Als tip van een echte horrorfan bij de videotheek, die vond dat deze film in de ‘cultkast’ thuishoorde, was ik toch wel lichtelijk benieuwd. En ik moet eerlijk toegeven: vanaf de eerste scène greep de film me al aardig aan. Niet alleen qua sfeer, maar zeker ook door de gedachten die de film bij mij opriep, waar ik deels van schrok, maar waarvan ik ’t vooral ook interessant vond hoe de makers hun gedachten hierover…
Toen ik vorige week zo ontzettend onder de indruk was van Jeff Nichols’ Take Shelter was m’n interesse in Nichols’ debuutfilm natuurlijk meteen gewekt. Gisteravond was het zover, en ook al is deze film over een behoorlijk aantal (half)broers nog een stuk lastiger in een hokje te stoppen (mocht dat al nodig zijn), je ziet hier wel al het grote talent van Nichols. En Michael Shannon schittert wederom in dit rauw realistische verhaal over bloedwraak…
Twee jaar geleden kwam één van de beste thrillers van het laatste decennium uit Argentinië (El secreto de sus ojos), en met Medianeras laten de Argentijnen zien ook op het gebied van de romantische ‘dramedy’ ontzettend fris en verrassend te zijn. Denk een beetje Miranda – Me and You and Everyone We Know, The Future – July meets Woody Allen, maar wel met een flinke dosis authenticiteit én ‘magie’. Wat een fijne film was dit…
Interessante maar volgens mij niet geheel uit de verf komende film over een tweetal roodharigen die het gehad hebben met de wereld waarin ze gepest worden en op een Natural Born Killers-achtige road trip gaan. Dat is in het kort Notre jour viendra, een film die zeker lekker blijft hangen, maar die de gruwelijk hoge verwachtingen die ik had na ’t zien van de trailer helaas niet waarmaakt. Of zou ik iets gemist hebben..? Regisseur…
De afsluiter van het PAC-festival op zondag 5 februari was Shame, een indrukwekkende film over een succesvolle snelle kerel in het kille maar ook bruisende Manhattan, die gebukt gaat onder een nogal heftige seksverslaving. Van de vier films die ik tijdens het festival zag blijft deze toch wel het beste hangen. Waarschijnlijk vanwege de combinatie van onconventionaliteit, het onderwerp en de verrassende maar coole muziekkeuze. Michael Fassbender speelt Brandon, werkzaam bij een of ander high…
Prachtig geschoten, af en toe droogkomisch, een exposé dat het zelfvertrouwen van de makers toont, zo naturel geacteerd dat ’t niet opvalt dat ’t acteurs zijn, maar ook zo rustig dat ik meerdere keren ‘hoopte’ op iets van actie. Daarnaast is Once Upon a Time in Anatolia (vergeef me dat ik de Turkse naam niet overtyp) wel zo’n film die onder je huid kruipt, omdat je in de 2,5 uur wel een nogal cynische kijk…
Het is alweer een tijdje geleden dat ik aan ’t einde van een film dacht: “Vet als ze ‘m hier zouden eindigen, dan klopt ’t einde precies“, en dat de eindcredits dan ook komen. En dan bedoel ik het niet zoals je dat bij conventionele films al van mijlenver aan voelt komen (vanwege de gehanteerde formule waarmee zulke films worden opgebouwd), maar dat de film in je beleving ‘emotioneel’ klopt als je ‘m dan stopt,…
Wat een mooie rare film was dit zeg. Qua weer zeker wat grauwer dan Dogtooth (a.k.a. Kynodontas), maar wel van dezelfde makers, en met een licht vergelijkbare absurditeit. Maar waar je bij Dogtooth nog kon denken dat de buitenwereld wel ‘normaal’ was, en dat enkel de ouders een rare wereld voor hun kinderen creëerden, daar is de wereld in Attenberg overall ‘weird’. Maar stiekem ook erg interessant… Allereerst: Attenberg is de foutieve manier waarop vriendin…
Wat een gruwelijk interessante (en ‘publiek-verdelende’) film is dit. Essential Killing is namelijk een film die zo stevig blijft hangen en mij ook duidelijk maakte dat ik nog altijd niet onbevooroordeeld naar films kijk, met ook nog eens een geweldige rol van Vincent Gallo en een thematiek die ik nog maar net begin door te krijgen. En daardoor ook een film die door veel recensenten hoog wordt aangeschreven, bij het grote (meer geconditioneerde) publiek weinig…
Nadat ik gisteravond deze auto-achtervolging/film zag werd ik vanochtend wakker met de Ballad of Easy Rider in m’n hoofd (“The river flows, It flows to the sea, Wherever that river goes…“), en dat lijkt zeker niet toevallig. Beide films transporteerden me namelijk naar een tijd die ikzelf helemaal niet meegemaakt heb, maar die een indringend beeld geven van de periode waarin de VS (en de wereld?) de onschuld van het hippie-tijdperk, en daarmee ‘de vrijheid’ verloor… Ja,…
Zoals verwacht met een sequel is New Kids Nitro grover, lomper en nóg schaamtelozer dan New Kids Turbo, maar eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat Nitro een ‘betere’ film is dan het eerste deel van de belevenissen van deze kutzakken uit Maaskantje. Niet dat dit een goede film is, maar hij zit zeker beter in elkaar, bevat nog veel meer én heftigere stunts en hij is gewoon ook weer hilarisch. En dat terwijl ik na…
Nadat ik het geweldige Drive reeds twee keer in de bioscoop heb gezien was het gisteravond tijd voor The Driver, een film over een getaway driver die zelf geen wapens draagt, onverwacht toch wel z’n mannetje staat en die, begeleid door sferische muziek, de straten van nachtelijk Los Angeles als zijn speeltuin ziet. En daar houden de vergelijkingen niet op (toevallig heten beide hoofdrolspelers in het echt ook nog “Ryan”), maar toch is deze film…