Yes, Nicolas Cage is in heerlijke en absolute topvorm met een overigens niet altijd perfect gemake-upte kaalkop, in deze verontrustende komedie van de Noorse maker van Syk pike (a.k.a. Sick of Myself). En hier zet Kristoffer Borgli qua verhaal een Amerikaanse stap verder in zijn kritiek op onze ‘aandachtseconomie’. Al laat ie z’n hoofdpersoon nu gelukkig niet zo ver gaan als in die Noorse voorganger. Cage’ karakter blijkt namelijk juist apathisch in de dromen waarin…
Vier dagen na het zien van deze DC-versie van Marvels Spider–Verse-animaties glimlach ik vooral nog om de leuke inside jokes die erin zitten, en die waarschijnlijk enkel leuk zijn voor filmnerds als ik. Want ja, er zitten best een paar gave tijdreis-/multiverse-vondsten in het scenario, maar daarvan zaten de meeste al (en veelal ‘beter’) in die twee Spidey-films. Waardoor ik dus wederom concludeer dat DC een beetje de Aldi-versie lijkt van Marvels Albert Heijn. Al moest…
Yes, Renfield biedt een hoofdrolspeler die toont waarom ‘Getting in the Cage’ a thing is geworden in entertainmentland, in een Dracula-vertelling met een best leuke hedendaagse twist, die in mijn ogen zelfs als een cynische parabel voor ons neoliberale kapitalisme kan doorgaan. Al projecteer ik zulke zaken mogelijk iets te graag op veel van wat ik zie. Maar hier is zo duidelijk een link gelegd met enkele publieke figuren die het discours de laatste jaren bepaalden,…
Haha, na het zien van de trailer verwachtte ik het al, en toen ik The Unbearable Weight of Massive Talent vorige week in een voorpremière zag, werd m’n vermoeden ook bewaarheid, want ik heb lang niet zo hard gelachen tijdens een bioscoopfilm! Heerlijke zelfspot van één van de hardst werkende acteurs in Hollywood, en wat mij betreft de beter gelukte versie van The Lost City. Als in: de film gaat ook over iemand die eigenlijk…
Als ik vertel dat deze film met Nicolas Cage gaat over een man wiens varken wordt gestolen, dan is het goed mogelijk dat “Oooooooh, is dat zo’n soort John Wick-film dan?” dan door je hoofd schiet. Maar niks van dat, want Pig is veel meer First Cow dan John Wick, hoeveel ‘uitbarstingsspanning’ je ook voelt bij Cage. Uiteindelijk is het meer een kunstzinnig ‘gedicht’ (denk filmmagie die je overduidelijk ziet/voelt), gedragen door Cage’ zeer sterke…
Sommige films lijken volledig gemaakt om Nicolas Cage in z’n welbekende overdrive-stand te laten geraken (‘Get in the Cage,’ aldus een vaker terugkomende SNL-sketch), en Color Out of Space is exact zo’n film. Al zou ik Color Out of Space daarmee wel flink tekort doen, want de film is ook veel meer dan dat. Aan de oppervlakte één van de grootste quatsch-films van het jaar, maar ergens ook een perfecte verfilming van een heerlijke mindfuck-gedachte…
Ik raakte aardig geïntrigeerd toen ik de vele positieve verhalen over het geanimeerde Spider-Man: Into the Spider-Verse hoorde. Na het winnen van de Golden Globe heb ik ‘m dan ook maar snel gekeken, en ik begrijp nu goed waarom deze film zo’n brede groep kijkers kan bekoren. Ten eerste is de film vanuit visueel-technisch oogpunt de meest authentieke comic-verfilming aller tijden, maar daarnaast hebben de schrijvers de vele verschillende Spider-Man-versies zo goed bij elkaar gekregen,…
Mandy is een enorm vette horrordroom/midnight movie met een hoofdrolspeler in ‘full get-in-the-Cage‘-modus. Gelukkig is die hoofdrolspeler ook de naamgever van die bij vlagen maar zeker ook goed gedoseerde over-the-top-craziness, en het is lang geleden dat Nicolas Cage zo goed ‘los’ mocht gaan, op meerdere vlakken. De casting van deze film is sowieso perfect, met Andrea – Birdman, Shadow Dancer, Nocturnal Animals – Riseborough aan de top, net gevolgd door Linus – Batman Begins, Homeland –…
Oliver Stone is scherper terug op het witte doek dan hij in jaren, mogelijk decennia, is geweest, want Snowden is in mijn ogen misschien wel de belangrijkste (politieke) en film in vele jaren, en daarnaast ook erg goed gemaakt. Na het zien van het Oscarwinnende Citizenfour vond ik al dat Edward Snowden die Nobelprijs voor de Vrede meer verdient dan Obama, maar doordat Stone hier een zeer rijk en genuanceerd beeld van Edward Snowden weet…
Het is mogelijk een te flauw grapje om de titel te laten slaan op zowel de carrière van hoofdrolspeler Nicolas Cage als op die van schrijver/regisseur Paul Schrader, maar voor velen zal hun krediet – opgebouwd met respectievelijk bijvoorbeeld Wild at Heart/Leaving Las Vegas/Con Air en het schrijven van Taxi Driver/Raging Bull – allang verdwenen zijn. Ik gaf beiden nog een kans met deze film over een op wraak beluste CIA-agent, maar wat een draak…
Het interessantste aan Joe is dat dit de samenwerking is tussen zowel een regisseur als acteur die beiden nogal ‘divers’ zijn in de films die ze maken, om even een eufemisme te gebruiken. Waar Nicolas Cage bijna een parodie op zichzelf is geworden (in films als Drive Angry 3D en Ghost Rider bijvoorbeeld), schuwt David Gordon Green er niet voor om iemand voor de grap te laten verkrachten door een minotaur (in Your Highness) of het…
Een film die ik al een tijdje geleden zag, maar vanwege de vrij beperkte bioscooprelease nog niet eerder recenseerde, en nu was ik al bijna vergeten dat Nicholas Cage de hoofdrol speelde. John Cusack en Vanessa Hudgens herinnerde me ik nog wel uit deze wat rustige (en af en toe saaie) seriemoordenaar-thriller. Opvallend: ze weten de spanning – op een niet al te hoog niveau – er wel vrij constant in te houden, ondanks dat…