Ferdinand (NL – 2017)
Allereerst: ik zag met m’n neefje en nichtje de NLs nagesychroniseerde versie (met Rico Verhoeven!). Allertweet: ik had vooraf geen trailer gezien met de originele stemmen. Resultaat: ik vermaakte me best wel goed met dit simpele maar effectieve verhaaltje over een stier die helemaal geen vechtstier wil worden en z’n weg in het leven moet zien te vinden. Daarnaast verraste Verhoeven me enorm met z’n stemacteren, terwijl de film ook best subtiel genuanceerd is over dierenleed. Als in: het is een licht kritische maar zeker geen activistische aanklacht tegen stierenvechten en/of het houden van dieren voor ons genot (iets wat in zulke films vaak wel iets té duidelijk de boodschap is)…
Het verhaal
De jonge Ferdinand speelt samen met de andere jonge stiertjes Valiente, Bones en Guapo, terwijl Ferdinands pa met Valiente’s vader strijdt voor de gunsten van een aanwezige toreador. De beste stier mag namelijk naar de arena, en omdat de dieren natuurlijk niet moeten weten wat daar gebeurt, wordt er met een soort religieus sprookje geschermd, waardoor het uitgekozen worden makkelijk als allerhoogste doel in een stierenleven wordt voorgesteld. Natuurlijk weten wij als kijkers wel beter, en als Ferdinands pa niet terug komt van het gevecht, begint de jonge Ferdinand wat door te krijgen en besluit te vluchten. Na een wilde achtervolging en treinrit komt ie uiteindelijk terecht bij Nina en haar vader: een ecologische boer die Ferdinand graag opvangt, zeker omdat Nina direct gek is op dit rare stiertje.
Een aantal jaren later is Ferdinand (Verhoeven) uitgegroeid tot een enorm grote stier, maar hij heeft niet door hoe de wereld buiten de boerderij stieren ziet. Als hij door z’n grootte niet meer mee mag naar de jaarlijkse bloemenshow is dat een enorme teleurstelling, zeker omdat Ferdinand niks liever doet dan de heerlijke geur van bloemen opsnuiven. Hij besluit stiekem toch het dorp in te gaan, maar als hij per ongeluk bovenop de angel van een bij terechtkomt, wordt ie gek van schrik en pijn, en voordat ie het weet heeft ie het hele dorpje aan gort ge-stampede-t en wordt ie gevangen genomen én weer teruggebracht naar de stierenfarm uit z’n jeugd. Daar zijn Valiente, Bones en Guapo op hun eigen manier ook allemaal gegroeid, en waar Valiente direct weer Ferdinand uitdaagt om te kijken wie het sterkste is, wil Ferdinand niks liever dan terug naar Nina. Lukt het hem om wéér te ontsnappen, juist op het moment dat de grootste toreador van Spanje de beste stier komt uitzoeken voor z’n climactische finale optreden..?
Goed gevolgde regels
Als ik op de reactie van m’n neefje en nichtje en vooral ook de wat extravertere kids aan m’n andere zijde af mag gaan, dan werkt deze film als een malle bij jonge kinderen. Er werd behoorlijk meegeroepen met de film, waarbij Ferdinand meerdere keren op gevaren werd gewezen en/of heel hard werd toegelachen. Daarbij zijn de actiescènes goed gedoseerd, waardoor het verhaal ook mooi rustig verteld kan worden. Als ‘ervaren’ filmkijker zit er in dat verhaal zo goed als nul verrassing, maar dat maakte voor die kinderen geen bal uit. En doordat de film geen overduidelijke ‘liberal Hollywood‘-boodschap bevat, denk ik dat zo goed als alle ouders deze film wel relaxed zullen vinden voor hun kroost…
Cast & crew
Dat Kate McKinnon in de originele versie de rol van geit Lupe op zit neemt, dat wist ik vooraf niet. En als ik dan dit filmpje zie, dan weet ik zeker dat ik die versie echt wel leuker had gevonden. Maar zoals ik al zei: die voorkennis had ik niet, waardoor ik ook geen vergelijkingen kon maken. Of WWE-worstelaar John – Trainwreck – Cena de rol van Ferdinand beter neerzet weet ik niet, maar ik was dus wel behoorlijk verrast door Verhoevens prestatie. Nu waren m’n verwachtingen daarbij ook wel behoorlijk laag, maar hij heeft het gewoon goed serieus aangepakt, waarmee hij ook aantoont over een behoorlijk groot stembereik te beschikken. Want de stier ziet er dan voor de buitenwereld wel enorm stoer en gespierd en groot uit, van binnen ruikt ie het liefste aan bloemetjes en zit ie graag op z’n flinke reet van de ondergaande zon te genieten…
Ferdinand is geregisseerd door Carlos Saldanha, die eerder Ice Age co-regisseerde, maar bij twee vervolgen en Rio en Rio 2 had ie de regieteugels volledig in handen. Rio was heerlijk kleurrijk, en dat is qua visuele stijl ook het meest verrassende aan Ferdinand: de film is nog bijna kleurrijker dan die beste animatie van 2017: Coco. Daarnaast is de film dus ook veel levendiger dan je zou verwachten bij een animatie over een vechtstier. Mogelijk dat anti-dierenleed-activisten deze film daarom mogelijk wat zullen verachten, maar volgens mij hoef je de doelgroep van deze film helemaal ook niet te overtuigen van het feit dat we dieren eigenlijk geen pijn moeten doen, want zijn er überhaupt kinderen die dat wél willen?
Final credits
Soms heb ik wat minder zin om naar een film te gaan die niet origineel gesproken is. Nu komt dat gelukkig alleen bij kinderfilms en animaties voor, en waar bij eerdere bioscoopbezoeken aan zulke films de film in kwestie het niet tot een recensie bracht, daar wilde ik Ferdinand wel een kleine steun in de brede rug geven door ‘m wel te recenseren en zo wat meer onder de aandacht te brengen. Want ook al kan er weinig tot niks op tegen Coco dit jaar (zeker nu zie die 22 minuten Olof/Frozen-voorfilm eraf gehaald hebben!), dit soort animaties – en zeker ook de reacties van de kinderen om me heen – halen best wat cynisme weg uit m’n toekomstvisie…