Detroit (2017)
Oscarwinnares Kathryn – The Hurt Locker, Zero Dark Thirty – Bigelow komt wederom met een sterke film met een wat ‘lastige’ lineaire structuur, maar mogelijk kwam dat omdat de primaire Amerikaanse doelgroep van deze film de achtergrond bij dit verhaal vrijwel zeker wél zal kennen. Voor mij was het in het begin wat lastig volgen/voorspellen waar het scenario van Bigelows vaste schrijver Mark Boal heen zou gaan, maar uiteindelijk is dit een film die mij zó kwaad maakte, dat ik dacht te moeten concluderen dat ik een stuk minder beschaafd lijk dan al die onderdrukten in de film.
Zeker gezien de staat waarin de VS steeds meer verkeert een belangrijke en zeker ook urgente film. Al zijn er natuurlijk ook genoeg recentere ‘kwaadmaakvoorbeelden’ te vinden…
Het verhaal
In Detroit volgen we een aantal verhaallijnen, die (natuurlijk) uiteindelijk bij elkaar gaan komen in iets wat hopelijk één van de grofste racistische politie-optredens van de laatste 50 jaar is/was. Helaas lijkt dit soort praktijken nog altijd op de loer te liggen in ‘the land of the free‘ (#TakeAKnee, anyone?); deze film werd uitgebracht ter ‘ere’ van de gebeurtenissen in Detroit na 23 juli 1967, en dan specifieker; wat er in het Algiers Motel plaatsvond.
Tijdens het vieren van de thuiskomst van een aantal zwarte oorlogsveteranen besluit de politie tot optreden, want de ruimte waarin ze dat feestje vieren heeft geen horecavergunning. Pietlutterigheid ten top natuurlijk, maar onder alles lijkt een racistische ondertoon te zitten. In combinatie met alcohol en/of drugs is dat natuurlijk sowieso al explosief, en de daaropvolgende rellen houden dagen aan. De nationale garde en het leger worden zelfs ingezet om de orde te handhaven, en in die gespannen situatie besluit een zatlap met iets teveel testosteron in z’n lijf dat het wel een leuk geintje is om vanuit een motelkamer met een alarmpistool op de aanwezige politie te mikken. En terwijl de jongens hard om deze grap moeten lachen, hebben ze niet door hoe paniekerig de ordetroepen buiten hierop reageren. Wat volgt is een bestorming van het motel en een alsmaar penibeler wordende zoektocht van de racistische Krauss (Will Poulter) naar dat sluipschuttergeweer waarmee geschoten zou zijn…
Twijfel
Ja, dat is wat ik kort voelde halverwege de film: twijfel of ik de film wel af wilde kijken. Zeker niet omdat Detroit een slechte film is, maar juist omdat de sfeer zo goed wordt opgebouwd, dat ik op een gegeven moment niet wilde weten hoe het zou gaan aflopen, want dat dat k-u-t zou zijn, dat voel je aan alles. En ik weet hoe ik me best makkelijk mee kan laten slepen in emoties (ben niet voor niets zo’n filmliefhebber), maar ik werd dus zó kwaad dat ik in m’n hoofd alle beschaving losliet in hoe ik zou (willen?) reageren in de situatie waarin onze vriendelijke hoofdrolspelers terechtkomen. Want dat Larry en Fred (bandleden van The Dramatics, wiens doorbraak-/auditie-optreden door de raciale spanningen werd afgelast) helemaal niks kwaads in de zin hebben en enkel een hippe slaapplek zochten in het Algiers motel, dat wordt goed genoeg duidelijk gemaakt. En dan kun je het wel een geval van “wrong place, wrong time” noemen, maar het was dus vooral en enkel “wrong skin color“.
Cast
Poulter ken je als de drollerige zoon van een roadtrip-familie in We’re the Millers, die op een gegeven moment op een intieme plek wordt gebeten door een tarantula. De glimlach die hierdoor kort op m’n gezicht ontstond verdwijnt echter weer direct als ik terugdenk hoe eng racistisch zijn karakter in deze film is. En waar meer hedendaagse verhalen over racisme vaak gaan over tot inkeer komen; dat is niet de thematiek in een film die zich 50 jaar geleden afspeelt in een stad die al bekend stond om z’n ontzettend racistische politiemacht. Heftig om te zien hoe iemand zo overtuigd kan zijn van iets overduidelijk ‘slechts’, al is dat waarschijnlijk wel van alle tijden. Als je nu ziet hoe sommige Trump-supporters (en de seniele man zelf natuurlijk ook) met (de gevolgen van) Colin Kaepernicks acties omgaan, dan vraag je je af onder welke rots zij lagen toen de rest van de westerse wereld (hopelijk) evolueerde.
Okay, zoals je ziet wordt m’n woede wel weer wat opgewekt door dit typen, dus laat ik teruggaan naar de feiten. Algee Smith en Jacob Latimore, die Larry en Fred spelen, stralen door hun rol als bandleden van het zoete The Dramatics sowieso niets meer dan onschuld uit. Smith heeft ook een soundtrack-schrijfcredit voor een nummer uit de film, terwijl Latimore vier jaar op rij genomineerd werd voor een BET YoungStars Award en hij z’n muziek via Disney uitbrengt. Opvallendste gezichten zijn echter die van Hannah Murray, John Boyega en Anthony Mackie. Murray herken je waarschijnlijk als Gilly uit Game of Thrones, en het is fijn te zien dat ze heel wat ‘breder’ kan spelen dan de schuchtere Gilly. Boyega heeft een belangrijke maar best kleine rol als beveiliger die zich aan de regels wil houden, hoe hard die ook gebroken worden (vooral door z’n ‘collega-ordehandhavers’). Z’n Britse accent is goed verdoezeld, iets wat voor z’n rol in Star Wars: The Force Awakens wat minder hoefde (als m’n geheugen me niet in de steek laat in dezen). Mackie maakt ontzettend veel films (hij is ook o.a. Falcon in al die Marvel-films) en werkte eerder al samen met Bigelow aan The Hurt Locker. Het aparte is echter dat z’n rol hier veel kleiner is dan je verwacht op het moment dat hij in beeld verschijnt. Maar kan me goed voorstellen dat het hem niet uit maakte hoe groot z’n rol was, maar dat hij koste wat kost mee wilde doen in deze film…
Final credits
Want nogmaals: Detroit is en blijft een ‘belangrijke’ film. Dat klinkt groots en pretentieus, maar volgens mij is dat kwaad maken van mij over het onrecht in zulke films toch één van de eerste stappen richting een (wat collectiever) bewustzijn dat white privilege nog overal ingebakken zit in onze samenleving. En dat de film dan af en toe ietsjes traag is en ik in het begin wat ‘stuurloos’ zat te kijken, dat valt volledig in het niet. En ergens is dat misschien ook wel belangrijk om uiteindelijk tot dat rotgevoel te komen. Een functioneel rotgevoel, dat wel.