Josh Radnor maakt vooral kwetsbare films, als in: films die niet alleen makkelijk af te doen zijn als iets te romcom-achtige American indies, maar ook films waarbij je stemming ’n vrij bepalende factor heeft. Als ’n film als Taxi Driver, The Godfather of Memento (to name just a few) op TV voorbijkomt, dan moet er (bij mij althans) wel iets heel aparts te doen zijn om niet direct helemaal hooked te geraken en de film af…
Weet je, eigenlijk somt de titel alles op. Happythankyoumoreplease is namelijk zo’n film die heerlijk aanvoelt, en waarbij ik na afloop dacht: “Ja, doe mij nog zo’n film“. Want ondanks dat de film vol zit met clichés, onwaarschijnlijkheden en hoorbaar bedachte dialogen, ik liet me makkelijk meevoeren in het verhaal. Mogelijk dat de zomerse beelden van New York daar de grootste reden voor zijn, maar dan zou ik deze debuutfilm tekort doen. Happythankyoumoreplease won in…