Color Out of Space (2019)
Sommige films lijken volledig gemaakt om Nicolas Cage in z’n welbekende overdrive-stand te laten geraken (‘Get in the Cage,’ aldus een vaker terugkomende SNL-sketch), en Color Out of Space is exact zo’n film. Al zou ik Color Out of Space daarmee wel flink tekort doen, want de film is ook veel meer dan dat. Aan de oppervlakte één van de grootste quatsch-films van het jaar, maar ergens ook een perfecte verfilming van een heerlijke mindfuck-gedachte die ik wel eens heb over buitenaards leven. Twee totaal verschillende redenen waarom ik me deze film – inmiddels al de vijfde verfilming van H.P. Lovecrafts The Colour Out of Space-verhaal uit 1927 – erg lang zal herinneren…
Het verhaal
Na de succesvolle kankerbehandeling van z’n vrouw Theresa (Joely – The Patriot, Nip/Tuck – Richardson), neemt Nathan (Cage) met z’n gezin de familieboerderij over, om met tomaten en alpaca’s (?) een bestaan op te bouwen. Tienerdochter en wannabe witch Lavinia (Madeleine – Big Eyes – Arthur) is natuurlijk vooral pissed dat ze niet meer bij haar vriendinnen in de stad woont, terwijl zoon Benny (Brendan – The OA – Meyer) de perfecte blow-maat heeft gevonden in de ergens op het terrein wonende Ezra (Tommy Chong (van Cheech!!!!)). En met Jack (Julian Hilliard) als jongste en wat wereldvreemde telg is de perfecte familie voor zo’n film compleet. Koppel daar ook nog een door Lavinia net iets te aantrekkelijk gevonden wateronderzoeker (Elliot – American Gothic – Knight) aan, en het verhaal kan los..!
Op een avond wordt de familie namelijk opgeschrikt door een apart roze licht dat schijnbaar uit de ruimte komt, vergezeld van een enorme knal. Al snel ontdekken ze een roze-gloeiende meteoriet in hun voortuin, waar de lokale sheriff (Josh C. Waller) en wateronderzoeker Ward ook weinig mee kunnen. Dat Nathan nogal wazig/dronken overkomt in een nieuwsitem van de lokale zender is nog tot daaraan toe, maar niet veel later beginnen de planten wat heftig te groeien, de alpaca’s nogal stevig te hummen/hinniken, en de gezinsleden toch ook allemaal wel wat rare trekjes te vertonen. En als je denkt dat een doorgeflipte Nic Cage al ‘lekker gek’ is, then you’re in for a treat, want voor dit soort films lijkt de term ‘batshit crazy‘ uitgevonden te zijn. Al eindigt de film dan dus wel met een enorm interessante epiloog, waarover ik het in m’n introductie hierboven heb…
Lovecraft-ontdekking!!
Het verhaal wordt door een voice-over gekaderd, overeenkomstig Lovecrafts schijnbare first person-perspectief uit het boek. Nu kende ik H.P. Lovecraft vóór deze film eigenlijk enkel vanwege z’n vette naam en het feit dat hij schijnbaar ‘weird fiction‘ schreef, maar na deze film ben ik dus fan! Net zoals de moeder van regisseur Richard Stanley, die hem schijnbaar veel van Lovecrafts boeken voorlas. Toen zij echter aan kanker leed, las zoonlief z’n moeder deze boeken voor, waaronder The Colour Out of Space. En dan lijkt het me vrij duidelijk waar zijn inspiratie voor deze film vandaan kwam…
Maar dat deze heerlijke ‘quatschfilm’, of freaky sci-fantasy-fi film, zo visueel overdonderend zou zijn én het wetenschappelijk onbegrijpelijke op geweldige wijze weet te verwoorden, dat had ik zeker niet verwacht. Hoe heerlijk breed worden de opties als je je voor gaat stellen dat buitenaardse levensvormen natuurlijk helemaal niet beperkt hoeven te zijn tot de organische levensvormen die wij kennen, maar een kleur, geur, elektrische lading of zelfs een gedachte kunnen zijn. Maar dan zoveel verder ontwikkeld, dat hun verschijningsvorm ook kan transformeren in iets dat wij ‘lager-ontwikkelden’ wel kunnen begrijpen…
Crew & cast
Mogelijk dat zaken voor jou ook iets meer in perspective vallen, als ik je vertel dat de regisseur van Color Out of Space eerder als schrijver van The Island of Dr. Moreau de VS trachtte te veroveren (hij komt oorspronkelijk uit Zuid-Afrika). Sterker nog, hij was initieel de regisseur van die Val Kilmer-/Marlon Brando-extravaganza, voordat hij door John – The Manchurian Candidate, Ronin – Frankenheimer werd vervangen. Hij brak overigens ooit ‘door’ met de sci-fi Hardware (met o.a. Iggy Pop en Lemmy).
Misschien wel het gaafste aan deze film, is dat Cage nu ook echt functioneel volledig in z’n spreekwoordelijke ‘cage’ mag, want hij start als onverwacht verbaal agressief, maar mag uiteindelijk z’n volle gekte inzetten. En dan is hij natuurlijk op z’n best, zeker als de onzekerheid van z’n karakter hier nog wat extra ‘lagen’ aan toevoegt. Z’n vrouw Theresa wordt gespeeld door Joely Richardson, en haar achternaam kan inderdaad wel wat bellen doen rinkelen. Zo is ze de zus van Natasha (de overleden vrouw van Liam Neeson) en de dochter van Vanessa – Julia – Redgrave: oftewel cinema royalty dus. En natuurlijk is Tommy Chong volledig getypecast als blowende complotdenker, die nu ineens een beetje ahead of the curve blijkt, inzake wat er precies aan de hand is. Verder is de casting sowieso wel goed uitgevoerd, want ook die Julian Hilliard zet z’n nerderige bril perfect in: qua acteren leunt hij voor zeker de helft op die dikke jampotglazen. En waar je dan denkt dat John C. Waller het opvallendste castlid is – hij is namelijk succesvoller als producent van o.a. Mandy (ook al zo’n film die perfect is afgestemd op Cage’s ‘gekte’), maar ook van A Girl Walks Home Alone at Night, wat toch een Iraanse animatie-horror is – daar is dat voor mij de vrouw die de ambitieuze/corrupte burgemeester van het stadje speelt. Q’orianka Kilcher speelt hier namelijk een rol die qua contrast niet verder van haar The New World-rol af kán staan, misschien ook wel de reden dat ik haar helemaal niet direct herkende.
Final credits
En zo zit Color Out of Space dus ook vol leuke details voor filmfreaks als ik. Naast dat het dus een geweldig weirde science-fiction-film is met een hoofdrolspeler in perfect passende vorm, prachtige visuals, behoorlijk wat WTF-momenten en uiteindelijk ook een interessante/vette context.
Dus ja: enorme aanrader voor mensen die van gedurfde en/of rare films houden..!