Gelukkig, na drie mindere films had ik zoiets wel weer nodig, damn! Joseph Gordon-Levitt toont in Hesher wederom dat hij Ben Fosters plek naast Ryan Gosling heeft ingenomen als ‘beste jonge acteurs’. Een film over een soort lompe hardrock ‘engel’ die een gezin komt ‘helpen’ om te gaan met verlies en om (weer) te leren het leven in eigen handen te nemen. En ook al is de film redelijk all over the place, door dit…
De reden dat ik deze film zaterdagavond keek was dat ik er best wat aardige dingen over had gehoord en die 7,1 op IMDb. Een 7,1 voor een film over een stel studenten die per toeval op een trollenjager in de Noorse bergbossen stuit, resulterend in een found footage-film (denk Cloverfield, The Blair Witch Project), met 1st-person camera en alles. Jammer dat ze af en toe toch breken met de illusie dat het écht gevonden…
Het meest opmerkelijke aan deze film is misschien wel dat zo weinig mensen ‘m kennen. De titel en de poster hebben altijd wel ergens in m’n achterhoofd gezeten, en ik zag ‘m dus ook afgelopen maandag pas voor ’t eerst. Terwijl deze film in 1992 toch de speciale juryprijs won op het Sundance filmfestival, waar één van de andere genomineerden in die categorie ene Quentin Tarantino was met Reservoir Dogs. IMDb herkent ‘m ook niet…
Er zijn weinig films die het publiek (en de recensenten) zo verdelen als Rubber, een film die op het meest basale vlak gaat over een autoband on a killing spree door Amerika, gemaakt door Quentin – Mr. Oizo – Dupieux. Inderdaad: WTF..?????? Maar Rubber gaat inderdaad over een autoband – op de aftiteling “Robert” genoemd – die ergens in een Amerikaanse woestijn tot leven komt, ontdekt dat ie niet alleen zichzelf in beweging kan brengen, maar…
Ondanks dat de aandacht tijdens het laatste Cannes-festival naar die andere Deense regisseur ging (die met Melancholia overigens ook één van de beste films van ’t jaar afleverde, naar mijn bescheiden mening), daar ging Nicolas Winding Refn wel even met de regieprijs aan de haal voor het geweldige Drive, afsluiter van het PAC-festival afgelopen zondag. Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen met m’n praise voor deze film, maar misschien is het grootste compliment…
Uit betrouwbare bron weet ik dat ik Morvern Callar nog altijd moet zien, en als die film uit 2002 cinematisch net zo verrassend/overdonderend is als deze nieuwe van Lynne Ramsay, dan weet ik het nog zekerder. Want damn!, wat blijft deze film op een indrukwekkende manier hangen. Hij werd afgelopen zondag als derde film vertoond tijdens het PAC-festival, waar ik de vierde film bewust heb laten schieten vanwege m’n vermoeidheid, maar mogelijk kon ik me daardoor…
Bekijk de poster en weet dat je een behoorlijk absurdistische klucht kunt verwachten van Frits en Freddy, een zeer vermakelijke Belgische film die helaas zonder Nederlandse ondertitels op DVD verschenen is. Best raar om de Engelse ondertiteling dan voor de zekerheid maar aan te zetten. Heel origineel is het verhaal niet (denk Fargo meets Eldorado meets The Big Lebowski meets Iedereen Beroemd), maar ik heb me toch aardig vermaakt. En het is natuurlijk hun eigen schuld…
Holy smokes, wat een verrassende ‘film’ was dit zeg… En ik typte “film” tussen enkele aanhalingstekens omdat Esther Rots met haar speelfilmdebuut laat zien dat Nederlandse films wel degelijk origineel kunnen zijn. Verwacht geen conventionele plotlijnen, maar een schets van Marieke (een geweldige Rifka Lodeizen), die na een heftige ervaring langzaam afglijdt in waanzin. En daar zijn we als kijker van heeeeeeeel dichtbij getuige van. Zo dichtbij zelfs, dat het meerdere keren ongemakkelijk wordt… Rots…
Stel je voor: je loopt als cowboy een saloon binnen en dan ineens kom je Yul Brynner tegen; één van de coolste gasten die ooit op het witte doek te zien was (onder andere in The Magnificent Seven). Hij stoot je aan en daagt je niet veel later uit voor een duel. Het loopt je waarschijnlijk dun door je broek, maar als er ‘getrokken’ wordt knal jij hem keihard overhoop, omdat je sneller bent…? Of…
Een populist zou lekker kort door de bocht zeggen dat je blij mag zijn als Melancholia je niet raakt. Naast het feit dat ik m’n afkeer tegen populisme graag toon, neem ik m’n bochten ook graag genuanceerder en ruimer. Ook ben ik wel eens hard uit diverse bochten gevlogen, maar mogelijk dat daardoor Melancholia mij zo behoorlijk hard onderuit schopte. Ik denk namelijk dat om te begrijpen/voelen wat Lars von Trier met deze film wil,…
Damn, wat blijft die muziek in m’n hoofd hangen..! En als ik zo op IMDb de reacties van mensen op Small Town Murder Songs zie, dan merk ik dat ik er nog altijd niet boven kan staan, als simpele mainstream-kijkers een karakterstudie als Small Town Murder Songs gaan afzeiken omdat ze niet begrijpen wat de makers met deze film wilden, en het dan maar gaan gooien op “’n slecht plot, saaie karakters en de slechtste…
Zes jaar geleden verraste Miranda July mij behoorlijk met Me and You and Everyone We Know, een lieve rare film over het maken van een connectie met een ander persoon. Nu komt deze behoorlijk veelzijdige kunstenares met The Future, die mij in eerste instantie “Zit ik nu naar performance art te kijken..?” deed denken, maar uiteindelijk toch wel erg mooi is. Denk aan Me and You and Everyone We Know meets Synecdoche, New York meets…