen hoe geprivilegieerd zij zijn. Voor hem staat er namelijk wel wat meer op het spel dan enkel gevangenschap, mede ook gezien wat er met Black Panthers-vicevoorzitter Fred Hampton gebeurt tijdens het verloop van deze rechtszaak. En doordat Seale de rest van de verdachten zo op hun plek zet, werd de urgentie van de film voor mij ook wat ondermijnd, wat volgens mij niet de bedoeling van Sorkin kan zijn geweest. Of mogelijk mis ik nog wat, en dan hoor ik dat graag van je…
Cast & crew
Het veelvuldige namedroppen in de verhaal-alinea hierboven was vooral bedoeld om te tonen wat een geweldige cast Sorkin bij elkaar heeft weten te verzamelen. Een cast waarin overigens opvallend wat Britse namen zitten, waarbij vooral Cohens dik-aangezette accent opviel (dat volgens mij niet ‘accuraat’ is, als je dit hoort). Maar denk wel dat het voor Cohen en ook Strong geweldig was om zulke rebellerende rollen te spelen. De meest imposante verschijning is echter Abdul-Mateen II: wat een charisma heeft die kerel! Daarnaast past Rylance het beste in z’n rol, wat mij betreft. Hij speelt de ietwat fragiel ogende maar mentaal scherpe advocaat geweldig. Al wordt m’n oordeel mogelijk beïnvloed doordat híj dus die rechtvaardigheidsgebiedjes in je hersenen het meest beroert.
Aaron Sorkin is de koning van de dialogen en eerdergenoemde maatschappij-politieke scherpte, al zijn er ook genoeg mensen die ietwat vermoeid raken van die altijd immens aanwezige hoeveelheid dialogen in zijn werk. Als iemand die nogal makkelijk typt (en mogelijk nog makkelijker veel praat), voel ik echter ook wel wat verwantschap, naast eerdergenoemde ‘jaloezie’. En hij kan er natuurlijk ook niks aan doen, dat het lijkt alsof onder andere de Black-Lives-Matter-protesten z’n film mogelijk wat ‘achterhaald’ en/of toondoof aan laat voelen. Al denk ik dat een cynische zwarte activist (zoals Bobby Seale was) hem ook best makkelijk weg zou kunnen zetten als iemand met een ‘white savior‘-complex…
Final credits
Maaaaaaaaaaar, zoals ik begon: goede rechtbankdrama’s verschijnen er sowieso niet zoveel, en zo’n vakkundig gemaakte als The Trial of the Chicago 7 komt nog minder vaak voor. Dus als dat jouw genre is, dan ga je hard genieten, verwacht ik. Persoonlijk vond ik het erg vet om het belang van Grant Park in Chicago te zien in de recente Amerikaanse geschiedenis, omdat ik daar nog geen jaar geleden nog langs reed (toen ik een overstap had in die ogenschijnlijk erg gave stad).
Ik denk echter dat meerdere mensen m’n punt wel zullen voelen, dat in een tijd waarin people of color meer recht op aandacht verlangen én verdienen (wat mij betreft meer dan terecht), een film over witte actievoerders en hoe lullig de politie hen behandeld heeft, wat ‘on-woke‘ aanvoelt. Iets dat ik de afgelopen twee afleveringen van Saturday Night Live volgens mij bevestigd zag worden. Hierin kwamen namelijk twee stukken voorbij, waarin de ‘overname’ van de ‘woke-beweging’ door (in SNLs geval) witte vrouwen een vrij scherp thema was (in deze openingsmonoloog van Bill Burr én in deze clip (vanaf 1m17s; over het overigens geweldige Lovecraft Country)).