Drive-Away Dolls (2024)

“Alsof ‘shock-regisseur’ Larry – Kids, Bully – Clark een Coen-script heeft verfilmd“, was m’n eerste reactie na deze zwaar teleurstellende ‘lesbische actiekomedie’ van Ethan (zonder z’n broer) Coen. Een teleurstelling die ik nóg steviger voelde omdat ik me behoorlijk kapot ergerde aan (het ook redelijk rammelende Texaanse accent van) één van de hoofdrolspelers, misschien wel omdat ik haar onlangs juist erg goed en enorm cool, stoer en zelfverzekerd zag spelen in Sanctuary. Een vriendin naast…

Sound of Freedom (2023)

Om niet in dezelfde ‘projectie-valkuil’ te vallen als mensen die een film als Barbie niet kijken omdat die “te woke” zou zijn (whatever that means), besloot ik gisteren Sound of Freedom gewoon wél te kijken. Waar dit voor sommigen de beste en belangrijkste film ooit is, the likes of which the world has never seen, missen anderen enkel de lizard people uit de QAnon-theorie (waar ik als communicatiedeskundige wel ‘ontzag’ voor heb; QAnon heeft het namelijk…

White Noise (2022)

Ik ging met aardig wat enthousiasme naar deze nieuwste van Noah – The Squid and The Whale, Frances Ha, Marriage Story – Baumbach, maar merkte tijdens de film al dat ik behoorlijk veel aan andere dingen zat te denken. Dat enthousiasme maakte dan ook vrij snel plaats voor “WTF? Wat wil ie hier nou mee??“-gedachten, gevolgd door een “Is dit een companion piece van Romero’s Dawn of the Dead of zo?” Ondanks de heerlijke 80-ies…

Passing (2021)

Dit regiedebuut van actrice Rebecca – Vicky Cristina Barcelona, The Town – Hall is niet alleen een veelvuldig ge(s)laagd drama, maar volgens mij ook zo’n film die zó subtiel is dat ie z’n geheimen mogelijk pas echt onthuld bij een tweede viewing, of bij een goede discussie erover achteraf. De manier waarop Hall dit prachtig in zwart-wit geschoten maar soms ook verwarrend dromerige verhaal vertelt, getuigt van een flinke dosis zelfvertrouwen (en inzicht in het…

Dark Waters (2019)

Ik heb wel een idee waar de noodzaak vandaan komt, om de rotheid en/of corruptie van vooral het Amerikaanse rechtssysteem/samenleving te belichten in films, maar het valt me dus vooral op dat – na Just Mercy en Bombshell – dit al de derde film in een week tijd is, die een schofterig verhaal voor het voetlicht brengt. Zou het positieve aan het Trump-presidentschap zijn dat nu echt niemand meer kan ontkennen dat de VS inmiddels…

Joker (2019)

Het is lang geleden dat ik zó onder de indruk was van een film, en nog langer geleden dat ik wilde dat de film zou stoppen, zodat ik met m’n applaus kon beginnen..! Wat een ontzettend goede film is Joker zeg, met een megalomaan-goede Joaquin Phoenix (die weer bewijst één van de heersende acteerkoningen te zijn), maar vooral een film die me dingen liet voelen waarvan ik niet zeker was of ik die wel ‘mocht’…

Vice (2018)

Ondanks dat Vice maar één van de acht Oscarnominaties wist te verzilveren, is dit politiek-maatschappelijk toch wel één van de belangrijkste én leukste (lees: “schrijnend grappige”) films van het jaar. Auteur Adam McKay ontgroeide z’n heerlijk-foute-humor-imago (denk Anchorman, Step Brothers, The Other Guys) natuurlijk al met de perfecte financiële-crisis-filering The Big Short, en weet in Vice op vergelijkbaar toegankelijke wijze een mogelijk nóg belangrijker onderwerp voor vrijwel iedereen interessant te maken. Want ook al gaat…

Wildlife (2018)

Wildlife is niet alleen het mooi klein gehouden regiedebuut van Paul – There Will Be Blood, Little Miss Sunshine – Dano, met zeer sterke rollen van Jake Gyllenhaal en Carey Mulligan, het is vooral ook een coming-of-age verhaal van een puber die met de scheiding van z’n ouders moet zien om te gaan. En daarin voel je wel hoe gruwelijk pijnlijk zoiets kan zijn, zeker als je letterlijk getuige bent van onder andere het geflirt…

Hostiles (2017)

Regisseur Scott – Crazy Heart, Black Mass – Cooper toont heerlijk veel lef met deze opvallend rustige vertelling over een ontzettend grove kapitein, in het Amerikaanse leger in 1892, die een kans op ‘verlossing’ krijgt als ie een groepje indianen moet begeleiden naar hun laatste rustplaats. Christian Bale toont wederom wat voor begenadigd acteur hij is, waarbij hij wordt bijgestaan door een opvallend groot aantal bekende acteurs in bijrollen. Meest opvallend daarin zijn de Oscargenomineerde…

Red Sparrow (2018)

Ondanks dat het meer John Le Carré meets Jason Bourne dan een dikke actiefilm is, met een (te?) ingewikkeld plot van verraad op verraad op verraad – waardoor je als kijker tot het eind ook geen zekerheden hebt in hoe het nu precies allemaal zit – en ik ‘m vijf dagen na het zien alweer aardig vergeten ben, bood Red Sparrow toch exact wat ik nodig had: heerlijk escapisme, vermomd als een klassieke (of zo…

Molly’s Game (2017)

Eén van de (in mijn ogen) beste scenaristen van de laatste decennia maakt met Molly’s Game z’n meer dan verdienstelijke regiedebuut met dit waargebeurde verhaal. ‘Helaas’ gaat dat verhaal over een vrij succesvol persoon uit een nog succesvoller gezin, waardoor je als kijker geen ‘empathie-met-de-underdog’-versterking van het drama krijgt. Hierdoor maakt Aaron Sorkins film niet écht impact, juist doordat het drama in de film niet veel meer dan een strijd om haar goede naam bleek.…

The Killing of a Sacred Deer (2017)

Ik neem aan dat de werktitel voor de eerste Amerikaans( geproduceerd)e film van Yorgos Lanthimos iets als “karma truly is a bitch” is geweest, want voor z’n minst Griekse film kiest ie wel voor een thema dat nogal vrij klassiek Grieks tragisch is. Koppel dat aan de ongemakkelijke en/of onconventionele vertelvorm, aangezet door vrij emotieloos acteerwerk van enkele topacteurs, en mogelijk begrijp je wel dat ik tot halverwege deze arthousefilm ook wel twijfelde wat ik…