Eindelijk..! M. Night Shyamalan is na een paar gruwelijke misstappen terug met The Visit, een aparte horror waarbij je bij vlagen ook hard lacht, en niet alleen om de spanning te breken. Shyamalan speelt deze keer niet alleen behoorlijk gedurfd met jouw verwachtingen, hij speelt ook letterlijk met het perspectief (het is een soort found footage-film, wat een paar keer wat negatief uitpakt, maar nu eens niet enkel een ’trucje’ is), met de vorm én…
Ik kan me uit m’n jeugd nog twee horrorfilms herinneren, die er toendertijd allereerst voor zorgden dat ik een paar weken bijna niet kon slapen, maar daarmee ook de reden waren dat ik zo’n 10-15 jaar geen horror meer wilde kijken. Eén daarvan was A Nightmare on Elm Street, de andere was Poltergeist uit 1982. Je zult begrijpen dat ik me dus allereerst over m’n jeugdangst heen moest zetten om deze te zien, maar daarnaast…
Horns is een wat lastige film om te recenseren, omdat één van de redenen waarom ik hem best geweldig en zeker erg vermakelijk vond, voor sommigen juist ook een reden is om ‘m af te zeiken. Alexandre – Haute Tension, Piranha 3D – Aja’s nieuwste is namelijk een mix van ontzettend veel genres, wat ‘m dus ook erg lastig maakt om in een ‘hokje’ te plaatsen. Ik vond het wel fijn om wat op en…
Geweldige sfeer, intrigerend mysterieus, zeer fijne cast, prachtige beelden, interessante cultuurhistorishe zijstapjes, maar wel gezien in een volledig lege zaal: mijn beleving van Jim Jarmusch’ Only Lovers Left Alive was daardoor zowel indrukwekkend als raar. Het was voor mij – mede doordat ik fan ben van Jarmusch – een geweldige film, maar ik ben ‘m ook nog wat aan het laten bezinken om er nog meer uit te halen. Want de film zit overvol met…
Deze film met een heerlijk foute spoiler in de titel is een beetje Richard Linklaters A Scanner Darkly (niet alleen qua drugservaring, maar ook qua slacker-types uit Linklaters eerdere films) meets kwantummechanica meets spiritualiteit meets Richard Kelly’s Southland Tales, maar dan wel wat ‘kleiner’ uitgevoerd door Don Coscarelli, die mij een jaar of zeven geleden al heerlijk aangenaam verraste met Bubbo Ho-Tep, ook zo’n absurde mix van komedie en horror. En in z’n nieuwste gooit ie daar nog wat…
Mogelijk dat ik voortaan wél tegen enge films kan, maar dit tweede deel in deze nieuwe en mogelijk/hopelijk (!?) langer lopende franchise is meer spannend dan eng, dus meer thriller dan horror. Dat resulteert er misschien in dat echte horrorfans wat teleurgesteld zullen zijn, maar ik zat er heerlijk in gisteravond. En als ik heel eerlijk ben, en dit is een flink compliment, ik zou het helemaal niet erg vinden als er nog een derde…
Allereerst: The Conjuring is een erg goed gemaakte en f*&@ing enge film, als ik op de rest van de zaal af mag gaan. Dat ik het allemaal wat minder eng vond zegt ook wel iets – normaliter ben ik best een mietje bij horrorfilms – maar dat komt vooral omdat ik door deze film iets engers over mezelf heb ontdekt, ben ik bang. Maar James – Saw, Insidious – Wan is wel groeiende en hij…
Nu Park Chan-wooks nieuwste, Stoker, net op DVD e.d. is verschenen, leek het mij een mooi moment om z’n een-na-laatste film te zien. Zeker ook omdat ik wat liefdesverdriet trachtte te vergeten/-werken, verwachtte ik dat een niet al te moeilijke en lompe Koreaanse film over een priester die vampier wordt en daarmee om moet zien te gaan, de ideale film. Maar wat bleek: de film bevat niet alleen een met Lost Highway te vergeleken thematiek…
Voor liefhebbers van gruwelijk-grof-en-goed-in-beeld-gebracht geweld is Maniac waarschijnlijk de nummer 1-film van het jaar. Daarnaast zit de film cinematografisch behoorlijk goed in elkaar en voelde ik aan het begin van de film wel een interessante ’test’ van m’n geweten, want ik wilde me wel mee laten voeren in de nachtelijke jachtpartijen die Elijah Wood in Maniac uitvoert. Maar uiteindelijk is Maniac toch vooral ook één grote les in ONSUBTILITEIT, zowel in hoe het geweld wordt…
Tot driekwart redelijk overdonderend vermakelijk, maar uiteindelijk viel World War Z toch wel tegen. Mogelijk dat m’n teleurstelling iets van doen heeft met m’n voorliefde voor dit soort apocalyptische films, en dat ik – ook door de aanwezigheid van Brad Pitt en regisseur Marc Forster – meer verwachtte dan enkel een wannabe blockbuster. Alhoewel dat “wannabe” er waarschijnlijk wel af kan, want ondanks dat de geldschieters – die zo’n 200 miljoen (!) dollar hebben opgehoest voor…
De film vergt wel wat van je doorzettingsvermogen/openheid, want regisseur Peter Strickland heeft het niet zo op conventies, maar als je je mee kunt laten voeren door Berberian Sound Studio, dan krijg je een fijne mix van liefde voor het filmvak, paranoia en waanzin, een geweldig acterende Toby Jones, prachtige Italiaanse vrouwen én een spiritueel-psychologische reis die ik initieel wat onverwacht vond eindigen. Anderhalve seconde later had ik gelukkig door wat Strickland bedoelde, of althans:…
Allereerst: ik heb het origineel uit 1981 nooit gezien. Volgens mij Army of Darkness (deel 3) wel ooit, maar die kan ik me eigenlijk niet herinneren. Een echte vergelijking met het origineel zul je van mij dan ook niet krijgen, maar ik zag deze 2013-versie wel met twee grote fans van het origineel. En zij durfden na afloop bijna hardop te zeggen dat dit eigenlijk de betere versie van dat origineel is. Hun terughoudendheid kwam…