Rampage (2018)
Hahaha, direct na afloop van Rampage: Big meets Bigger (de officiële titel in de NLse bioscoop) – die je dus echt zo niet-nuchter als mogelijk moet gaan kijken – vroeg ik me hardop af of Dwayne Johnson voor back-to-back Razzies wilde gaan, nadat hij afgelopen jaar al veel van die anti-Oscars won voor Baywatch. Maar toen hoorde ik naast me, dat Hurricane Heist (die nu ook in de bioscoop draait) nog veel slechter is. Iets wat ik me echt amper voor kan stellen, want Rampage lijkt echt bewust zo slecht mogelijk geschreven en/of geregisseerd te zijn. Nu zal dat velen niet verbazen als ik meld dat deze van de makers van San Andreas is, maar daar kon ik nog wel van ‘genieten’. Want ook al was die net zo simpel, daarin zat wel een heel klein ‘menselijk’ verhaaltje (dat hij z’n vrouw en dochter móest redden, waaruit al zijn acties vrij logisch volgden). Hier dachten ze waarschijnlijk dat er meer meer meer plot in moest, en in het overbrengen daarvan blijkt regisseur Brad Peyton op z’n hoogst een C-film-regisseur…
Het verhaal
Beginnend in iets als het International Space Station wordt direct de wetenschappelijke plank misgeslagen met het mysterieus gevaarlijk maken van de gentechnologie CRISPR (hier kun je een DIY-kit online bestellen, mocht je willen; dus nee, het is niet verboden in 2016, zoals de film zegt), maar soit. Schijnbaar is er zó iets misgegaan in dat ruimtestation, dat de laatste wetenschapper (Marley – Never Been Kissed, Planet Terror – Shelton) nog net drie samples weet te redden, die helaas echter ter aarde storten. Eén daarvan stort neer in de dierentuin van San Diego, waar held Davis Okoye (Johnson) net heeft gepatst met hoe goed hij gorilla George gebarentaal heeft geleerd. Onze George is wat te nieuwsgierig, en dat resulteert erin dat hij het groene gas in die sample opsnuift. Het gevolg: genetische mutaties en een enorme groei..!
Helaas zijn er dus drie van die houders op Aarde neergestort, en de mega-evil eigenaarsfamilie van het bedrijf Energyne (Malin – Happythankyoumoreplease, Wanderlust – Akerman en Jake – How to Be Single, Carol (!) – Lacy), dat dit wetenschappelijk onderzoek financierde, wil die natuurlijk graag terug. Al snel komen ze erachter dat conventionele opspoormethodes niet echt werken, dus besluiten ze de beesten naar Chicago te lokken, met alle gevolgen van dien. Maar gelukkig heeft ex-Energyne-medewerker dr. Kate Caldwell (Naomi – Moonlight, Skyfall – Harris) dan inmiddels onze held Davis al ontmoet, voel je dat zij tussendoor elkaar ook nog leuk moeten gaan vinden (kei logisch ja!) en weten ze de wat obscure overheidsagent Russel (Jeffrey Dean – Watchmen, The Walking Dead – Morgan) voor hun kant te winnen. Want waar de overheid graag met meerdere MOAB’s die beesten uit wil schakelen, weten onze helden natuurlijk wel een oplossing. Al vergaten de filmmakers wel de scène toe te voegen waarin deze wordt toegediend, maar inderdaad: soit…
Bewust ‘porno-slecht’?
Misschien had ik nog moeten melden: ik had gisteravond enorm veel zin in zo’n slechte film hoor, dus ik heb me ook zeker wel vermaakt. Maar nu ik als recensent serieuzer en/of kritischer naar deze film moet kijken, dan kan ik weinig anders concluderen dat ie bewust een beetje ‘porno-slecht’ geschreven lijkt. De motivaties en dialogen zijn echt zó tenenkrommend dom, dat ik echt bijna vermoed dat dit de bedoeling was of zo. Nu heeft cultuurfilosoof Zizek een enorm interessante theorie over waarom pornofilms zulke slechte verhalen hebben, en met een beetje ‘omdenken’ zou je die theorie ook bijna op Rampage toe kunnen passen. Zo van: als een gegeven zó enorm onrealistisch is (de genetische manipulatie van de dieren), dan ‘mag’ de filmrealiteit ook niet logisch aanvoelen..???
Nee, nu ik dit zo uittyp, loopt die vergelijking met Zizeks porno-theorie wat spaak, dus ik hoef volgens mij echt niet te zoeken naar iets van goedpraatmogelijkheden voor deze domme film. Want echt alles aan deze film werkt volgens mij enkel als je je hersenen echt op standje ‘IQ = 72’ kunt zetten, waarin ik mensen met een aangeboren laag IQ natuurlijk niet wil beledigen.
Cast & crew
De reden waarom ik zo heerlijk kan zeiken over regisseur Peyton komt doordat hij wel de beschikking had over best ‘aardige’ acteurs als Akerman, Harris (die een Oscarnominatie ontving voor haar prachtrol als moeder in Moonlight) en Morgan, maar die spelen hier echt ook verschrikkelijk slecht. Jake Lacy spande wel de kroon, maar hij is dus wel ook ooit gecast voor het Oscargenomineerde Carol (met Cate Blanchett en Rooney Mara). Hier lijkt hij serieus te solliciteren naar een carrière in C-films (of eerdergenoemde porno’s), want ik moest er – serieus – meerdere keren echt hardop om lachen. Jeffrey Dean Morgen speelt overigens een wat gedownplayede versie van z’n charismatische über-bad guy uit The Walking Dead en speelde eerder al met Akerman in de interessante comic-verfilming Watchmen. The Rock/Johnson zal zich vast wel vermaakt hebben hoor, en mogelijk zou hij mij ook keihard uitlachen als hij deze recensie zou lezen, want hij lijkt me iemand die z’n vak (en misschien wel het leven) bijna jaloersmakend niet zo serieus neemt…
Brad Peyton regisseerde eerder dus San Andreas, maar maakte daarvoor ook al Journey 2: The Mysterious Island met Johnson. Ook maakte hij in 2016 de fantasy-horror Incarnate, maar die is hier volgens mij helemaal nooit uitgebracht, ondanks de hoofdrol van onze eigen Carice van Houten (naast Aaron Eckhart). Al is het schrijversteam ook behoorlijk verantwoordelijk voor de slechte dialogen natuurlijk (plus de simpele plotsprongen e.d.). Carlton Cuse schreef eerder vooral voor TV (hij schreef onder andere mee aan Lost, The Strain, et cetera), maar was ook al betrokken bij San Andreas. Mogelijk dat hij nu dacht dat er meer plot in moest, maar dat had hij beter niet gedacht. Ryan Engle schreef Liam Neeson-lopendebandfilms The Commuter en Non-Stop, dus van hem mag je sowieso niet al te veel kwaliteit verwachten, terwijl Ryan J. Condal eerder Johnsons mislukte Hercules schreef, en verder eigenlijk nog niet veel. De vierde gecrediteerde schrijver is Adam Sztykiel, die ooit mee schreef aan Due Date en Made of Honor (en één van die Alvin and the Chipmunks-films). Inderdaad: geen top-team nee…
Final credits
Maar natuurlijk luister je helemaal niet naar recensenten als het op zo’n film aan komt. Ik had gisteren ook gewoon zin in de domste film van het jaar, en aangezien ik Hurricane Heist met heel veel plezier oversla, zal Rampage die ’titel’ zeker krijgen van mij, als ik aan het eind van dit jaar de balans weer op zal gaan maken. En nu ik aan mijn top-zoveel lijstjes van het jaar denk, schaam ik me eigenlijk bijna dat ik hierboven één van de beste films van 2016 (en ook één van de leukere van 2010) heb getagt in de recensie van één van de slechtste films van 2018…
En om jou het wachten op een mogelijke na-de-aftiteling-scène te besparen: zo’n scène komt niet.