Echo Valley (2025)
“6,4“, hoorde ik mezelf denken toen ik me nét voordat ik IMDb opende mezelf de vraag stelde: “Hoe zou het publiek deze film gemiddeld beoordelen?“. Ik zat er gedomme 0,1 punt naast.
Nu poog ik overigens niet te pochen met deze voorspellende en/of oordelende kwaliteiten mijnerzijds, maar wil ik vooral onderbouwen waarom het wat lastig is deze film keihard aan te raden. Qua cast zeker de moeite waard, maar qua verhaal/afwikkeling vooral een film die z’n werk wel doet als je in het vliegtuig wat uren te vullen hebt…
Het verhaal
Via een openingsdroom/-nachtmerrie en opvolgende scène weten we direct dat paardenrijschoolhouder en boerin Kate (Julianne Moore) iets is overkomen waar ze zich maar niet overheen kan zetten. Door een invoelbare inzet van voicemail-berichtjes komen we langzaam achter het drama dat haar leven inmiddels volledig beheerst, al komen we er via de eerste (en enige!) scène met Kyle MacLachlan ook achter dat Kate ooit getrouwd was, daar een nogal recalcitrante dochter aan overgehouden heeft, maar dat ze haar man (MacL. dus) ooit verliet omdat ze verliefd werd op haar vrouwelijke boerderijknecht Patty (Kristina Valada-Viars). Waarmee ze direct ook toetrad tot een ogenschijnlijke subcultuur in dat gedeelte van Amerika, want ook haar beste vriendinnen zijn een lesbisch stel dat een naastgelegen boerderij runt…
Dochter Claire (Sydney Sweeney) blijkt echter nogal wat destructiever te zijn dan mama wil toegeven, maar in die eerste scène samen zien we ook dat Kate’s moederliefde zó allesoverheersend is, dat vrijwel elke rationele afspraak – over hoe om te gaan met haar drugsverslaving – bij de eerste zielige intonatie van dochterlief direct wordt vergeten. Waardoor Kate dus betrokken raakt bij de problemen die Claire veroorzaakte, toen ze in een woedende drugsbui een tas van haar vriendje Ryan (Edmund – Civil War, Gossip Girl (tv) – Donovan) weggooide. Maar dáár zat nu juist een flinke hoeveelheid drugs van ene Jackie (Domhnall – Ex Machina, The Rise of Skywalker – Gleeson) in, en als hij eenmaal doorkrijgt hoe ‘luxe’ de boerderij van mama is, voel je aan alles aan dat het verhaal eigenlijk alleen maar pijnlijker gaat worden…
Reluctant…
Ja, ik voelde na die introductie wel even wat terughoudendheid in m’n enthousiasme. Soms bekruipt me zo’n gevoel – dat er iets naars staat te gebeuren – en dan vraag ik me wel eens af of ik daar wel in mee wíl gaan. Eigenlijk is dat ergens ook een compliment, want bedoel dit zeker niet ‘zwart-wit negatief’ (in een perfecte wereld zorgt een film juist dat je je dan zó inleeft in de karakters, dat je niet anders kúnt dan meegaan in hun filmische hel…), maar het beïnvloedde m’n beleving logischerwijs wel. En idealiter hadden de filmmakers dit gevoel dus níet gecreëerd bij mij…
Daarnaast merkte ik zojuist – toen ik op zoek ging naar de juiste jpg’s om deze recensie aan te kleden – dat ik wel ietwat cynisch word bij het zien van de oneliners die marketeers gebruiken om de film aan te raden. Talloze varianten op “Hoe ver ga jij voor je kind..!??” komen voorbij, en ik ben blij dat ik zulke posters vooraf niet gezien heb. Ja, dit soort thema’s komt voorbij in de film, maar als ik vooraf zo ‘groots’ over deze film had gedacht, dan had dat mijn beleving geen goed gedaan, denk ik. Ik denk dat het hoofdthema namelijk ergens anders lag, namelijk bij hoe ‘alles’ Kate en haar rouwproces versnelt. Om dat succesvoller te maken had ik aan het eind dan wel wat muziek opgezet, als ik Kate was geweest (en dat gebeurt dus niet). Dus mogelijk is dit ook ‘slechts’ een thema waarvan de makers wel degelijk wisten dat het interessant was om te verkennen, maar wat ze (ook) weer niet als main focus kozen. En misschien ligt daar wel m’n grootste kritiek op deze film, die als thriller zeker een leuke ‘plan-ontvouwing’ toont richting het eind, maar waarbij ik halverwege flink wat moeite had om m’n gedachten er volledig bij te houden. Daarom denk ik dat de makers beter iets duidelijker hadden gekozen wat ze nu écht wilden vertellen…
Crew & cast
Regisseur Michael Pearce won ooit een ‘doorbraak-BAFTA’ voor zijn debuutfilm Beast. Deze heb ik nooit gezien, maar het feit dat hier nu een Britse regisseur een verhaal vertelt over rural America, dat zou de film ook wat meer op moeten dóen vallen. Het meest opvallende is echter dat ik kort even dacht dat ‘lesbische boerinnen’ een mij onbekende subcultuur bleek, en dat hij de Britse Fiona – Andor (tv), Killing Eve (tv), Harry Potter … – Shaw als één van die boerinnen castte. Maar mogelijk komt dat laatste dus door hun gezamenlijke Britse achtergrond? En ondanks dat ik kort wel even dacht dat dit een typische boekverfilming is (waaruit dan niet alle thema’s even goed/diep/interessant vertaald zijn naar het witte doek), blijkt het toch een origineel script van Brad Ingelsby. En hij lijkt zich bewust wat ingehouden te hebben, want hij werd bekender met z’n werk voor het alcoholisten-sport-drama The Way Back (met Ben Affleck), het Liam Neeson-actiefilmpje Run All Night en het toch best intrigerende Out of the Furnace (met o.a. Christian Bale). Zou de streaming-studio achter de film ze vooraf bewust verteld hebben dat ze geen 100% topfilm verwachtten, omdat ze ook geen topbudgetten wilden spenderen..?
Ook al weerhoudt zoiets topacteurs als Moore, Shaw, Gleeson en zelfs Sweeney niet om gewoon wel hun stinkende best te doen hoor. Ik vond Moore die onvoorwaardelijke moederliefde goed spelen (machteloos tegen zowel het gevaar als haar eigen liefde), waarin ze mogelijk ook nog iets van een licht ‘schuldgevoel’ voelde voor het verbreken van haar relatie met papa? Overigens opvallend dat MacLachlan dus voor slechts één scène op is komen dagen. Denk dat het vinden van de locatie waar die scène zich afspeelt meer tijd in beslag heeft genomen…
In de belangrijkste bijrollen blijkt Gleeson dus ook erg goed een eng-verontrustend typetje te kunnen neerzetten, terwijl Sweeney bijna het té perfecte drugskind is, dat alles lijkt te doen om haar fix te regelen en/of haar shit in stand te houden. Maar ja, zij verraste me ook al in bijvoorbeeld het hier nog altijd niet uitgebrachte Americana…
Final credits
Natuurlijk was ik door die “Apple TV Original” al ‘voorbereid’ dat dit geen earth shattering film zou gaan worden, want daarvoor moet je helaas niet bij dit soort hypercommerciële streamingdiensten zijn. Natuurlijk geven ze sommige makers wel eens onverwacht (of per ongeluk?) de kans om wel hun pareltje te maken, maar dit soort films is vooral goed als je vooraf “A24” of “Focus Features” ziet staan. En dat is hier niet het geval, waardoor ik de losse eindjes in het verhaal nog altijd wat intrigerend vind, totdat de gedachte voorbijkomt dat ze die er toch niet in gelaten hebben om bij een eventueel topsucces nog een vervolg te kunnen maken?
“Nee Filmofiel, dat cynisme is hier totaal niet nodig en zwaar overdreven..!“, mag je nu terecht denken. Die losse eindjes zijn namelijk ook een reden waarom ik Echo Valley lang niet zo makkelijk vergeet als dat bij het (nog later geziene) Jurassic World: Rebirth wél het geval is…