Ja, The French Dispatch is zeer duidelijk een Wes Anderson-film. Maar misschien wel té duidelijk? Het is ook een hommage aan journalisten met lef (vooral die van The New Yorker in de jaren 50/60), een ode aan verhalen vertellen, met een knipoog naar de Nouvelle Vague. De film zit echter ook zó vol met Andersons (soms aandoenlijke, soms over-aanwezige) poppenkaststijl, met ontzettend veel leuke beeld- en taalvondsten, dat het niet raar is als je de…
Dat regisseur Shawn – Night at the Museum, Date Night – Levy best verrassend uit de hoek kan komen, dat bewees hij al keihard met Real Steel. En toen ik gisteravond met een megagrote glimlach de bioscoopzaal uit liep na het zien van Free Guy, kon ik ook ook weinig anders concluderen dat dat ik van deze The Truman Show-meets-Ready Player One-meets-Tron-meets-Stranger Than Fiction-meets-Grand Theft Auto-meets-Wreck-It Ralph-meets-The Lego Movie-meets-The Matrix (met een vleugje Groundhog Day)…
Waarschijnlijk was ik de enige heteroseksuele, witte, cisgender man in de bioscoopzaal (zeker de enige die alleen was, de ‘mannelijke meskin’ die ik ben), waarmee ik vooral wil aantonen dat ik echt wel weet dat ik niet tot de primaire doelgroep van Meskina behoor. Ergens al de Nederlandse Bridget Jones genoemd, maar waar die Britse film het ook deels moest hebben van de aantrekkingskracht van Renée Zellweger, daar kan Meskina met alle gemak steunen op…
Ik weet dat ik soms moet opletten om American indie-pareltjes als How It Ends de hemel in te prijzen, maar ik vond deze Booksmart meets Dude, Where’s My Car meets Seeking a Friend for the End of the World dus echt héérlijk, vooral qua creativiteit, cameo’s en lekker ‘droge dialoog’-humor. Aan de oppervlakte gaat ie over wat te doen als je weet dat het de laatste dag van het bestaan van onze planeet is, maar ergens zegt…
Ik denk dat Quentin – Mr. Oizo – Dupieux zich best wel eens kapot zou kunnen lachen als hij ‘hoort’ dat je als recensent iets van diepzinnige metaforen en/of betekenissen in z’n films gaat zoeken. Iets dat bij z’n geweldige debuutfilm Rubber overigens zeker wel mogelijk leek, maar van z’n nieuwste – Mandibules (vertaald als ‘onderkaken/bek van een insect’?) – hoef je eigenlijk alleen te weten, dat het een heerlijk absurdistische buddy comedy is over twee…
Nu kende ik Bo Burnham voor deze Netflix-‘komedie’-special enkel van z’n rol als ‘vriendje’ van Carey Mulligan in Promising Young Woman, dus dat hij een multi-talent en stand-up comedian was, dat besefte ik me pas toen ik deze special voorbij zag komen (en zag dat ie de maximale vijf sterren kreeg van The Guardian!). En ik moet zeggen: groot fan van z’n zangkwaliteiten zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar deze show blijft wel al een…
Als je de nicht bent van Roman en Sofia – Lost in Translation, The Bling Ring – Coppola, Jason Schwartzman en Nicolas Cage, en de kleindochter van Francis Ford Coppola, en met je debuutfilm Palo Alto behoorlijk wat lef toonde, dan is het des te opmerkelijker dat Mainstream zo ongelooflijk in onbalans en/of ‘achterhaald’ aanvoelt. Al voel je in alles die ‘inside-Hollywood-Los-Angeles‘ sfeer, die je mogelijk kent uit Somewhere, The Bling Ring en zelfs The…
Omdat ik gisteravond zin had in wat escapisme, was de keuze voor deze Netflix-film snel gemaakt. En inderdaad, ik snap die positieve reacties als “leuke hyper-energieke familiefilm” wel. Maar met een iets kritischere blik is The Mitchells vs the Machines vooral ook een samenraapsel van veel films (denk Zombieland meets We’re the Millers meets iRobot meets Wreck-it Ralph meets The Terminator, en nog wat andere) die in hun respectievelijke genres mogelijk allemaal (net wat) beter…
Ja, soms moet de boog even volledig ontspannen worden, en daar was het gisteravond nodig tijd voor. Samen met een maat (die vrijwel nooit zin heeft in arthouse-films, en deze zelfs letterlijk naar mij vernoemt (“Oh, zeker weer zo’n Filmofiel-film?“)) en een krat bier vierden we gisteravond het einde van de avondklok. Daarbij wilden we iets opzetten ter afleiding ende vermaak, waarbij opletten niet echt noodzakelijk was. En met Thunder Force kregen we exact de…
Allereerst: Promising Young Woman behandelt een ontzettend belangrijk thema, dat alle aandacht en de beste verhalenvertellers verdient. Vanuit mijn communicatieachtergrond vraag ik me echter ook af, of het gebruikte ‘absurd-hyperrealisme’ wel de meest effectieve manier is om de boodschap bij iedereen te laten landen. Al levert dat hyperrealisme (ik moest ook kort even aan Diablo – Juno, Young Adult – Cody denken), in combinatie met het onderwerp, dus wel een film op die ik zeker…
Bad Trip is deels gescript als over-simpele buddy comedy, maar voor een net zo groot gedeelte een verborgen-camera-show, waarin de makers de grenzen van sullig- en goorheid opzoeken, die bij mij wonderwel goed werkte. Zó goed zelfs, dat ik mezelf een paar keer echt hardop hoorde lachen, maar naderhand ook nog een ‘gewoon’ tv-programma keek en dat eigenlijk niet vertrouwde, omdat ik dacht dat daar mogelijk ook mensen voor de gek gehouden werden. Gelukkig zijn de…
Waar ik eergisteren zag hoe Another Round een overduidelijke Thomas Vinterberg-film was, is Riders of Justice overduidelijk een film van de maker van Adam’s Apples: Anders Thomas Jensen. En daar stoppen de overeenkomsten met Another Round zeker niet, want beide Deense films featuren Mads Mikkelsen in de hoofdrol, al is z’n rol hier wel een stuk stoerder. Maar wat mij het meeste opviel, was dat Riders of Justice veel meer óók een psychologisch drama is.…