Stronger (2017)
Stronger is een fijne tranentrekker zonder té Amerikaans te worden, die het waargebeurde verhaal vertelt van een mij onbekende ‘held’ rondom de bomaanslag bij de Boston marathon. Nu weet ik niet of ie goed genoeg was geweest zonder die waargebeurde link, maar regisseur David Gordon Green toont wel degelijk wederom z’n klasse. Met gemak de meest diverse Amerikaanse regisseur van de laatste vijftien jaar, en in deze film laat ie Jake Gyllenhaal weer heerlijk schitteren. Maar toch wringt er iets, misschien wel omdat dit zo’n film is die (te?) perfect is om een commerciële trailer bij te maken..?
Het verhaal
Gebaseerd op Jeff Baumans eigen boek volgen we in Stronger Bauman (Gyllenhaal) en zijn omgang met de gevolgen van de bomaanslag bij de finish van de Boston marathon in 2013. Hij was degene die een best gedetailleerde politietekening mogelijk maakte van één van de Tsarnaev-broers, waardoor ze snel gevonden konden worden en waardoor Bauman ineens tot held gebombardeerd werd. Dat hij daar maar moeilijk mee om kon gaan is niet zo verwonderlijk natuurlijk, zeker omdat hij beide benen verloor bij de aanslag en al z’n aandacht bij z’n herstel wilde houden.
Parallel daaraan zien we Baumans zoveelste poging om z’n ex Erin (Tatiana Maslany) weer voor zich te winnen, startend de dag vóór de marathon. Aan alles zien we wat voor goedzak Jeff eigenlijk is, maar echt afspraken kun je niet met hem maken. Daarnaast is de film dus gezet in Boston en ook in dezelfde sociaaleconomische klasse als The Fighter en Silver Linings Playbook (van die andere David (O. Russell)), compleet met liefdevolle maar nogal pijnlijk en af en toe ‘inconsiderate‘ aanwezige familie. Zo lijkt z’n moeder een ontmoeting met Oprah belangrijker te vinden dan de wensen van haar inmiddels invalide zoon, terwijl de mannen in de familie liever zo snel mogelijk alles weer terug naar normaal brengen: bier drinken en sport kijken in de kroeg…
Realistische anti-held
Waar in veel van dit soort films het heroïsme wordt aangezet, zien we hier vooral hoe Bauman het lastig had met z’n rol als ‘held’. “You’re showing the world the terrorists didn’t win” – gebezigd door één van de vele steunbetuigers die hem continu aanspreken – doet hem kort naar z’n afwezige benen kijken. Net zoals hij eigenlijk een best herkenbare ‘gewone jongen’ was, voelen zijn reacties op al die aandacht ook bijna perfect menselijk. En ja, daarom kunnen marketingmensen een gladde trailer maken van films al deze, maar daarmee doen ze de film en vooral Gyllenhaals en Gordon Greens prestaties tekort. De film draaide niet voor niets tijdens een PAC-festival, waar Pathé op één dag vijf nieuwe arthousefilms draait die nog uit moeten komen. En mogelijk komt dat lichte wringen ook juist wel doordat het allemaal zo ‘normaal’/gewoontjes aanvoelt..?
Cast & crew
Daarbij is Maslany zo’n perfect gecaste girl-next-door lieve meid, die logischerwijs haar zorginstinct op voelt komen bij het zien van haar ex in het ziekenhuis. Daarnaast speelt haar schuldgevoel ook een rol, want Bauman was met een flink spandoek juist naar de marathon gekomen om haar aan te moedigen. Maar in alles komt die herkenbare menselijkheid terug, en daarvoor verdient Gyllenhaal – naast de regisseur natuurlijk – erg veel credits. Nu weet ik niet of het genoeg is voor een Oscarnominatie, maar gezien Amerika’s heldenverering zou dat me weinig verbazen. Naast Maslany en Gyllenhaal valt vooral Miranda – Damage, The Hours – Richardson op als Baumans alcoholistische en dominante moeder, die kort even vergeet wat haar taak in haar zoons leven eigenlijk zou moeten zijn.
Zoals ik al typte: Gordon Green is misschien wel de meest diverse Amerikaanse regisseur in tijden. Ooit brak hij door met prachtige ‘American indies‘ als George Washington en Undertow, waarna hij ineens met de ‘blow-komedie’ Pineapple Express kwam. In z’n volgende film – Your Highness – liet ie niet alleen Natalie Portman een jonkvrouwe in string spelen, maar liet ie ook iemand verkracht worden door een minotaur (zo’n mannenlichaam met stierenkop uit de Griekse mythologie). En net voordat niemand hem meer serieus leek te gaan nemen doordat ie The Sitter maakte, kwam ie ineens met Prince Avalanche en een film die Nicolas Cage eindelijk weer eens goed liet zijn: Joe. Daarna regisseerde hij ‘festival favorite‘ Manglehorn (met Al Pacino) en Our Brand is Crisis, maar nu is hij ineens verbonden aan de remake van John Carpenters Halloween (mét Jamie Lee Curtis!). Ik kan weinig ‘breder georiënteerde’ regisseurs voor de geest halen zo, om eerlijk te zijn. Opvallend trouwens dat de schrijfcredits naar vrij ‘groene’ scenaristen gaan. John Pollono schreef hiervoor niks noemenswaardigs (althans: niet volgens z’n IMDb-profiel), terwijl Bauman bij het schrijven van het boek geholpen is door Brett Witter, die eerder ‘enkel’ het boek schreef waarop The Monuments Men is gebaseerd.
Final credits
Weet je, dit was zo’n film die me af en toe naar het scherm wilde doen schreeuwen, juist omdat die familie zo met zichzelf bezig was, af en toe ten koste van Bauman zelf. Daarmee steekt de film natuurlijk sowieso al boven het maaiveld uit. Ook bevat de film best veel onverwachte humor, juist ook passend bij de nuchtere wijze waarmee ‘Bostonians’ in het leven staan…
Ja, zeker een aanrader, al vraag ik me dus nog altijd wel lichtjes af hoe de film zou zijn zonder de waargebeurde achtergrond. Want de heroïsche strijdkreet “Boston strong!“, waarmee de filmtitel verklaard wordt, toont natuurlijk ook hoe Amerikanen dit soort tragedies nogal groots maken, en daar krijg ik de laatste jaren steeds wat meer moeite mee. Maar hey, dat wordt mogelijk té persoonlijk, en weet niet of jij daar iets aan hebt…