The Midnight Sky (2020)
Al bij z’n regiedebuut (Confessions of a Dangerous Mind) gaf regisseur George Clooney eerlijk toe, dat hij graag leentjebuur speelde bij andere films en/of regisseurs. En dat heeft ie voor het present- en post-apocalyptische The Midnight Sky wederom overduidelijk gedaan. Waarmee het een beetje Interstellar meets Gravity meets Moon meets Ad Astra is geworden, waarbij Clooney zelf ook scenarist Mark L. Smith’ eerdere The Revenant als inspiratiebron noemde.
Met andere woorden: The Midnight Sky is een vrij ‘rustige’, maar wel enorm groots opgezette (qua camerawerk, production design en zeker ook qua bombastische score) science-fiction-film geworden, waarbij je vanaf de eerste scène al voelt dat Clooney eigenlijk een vrij ‘klein’ maar ambitieus verhaaltje wil vertellen. Iets dat ook gedeeltelijk lukt, want ik zat er – post-kerstdiners-uitgeteld-op-de-bank – best aardig in. Al vrees ik dat de film een écht kritische blik niet ongeschonden doorkomt…
Het verhaal
De jonge, arrogante wetenschapper Augustine Lofthouse (Ethan Peck) doet onderzoek naar andere exoplaneten, om erachter te komen waar ook menselijk leven mogelijk is. Na een lezing ontmoet hij Jean (Sophie – Peaky Blinders – Rundle), en daar springen nogal wat vonken vanaf. Inmiddels zijn we echter ook al naar het jaar 2049 gesprongen (het verhaal van de jonge Augustine komt daarna in flashbacks terug), en Augustine (Clooney zelf) is inmiddels oud, grijs en stevig bebaard. Hij werkt op een laboratorium op de Noordpool (die in 2049 gelukkig nog niet helemaal ontdooid blijkt), waar op dat moment net de laatste werknemers (en hun families) geëvacueerd worden. Zonder uit te leggen waarom blijkt het leven op aarde zo goed als onmogelijk te worden (iets met straling die zich vanuit grote steden verspreidt), en wil je het overleven, dan zullen ze in ruimteschepen moeten stappen.
Augustine is echter terminaal kankerpatiënt, en besluit dus heldhaftig achter te blijven, waarna we een aantal mooie Moon-achtige scènes op een totaal verlaten laboratoriumcomplex voorgeschoteld krijgen. Intussen hebben we echter ook kennisgemaakt met de crew van ruimteschip Aether, dat op de terugweg van Jupiters maan K-23 is, waar ze ontdekt hebben, dat deze maan bewoonbaar is voor mensen. Aan boord lukt het Sully (Felicity – Rogue One, The Theory of Everything – Jones) echter niet meer om contact te krijgen met de aarde, iets wat commandant Adewole (David – Selma, The Cloverfield Paradox – Oyelowo) niet direct verontrust. Gelukkig heeft Augustine op aarde niet alleen net een achtergebleven, niet pratend meisje (Caoilinn Springall) ontdekt in de lokale keuken, maar ook dat de Aether op de weg terug is, naar een inmiddels zo goed als onbewoonbare aarde. Met andere woorden: hij wil de crew graag waarschuwen. Probleem is echter: de antenne van het laboratorium is niet sterk genoeg. Dus op naar een ander station verderop ergens op de Noordpool, waarvoor Augustine en het meisje wel even wat arctisch ijs over moeten steken. Terwijl de Aether-bemanning een ruimtewandeling aanvangt om wat kapotte apparatuur te vervangen…
Thematiek?
En zo bevat de film dus genoeg scènes die goede spanning opbouwen, of die juist goed de onmacht laten voelen van één man tegen een catastrophe. Maar als ik eerlijk ben: ik vraag me eigenlijk wel af waaróm Clooney deze film gemaakt heeft. Oftewel: wat wil hij zeggen? Hij laat zien dat hij met geweldig production design, prachtig camerawerk en best goed uitgewerkte karakters intelligente science-fiction-cinema kan maken, weet verdoemenis én hoop overduidelijk in één verhaal te vangen, maar wat is precies dat ‘kleine’ verhaal dat hij wil vertellen? SPOILER ALERT – Yes, na de niet al te verrassende plottwist aan het einde wordt het verhaaltje ineens het verhaal van een arrogante wetenschapper die erachter komt dat hij zich mogelijk meer had moeten focussen op z’n eigen leven. En daar krijgt ie ook nog mooi een ‘verlossingskans’ voor – EINDE SPOILER ALERT. Maar dat voelt eigenlijk wat te makkelijk. Met andere woorden: de balans is niet helemaal ‘juist’, misschien wel doordat juist de motivatie van onze protagonist niet helemaal goed ‘gezet’ is. Ik zat er zelf behoorlijk goed in, maar de vele overgangen tussen poolgebied, ruimteschip en verleden (waarin ook het ontrafelen van de relatie tussen Augustine en Jean nog getoond wordt) werkte dat ‘erin zitten’ wel wat tegen. Terwijl er daarnaast ook nog flink wat mysterie opgeroepen wordt, juist doordat er geen makkelijke antwoorden worden gegeven inzake die levensbedreigende situatie op aarde.
Cast & crew
Regisseur Clooney ‘spaart’ de acteur Clooney niet echt, want de grauwe grijsheid waarmee Augustine de laatste dagen (?) van z’n leven slijt wordt enkel overtroffen door het weer buiten de stations waar hij verblijft (en doorheen moet). De oude Augustine veert wel wat op, als hij eenmaal heeft geaccepteerd dat hij met die niet pratende Iris zit opgescheept. Ik denk overigens dat ik de ogen van deze debuterende Caoilinn Springall niet snel ga vergeten, en alles wat ze uitstraalt activeerde mijn ‘zorg-hormonen’ redelijk stevig. Iets wat ook de bedoeling is, want exact hetzelfde gebeurt er met de eerder over-zelfzuchtige Augustine. Felicity Jones en David Oyelowo hebben recentelijk beiden ervaring met ‘ruimtefilms’, en lijken ook meer dan op hun plek in hun rollen. Goede bijrollen zijn er voor de Oscargenomineerde Demián – A Better Life – Bichir, Kyle – The Spectacular Now, Manchester by the Sea – Chandler en vooral voor Tiffany – Hunters – Boone, die gezamenlijk de crew van het ruimteschip spelen, die allemaal ook wel hun eigen motivatie meebrengen.
Zoals ik al zei: het ziet er allemaal echt geweldig uit, zelfs gewoon thuis op Netflix-tv. Dit is deels de verdienste van cameraman Martin Ruhe. Clooney kent hem waarschijnlijk van de set van The American, al was dat niet de eerste film waarin Ruhe samenwerkte met Anton Corbijn. Hij was namelijk ook al cameraman bij Control. Met andere woorden: als topfotograaf Corbijn het filmen aan jou uit handen geeft, dan kun je wel wat. En dat zie je duidelijk in The Midnight Sky, want de beelden zijn meer dan indrukwekkend. Net zoals Alexandre Desplats musical score, al is die bij vlagen ook wat té aanwezig…
Final credits
Ja, The Midnight Sky is volledig opgezet als groots en ambitieus project, met alle toeters en bellen die ook vakkundig ingezet worden. Maar toch is m’n eindoordeel dus zeker niet zonder kritiek, want hoe vet het er ook allemaal uit zag, m’n herinnering aan deze film begint al iets te snel te versmelten met m’n herinnering aan andere films. Iets wat deels komt doordat Clooney dus veel leent van andere films/makers, maar mogelijk het meeste doordat het kleine menselijke verhaaltje toch nét niet voldoende aandacht heeft gekregen…
Of heeft Clooney z’n ambitieuze hand gewoon net wat overspeeld?