Gadverdamme, wat een buttfilm was dít zeg… In de sneak was afgelopen dinsdag de nieuwste van Joel Schumacher, die naam maakte met St. Elmo’s Fire, The Lost Boys en Phonebooth, maar eigenhandig ook de Batman-franchise bijna om zeep bracht. Om het positief te brengen: hij durft wel te experimenteren. Maar met Twelve gaat ie echt (weer) volledig de mist in… Twelve gaat over een stel mega-irritante rich kids uit de Upper East Side van Manhattan,…
Zo, ik ben bijna de gehele film blij geweest dat Love & Other Drugs een geheel andere (en veel betere) film is dan de trailer deed vermoeden. Ik verwachtte een simpele chick flick (die kijk ik op zondagavond inderdaad wel eens ;)), maar ik kreeg een film die compleet gevuld was met een genre of drie, vier. En dat pakte wat mij betreft vrijwel geheel positief uit… Als de regie niet in handen was geweest…
Ja, ik kan me wel voorstellen waarom deze film de Oscar voor Best Foreign Language Film of the Year heeft gewonnen, ondanks de fantastische concurrentie van Das Weisse Band en Un Prophète. En dat El secreto de sus ojos heeft gewonnen komt echt niet alleen doordat deze toegankelijker zou zijn dan die andere films. Dat is ie wel, maar er is meer. Maar inderdaad: ik wil helemaal niet vergelijken… El secrete de sus ojos speelt…
Jackie Chan is terug in een epische film, die vooral vermakelijk is. Hij had wat mij betreft iets ‘grootser’ gemogen, maar eigenlijk is ie gewoon wel aardig voor tussendoor… Little Big Soldier vertelt het verhaal van een soldaat die overleven belangrijker vindt dan ‘honour‘, en dat past niet echt in de wereld van 227 B.C., het jaar dat China op het punt stond verenigd te worden. Na een veldslag, die hij als één van de…
Okay, The Joneses is echt zo’n film die qua idee interessant is, maar waarschijnlijk door de studio toch wat ‘ver-safe-t’ is. Of zou het komen dat regisseur Derrick Borte uit de reclamewereld komt, en mogelijk wel wát wroeging voelde bij dat vak, maar toch net niet genoeg diepgang heeft om écht een scherpe film te maken… Het was gaaf geweest als de makers het hadden gedurfd om niet al te snel hints te geven over…
Pojjojoj, wat een film..! En wat moet ik nog veel ‘ontdekken’ over deze film. Ben dus ook best blij dat ik de DVD laatst gewoon gekocht heb, zodat ik ‘m nog zeker vaker kan kijken. Natuurlijk trekt het grote publiek deze film uit 1977 weer niet. Ook al speelt Dennis Hopper één van de hoofdrollen, naast Bruno Ganz, die de meesten (en ik tot afgelopen maandag) enkel kennen sinds z’n geweldige rol als Hitler in…
Zo, een film over zware Star Wars-fans waarvoor je zelf niet per se van Star Wars hoeft te houden, maar zeker ook niet voor iedereen is. Een beetje ’n mix tussen Road Trip en de Kevin Smith-films, met af en toe een geweldige grap, maar uiteindelijk ook best wel snel weer vergeten. Ondanks de geweldige hoeveelheid cameo’s. Daarnaast bevat Fanboys een licht dramatisch subplotje, dat één van de Weinstein-broers (en producenten van deze film) er…
Okay, hier is mijn lijstje van 2010. Zoals altijd is het voor mij ondoenlijk om ze in de volgorde van hoe goed ik ze vond te zetten, dus ze staan op alfabetische volgorde, met uitzondering van de nummer 1: 1. American: The Bill Hicks Story (2009): een geweldige documentaire over de man die, buiten m’n familie en directe vrienden, het meeste invloed op mijn leven heeft (gehad). En de rest van mijn top 25, alfabetisch:…
Met Somewhere heeft Sofia Coppola gekozen voor een film die beter past in het land van haar voorouders dan in de ‘plastic-fantastic’ wereld waar de film zelf gezet is: Hollywood. Maar is het nu Lost in Translation-light, of was Lost in Translation juist een wat Hollywoodsere variant van Somewhere…? In Somewhere lopen we mee in het ogenschijnlijk geweldige leven van Johnny Marco, een rol van Stephen Dorff. Hij woont in Chateau Marmont, die Hollywood-versie van…
Vorige week zag ik Cyrus, gemaakt door de Duplass-broers. Die deed me wel wat, en daarom was ik blij dat ik gisteravond hun debuutfilm – The Puffy Chair – kon kijken. Om meerdere redenen raakte deze rauwe en eerlijke film me wel. En het interessante aan The Puffy Chair wordt ook geïllustreerd door de gruwelijk uiteenlopende reacties op IMDb… Tegenover de enorm positieve reacties (deels samengevat in een review van ‘self-proclaimed’ Cassavetes-expert Ray Carney, die…
Ja, na tien seconden in deze nieuwe Woody Allen wist ik het al: ik ben blij dat hij elk jaar een film maakt… De sfeer wordt natuurlijk al gezet door het lettertype van de begincredits, maar ook door de manier waarop de karakter geïntroduceerd worden. En als dan de ‘narrator’ ook nog een zin van uit Shakespeares Macbeth aanhaalt: “Life is … full of sound and fury, signifying nothing.“, dan weet je dat je weer…
Op het DVD-hoesje stond ‘ultieme familiefilm’, en toen m’n 6-jarige nichtje heel lief vroeg of ik een filmpje mee wilde nemen met sneeuw en de kerstman besloot ik dat ik haar wel wijs kon maken dat Richard Gere de kerstman is (we maken kids wel véél meer wijs, toch?). Zo was het dus dat ik op eerste Kerstdag een film zag die al bijna een jaar op DVD uit is, maar waar ik nooit zo’n…