Er wordt erg weinig uitgelegd in Abrir puertas y ventanas (letterlijk: “deuren en ramen openen”, maar in ’t Engels verschenen als Back to Stay), een film over drie Argentijnse zusjes in een groot huis, waar ze schijnbaar zorgeloos wonen. Vrijwel de gehele film speelt zich in dat huis af, en langzaam maar zeker kom je erachter waarom ze alleen wonen, maar ook wel waarom regisseuse Milagros Mumenthaler juist voor zo’n lome (en slome) sfeer heeft…
Waar ik bij sommige films, gebaseerd op een mij onbekende geschiedenis, wel eens moeite heb om mee te gaan in ’t verhaal (ik denk bv. aan Max Manus en 71: Into the Fire), daar was dat bij War of the Arrows niet echt ’t geval. En de reden daarvoor is zo simpel en basic dat ik ’t niet begrijp waarom dit niet altijd de basis van een verhaal is: maak het menselijk door een klein persoonlijk…
Horrorfilms die zulke extreme en uiteenlopende reacties oproepen (bv. op IMDb) zijn vaak de interessantste, en dat is met The Woman in mijn ogen ook ’t geval. Allereerst is ’t een vrij verontrustende film die mij een paar keer een aardig ongemakkelijk gevoel gaf, maar ik vond ’t naast een aardige puzzel ook behoorlijk interessant, en zoals ’t een goede film betaamt: hij is op meerdere manieren te interpreteren. En inderdaad: naar het einde toe…
Een groter contrast tussen twee opeenvolgende films is waarschijnlijk niet mogelijk: van het brute war mongering van Act of Valor naar de wondere wereld van Ari Kaurismäki’s droogkomische maar ook maatschappijkritische ‘sprookjes’. Want een sprookje mag je Le Havre wel noemen, want alhoewel de film eerst wat droog op m’n brood leek te vallen en ik er wat lastig ‘in’ kwam, hoe fijner de film in m’n herinnering begint aan te voelen… Ja, dit is Kaurismäki’s eerste film…
Ik moet allereerst melden dat ik met lichte tegenzin aan deze film begon, omdat ik bang was dat het niet meer dan een PR-filmpje voor ’t Amerikaanse leger zou zijn. Boy was I right..! Nu ik achteraf ontdekte dat ie initieel als wervings- en trainingsfilm voor de Navy SEALs bedoeld was,haalt dat ’n deel van m’n tijdens de film gevoelde irritatie wel weg, maar dan rijst de vraag: wat doet zo’n film in de Nederlandse…
Chris Weitz, regisseur van o.a. American Pie, The Golden Compass én Twilight: New Moon, bewijst met A Better Life dat hij ook een mooi klein menselijk drama kan maken. Dat wisten we natuurlijk al door About a Boy, en hier maakt ie niet alleen ’n film die inhoudelijk overeenkomsten vertoont met een grote Italiaanse classic, maar ook een zeer verrassende Oscarnominatie opleverde voor hoofdrolspeler Demián Bichir. Na het zien van deze film is die verrassing echter weg… Ik…
Ja, The Avengers kun je zien als shock and awe-filmmaken. De entertainmentvalue van deze film is zó hoog dat je nogal verbouwereerd de zaal uit zult lopen, want wát een combinatie van comic-herkenning, humor en CGI-geweld is dit geworden! En ondanks dat ik hoorde dat het verhaal erg trouw is aan het originele stripverhaal, waardoor vrijwel alle Marvel-fans deze film sowieso al een 9 of een 10 zullen geven (check ’t punt op IMDb!), denk ik…
Ik heb The Change-Up in de bioscoop bewust overgeslagen, omdat ik weinig zin had in het subgenre dat in mijn beleving in de 80’ies z’n ‘hoogtij’ vierde (met films als All of Me, Big en 18 Again!) en aan het begin van dit millennium nog een comeback trachtte te maken met de Freaky Friday-films. Maar dit is een film uit 2011 van de schrijvers van The Hangover en de regisseur van Wedding Crashers, dus deze bromantic comedy-variant…
Een favoriet bij diverse Ladies Nights, deze nieuwe van Cameron – Jerry Maguire, Almost Famous – Crowe. We Bought a Zoo vertelt het waargebeurde verhaal van een voormalig Guardian-journalist die na op een keerpunt in z’n leven terechtkomt en besluit een mooi groot huis te kopen dat toevallig midden in een dierentuin ligt. En het is inderdaad een vrij zoete film met weinig verrassingen, maar Crowe is zo’n volleerd regisseur dat hij hier ook een mooie…
Een must see voor alle muziekfans met iets van historisch besef, maar daarnaast een mooi eerbetoon om juist nu te kijken, in de week na het overlijden van de invloedrijke drummer/zanger van The Band, de Americana-rockband die centraal staat in Martin Scorsese’s muziekfilm The Last Waltz. Nico Dijkshoorn was niet voor niets zo lovend over Levon Helm, die vorige week op 71-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van keelkanker. Scorsese noemde ’t zelf “the end of an…
Het is veel te lang geleden dat ik weer zo’n geweldige klassieker kon ontdekken, en ondanks dat ik deze film ooit wel ‘half’ op TV had gezien, zag ik ‘m afgelopen vrijdagavond eigenlijk pas voor ’t eerst écht. En damn, wat was Sidney Lumet toch een geweldige regisseur..! Maar naast Lumet verdient Al Pacino net zoveel credits voor de hoofdrol van Sonny, die met twee partners-in-crime besluiten om een bank te gaan overvallen. Binnen een…
Of Giorgos Lanthimos überhaupt iets ‘concreets’ wil zeggen met z’n nieuwste film weet ik niet, maar ik ondervind ook aan m’n lijf hoe lastig ’t is om deze film te duiden. Dat ik daarin niet alleen sta blijkt wel uit de grote hoeveelheid regisseurs waarmee Lanthimos wordt vergeleken in andere recensies. Van de droge en pijnlijke humor van Alex van Warmerdam, de ongemakkelijke en cynische relaties in Lars von Triers films tot het shockerende geweld…