Nadat ik gisteravond deze auto-achtervolging/film zag werd ik vanochtend wakker met de Ballad of Easy Rider in m’n hoofd (“The river flows, It flows to the sea, Wherever that river goes…“), en dat lijkt zeker niet toevallig. Beide films transporteerden me namelijk naar een tijd die ikzelf helemaal niet meegemaakt heb, maar die een indringend beeld geven van de periode waarin de VS (en de wereld?) de onschuld van het hippie-tijdperk, en daarmee ‘de vrijheid’ verloor… Ja,…
Tot zo’n tien jaar geleden ‘kende’ ik The Man Who Knew Too Much alleen van de parodiërende titel van die Bill Murray-film (The Man Who Knew Too Little), over een videotheekmedewerker (“I’m in the entertainment business” :)) die verzeild raakt in iets van een complot in Londen. Nu de laatste jaren m’n liefde voor Hitchcock-films heftig is gegroeid was het onvermijdelijk dat ik The Man Who Knew Too Much ooit zou gaan zien. Bleek dat…
Wat een ongelooflijk prachtige film is dit. Een stomme film over de overgang van de stomme film naar de talkies met in de hoofdrol de grote ster van de stomme film: George Valentin. Acteur Jean Dujardin won de prijs voor Beste Acteur op het filmfestival van Cannes, en de film zelf zou ook wel eens een goede outsider kunnen zijn bij de Oscars aankomend voorjaar. Terwijl er dus niet wordt gesproken en de film een…
In mijn review van de toch wel behoorlijk tegenvallende Killer Elite had ik het al kort over The Killer Elite uit 1975, een film met James Caan en Robert Duvall (die kort daarvoor ook al samen te zien waren in The Godfather en The Godfather: Part II, btw). Naast de vrijwel identieke titel zou de enige overeenkomst het schijnbaar incoherente verhaal zijn. Maar de aanwezigheid van Sam – The Wild Bunch, Straw Dogs – Peckinpah…
Nu kan ik wéér gaan typen hoe geweldig het is om weer zo’n klassieker te ‘ontdekken’, maar dat is inmiddels zó’n waarheid dat het bijna een cliché begint te worden, dus laat ik daarvoor waken. The Big Sleep toont wederom dat er halverwege de vorige eeuw in Hollywood lang niet zulke preutse films werden gemaakt als ik altijd vermoedde, en Howard Hawks toont tevens wederom dat hij één van de echt grote regisseurs van zijn…
Stel je voor: je loopt als cowboy een saloon binnen en dan ineens kom je Yul Brynner tegen; één van de coolste gasten die ooit op het witte doek te zien was (onder andere in The Magnificent Seven). Hij stoot je aan en daagt je niet veel later uit voor een duel. Het loopt je waarschijnlijk dun door je broek, maar als er ‘getrokken’ wordt knal jij hem keihard overhoop, omdat je sneller bent…? Of…
De laatste weken heb ik meerdere western gekeken. Op één of andere manier trekt het genre me ineens en roept het ook fijne nostalgische gevoelens op, van de tijd dat ik de boeken van Arendsoog aardig verslond. Afgelopen zondag kon ik niet veel meer dan film kijken, maar met Rio Bravo kreeg ik misschien wel de beste western voorgeschoteld die ik ooit gezien heb. Damn!, wat een heerlijke combinatie van coolheid (John Wayne), onverwachte lekkernij…
En wéér kan ik een fijne klassieker van m’n lijstje afstrepen, en wederom was ik erg blij verrast. Niet alleen dat het eigenlijk helemaal niet echt een western is (wat ik dacht), maar vooral vanwege de nogal ‘onvoordelige’ rol van onze eigen Humphrey Bogart. Hij is niet alleen een enorme loser, maar ook nog eens een paranoïde klootzak. En dat was ie ook al voordat ze de ‘schat’ uit de titel vonden… Het is 1925,…
Yes, wederom was het heerlijk om een classic te ontdekken. Ditmaal was ’t High Noon uit 1952, over een marshall die vanuit eer en nobiliteit besluit een stadje te redden van een outlaw, ook al zijn de bewoners zwak en makkelijk te manipuleren. Zou dat kritiek op onze maatschappij zijn, of een teken dat we altijd helden nodig blijven hebben die wél op durven te staan tegen onrecht, hoe ‘zwak’ de grote massa ook is..?…
Als behoorlijk groot fan van Stanley Kubrick, maar vooral van zijn films, kwam ik deze laatst ergens tegen. Eén van z’n eerste films, gemaakt toen ie 25-26 was en op een bijstandsuitkering in New York woonde. En waar The Killing, die hij een jaar later zou maken, een stuk imposanter en ‘volwassener’ lijkt, zie je hier al z’n enorme talent doorschemeren. Toch vond ik het verschil met The Killing, en zeker ook met Paths of…
“Doe mij uit de categorie ‘classic film noir’ een film van Stanley Kubrick“, dacht ik gisteravond, en hoppa: The Killing voldeed daar perfect aan. Heerlijk hoe ik nog altijd op m’n ignorance gewezen kan worden. Ik was namelijk bang dat het een wat trage lange film zou zijn, maar dat is het absoluut niet. De film vliegt bijna als een hedendaagse thriller voorbij, maar dan wel gevuld met een meticulously crafted en gewaagde overval op…
Wow, wat een aparte en scherpe film was dit. Ik heb ‘m een paar dagen geleden gezien, en m’n herinnering eraan is deels dream-like (omdat er zoveel rare maar indrukwekkende dingen gebeuren en ik ‘m ’s avonds laat keek), deels nachtmerrie, maar ik voel ook weer hoe overtuigend en mooi een ogenschijnlijk ongeloofwaardige carrièreswitch van de hoofdrolspeelster overkwam. Terwijl dat niet alleen ongeloofwaardig was, maar ook gepaard ging met een behoorlijk campy muzieknummer in de…