Het eerste dat ik schreef na het zien van Tarantino’s The Hateful Eight was: “Sow, eindelijk houdt Tarantino zich weer wat in qua platte coolheid, al is Greg Nicotero’s niet voor niets ingehuurd als special fx make-up artist.” Daarna voelde ik vooral weer het ‘probleem’ dat ik inmiddels met vrijwel elke Tarantino-film heb: hij refereert ontzettend veel aan films van zijn grote helden, waardoor hij best wat symboliek ‘leent’ uit andere films, maar uiteindelijk lijkt…
Deze Brits/Nieuw-Zeelandse western won op Sundance de Juryprijs voor World Cinema: Drama en kun je een beetje zien als een mix van Meek’s Cutoff en No Country for Old Men, alhoewel die ‘instant classic‘-status van laatstgenoemde Coen-film mogelijk wat te hooggegrepen is. Desalniettemin zie je dus wel degelijk overeenkomsten met No Country for Old Men, en niet alleen thematisch, maar ook door het opvallende gebruik van humor, het ongemakkelijke maar heftige geweld en de intelligentie in…
Ondanks dat de titel op een andere manier verklaard werd dan ik vooraf dacht is The Salvation uiteindelijk toch heel wat meer dan een simpele western. Ten eerste is het overigens wel een heerlijk heftige western met een duidelijk onderscheid tussen goed en kwaad en genoeg motivaties om sterke karakters neer te zetten, maar daarnaast zegt de film heel scherp iets over hoe de Verenigde Staten nog altijd die (gecorrumpeerde) cowboy is, die als bully de…
Volgens mij is het grootste ‘probleem’ van The Lone Ranger niet de lichte onbalans in Verbinski’s regie (‘genre-onconventionaliteit’ is toch ook één van z’n kenmerken?), maar het feit dat het teveel een herhaling van zetten lijkt. Want naast de producent, regisseur en hoofdrolspeler zijn ook de schrijvers van Pirates of the Caribbean terug. Maar qua combinatie van avontuur en humor zijn de (eerste!) Pirates-films beter, en qua western-‘Deppsurdisme’ werkte de formule beter in Rango. Niet…
Het is waarschijnlijk niet zo raar dat deze western bij z’n release nogal afgebrand werd, want regisseur Arthur – Bonnie & Clyde – Penn lijkt er nogal genoegen in te hebben geschept om juist te spelen met de heersende conventies. Daarnaast was het – door de aanwezigheid van Jack Nicholson en Marlon Brando – één van de most highly anticipated films van het jaar, gingen er talloze verhalen de ronde over de grilligheid van Brando…
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze ontzettend gewelddadige klassieke spaghetti-western waarschijnlijk nooit gezien had als Quentin Tarantino Django Unchained niet gemaakt had. En ook al heb ik aardig wat kritiek op QT’s laatste “vette film!“, hij jat wel van de betere films. Al zijn de verwijzingen naar Django in Django Unchained vrij duidelijk, het grootste verschil tussen beide films past ook exact bij de reden waarom ik hoop dat Tarantino tot inkeer komt…
Yes, Quentin Tarantino lijkt bijna z’n eigen genre gecreëerd te hebben, waarin hij exploitation-films mengt met snedige dialogen, en dat nu vermengt met ’n soort slasher-western-komedie die eigenlijk alle kanten op vliegt en stiekem ook nog teruggrijpt naar de Noorse mythologie. Misschien dat eigenlijk alles wel samen komt in de naam van de persoon die de titulaire Django zijn primaire motivatie geeft om zich letterlijk te ontketenen: z’n vrouw Broomhilda von Shaft. Hoor je Isaac Hayes’ Shaft-themesong nu…
Niet wetende wat ik moest verwachten was ik aardig verrast door de aparte mix van komedie, western, 70-ies non-conformisme en aanstekelijke romantiek. Het is ’n interessante Jack Nicholson-show, waarin veel van z’n talenten samenkomen. Naast de regie nam ie ook de hoofdrol voor z’n rekening, en ook al is het misschien niet z’n beste film, ik vond ‘m onverwacht vermakelijk (ook in z’n rebelse weirdness), tot en met ’t einde… Het verhaal Nicholson speelt Henry Moon,…
Ik moet eerlijk bekennen dat ik afgelopen zondag weer in de valkuil trapte, doordat ik veel te analytisch deze klassieke western bekeek. Ik voelde direct na afloop dan ook ’n lichte teleurstelling, bedacht me ook dat ik The Treasure of the Sierra Madre, The Wild Bunch en Rio Bravo veel ‘vermakelijker’ vond, maar moet óók toegeven dat de film wel erg lang nasuddert in m’n hoofd. De film staat natuurlijk ook niet voor niets op nummer…
Meek’s Cutoff is zo’n film waarbij je na letterlijk twee shots zult weten of je deze film gaat trekken of niet. Het eerste shot toont dat we ons bevinden in Oregon in 1845, en het tweede shot laat een groep settlers zien die door een steeds dieper wordende rivier trekt. En dat tweede shot duur behoorlijk lang, waarmee regisseuse Kelly Reichardt misschien wel direct wil aantonen dat je je maar beter kunt voorbereiden op een hele rustige…
De laatste weken heb ik meerdere western gekeken. Op één of andere manier trekt het genre me ineens en roept het ook fijne nostalgische gevoelens op, van de tijd dat ik de boeken van Arendsoog aardig verslond. Afgelopen zondag kon ik niet veel meer dan film kijken, maar met Rio Bravo kreeg ik misschien wel de beste western voorgeschoteld die ik ooit gezien heb. Damn!, wat een heerlijke combinatie van coolheid (John Wayne), onverwachte lekkernij…
En wéér kan ik een fijne klassieker van m’n lijstje afstrepen, en wederom was ik erg blij verrast. Niet alleen dat het eigenlijk helemaal niet echt een western is (wat ik dacht), maar vooral vanwege de nogal ‘onvoordelige’ rol van onze eigen Humphrey Bogart. Hij is niet alleen een enorme loser, maar ook nog eens een paranoïde klootzak. En dat was ie ook al voordat ze de ‘schat’ uit de titel vonden… Het is 1925,…