Valerian and the City of a Thousand Planets (2017)

ValerianValerian and the City of a Thousand Planets is een overweldigend groots gemaakt 3D-spektakel dat bijna 200 miljoen euro gekost heeft (de duurste Franse productie ooit!), maar verhaaltechnisch ook een behoorlijk slechte film, helaas. Luc – Lucy, The Fifth Element – Besson tracht wat diepgang te veinzen door z’n acteurs wat oude wijsheden op te laten lezen, en daarin raakt ie een paar keer toch wel iets interessants. Nu vrees ik dat dat vooral projectie was (als in: je kunt uit een verhaal best vaak dingen halen die op dat moment druk rondgaan in je eigen hoofd, zonder dat de schrijvers daar iets van bedoeld hebben), maar dat zorgde er wel voor dat ik een keer niet de eerste was die teleurgesteld begon te morren tijdens de film. Want dat gebeurde toch wel meer dan ik vooraf gedacht had, helaas. Ik denk dat het verhaal nogal iets essentieels mist: een duidelijk ‘doel’.

Het verhaal
Nu moet ik eerlijk toegeven dat het best lange tijd interessant aanvoelde: het niet duidelijk zijn waar het verhaal uiteindelijk naar toe zou gaan (naast een waarschijnlijk bevredigend antwoord op het aanzoek van het ene hoofdkarakter (Valerian, gespeeld door Dane DeHaan) aan het andere (Laureline, gespeeld door Cara Delevingne)). In het feit dat de karakters eigenlijk wat doelloos voor karretjes worden gespannen door hun superieuren kun je natuurlijk een metafoor voor de doelloos- of onhoudbaarheid van onze hedendaagse samenleving of neoliberalistische kapitalisme zien, maar dan vul ik waarschijnlijk alweer zóveel meer in dan wat Besson erin heeft gestopt, dus laat ik dat niet doen.

Maar qua verhaal zien we hoe ons ruimtevaartprogramma zich in de aankomende decennia en eeuwen ontwikkelt, en die intro is best goed gedaan. Uiteindelijk speelt het verhaal zich ergens in het jaar 2800 af, en het volledig uit de klauwen gegroeide International Space Station is al honderden jaren geleden afgestoten door de Aarde, omdat het te groot werd. Inmiddels heet het Alpha en is het dus een stad voor wezens die van zeker duizend planeten komen (zie de titel), en daar werken onze twee helden als federale agenten. Net als Valerian een nogal levendige droom over een Avatar-achtig eiland heeft, worden ze op missie gestuurd om iets te achterhalen, maar je hebt direct al door dat in elk geval één van hun superieuren een vuil spelletje speelt. Lukt het ze om het einde van de film te halen en hun liefde uiteindelijk te consumeren, of is Laureline een krachtige vrouw die nu eens een keer níet overduidelijk door mannen is geschreven en daardoor wél interessant is..??

Valerian-recensie: visueel overdonderde productie, al verbloemt dat het zwakke scenario nét niet genoeg...

Zeer vermakelijk maar uiteindelijk ’te Besson’
Luc Besson maakte het geweldige Léon en het vermakelijke space-epos The Fifth Element, en velen hoopten met mij dat deze Valerian-film hem weer in die kracht zou zetten. Nu is dat op visueel vlak zeker het geval hoor, want die 200 miljoen is zeer goed besteed aan visuele effecten. Helaas is Besson in de loop der jaren een nogal luie schrijver geworden (zie de afglijdende schaal van Taxi en Transporter tot Colombiana en die Transporter-serie), waar af en toe nog wel iets aardigs en/of “VETS!” voorbij komt (zoals Lucy en Malavita). Maar als je kritisch naar z’n verhalen kijkt, dan voel ik altijd wat woede opkomen in hoe respectloos hij met onze intelligentie als kijkers om gaat. In Valerian komt hij er bij velen waarschijnlijk wel mee weg, want ik zat ook zeker wel een paar keer net zo mee te bewegen met m’n hoofd als bij de magistrale luchtgevechtscènes in Dunkirk. Maar ik merkte bij de laatste grote ‘sterrenslag’ in de film dat het me eigenlijk geen bal interesseerde hoe het afliep; het was vooral een soort show van wat de visual fx-mannen en -vrouwen allemaal konden, dan dat het functioneel iets te maken had met de dramatische spanningsboog van onze hoofdrolspelers. En door het ontbreken van een duidelijk ingekaderd ‘doel’ lijkt die boog aan één kant ook helemaal niet goed vast te zitten, waardoor die metaforische boog sowieso nooit echt gespannen kán worden.

Cast
Hoe hard DeHaan en Delevingne ook hun best doen, in bijrollen bijgestaan door toppers als Clive Owen, Ethan Hawke (in soort cameo-rol), John Goodman (als stemacteur) en muzikaal legende en Oscarwinnaar Herbie Hancock. Waarbij DeHaan de rol van arrogante, loyale en wat archetypische vent wel gewoon goed neerzet hoor. Delevingne is natuurlijk een heerlijke force of nature, die naast model dus ook een begenadigd actrice en zelfs zangeres blijkt. Het is dan ook extra jammer dat haar karakter zo duidelijk door mannen is geschreven. Al kan ik me voorstellen dat ze in de originele comics, waar Besson z’n verhaal van afleidde, mogelijk dieper in gaan op haar sterke vrouwelijkheid, wat ik juist enorm interessant vind. En ja, in dat licht is Valerian inderdaad de nogal simpelere variant van James Camerons Avatar, want uiteindelijk zit er wel eenzelfde ‘vrouwelijke energie-diepgang’ in beide films. Maar dat Cameron daar beter in is dan Besson is ook niet zo verbazend, want zitten al zijn films niet vol met sterke vrouwenrollen? Bessons inferioriteit in dezen wordt het beste getoond in een scène waarin Laureline Valerian terecht wijst omdat hij niet voor het ‘juiste’ kiest. Daarna herhaalt hij enkel wat zij hem vertelde, en dat is dan voor zo’n cool karakter als Laureline genoeg om wél overtuigd te worden..?

Final credits
ValerianJa, ik weet het: mogelijk beoordeel ik deze film wel te kritisch en moet ik niet voorbij het visuele spektakel kijken. Maar getuige het feit dat ik misschien wel het minst zat te morren in de zaal, heb ik hierboven getracht te vertellen waarom deze film uiteindelijk niet werkt. En de reden is dat de karakters dus meerdere keren erg opzichtig dingen doen omdat die zo in het scenario stonden, niet omdat het logisch volgde vanuit een wens of actie van het karakter zelf.
Al ga ik nu nog iets bekennen wat mogelijk raar is in mijn waardering voor het visuele gedeelte van de film: ik zag ‘m in 2D in een sneak preview, dus ik heb dat spektakel nog eens niet zó heftig kunnen beleven. Maar ik kan me volgens mij wel goed genoeg voorstellen hoe enorm vet sommige scènes er in 3D uit zullen zien, dat ik jou mogelijk enkel om dat te zien toch wel lichtjes naar deze film zou willen sturen…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2239822

En oh ja: Rihanna heeft een best vette scène in de film!

5 Antwoorden aan “Valerian and the City of a Thousand Planets (2017)”

  1. Degene die deze geweldige fantasierijke film een Star Wars kloon durft te noemen kent duidelijk niet de geschiedenis van deze verhalen reeks. Deze film is gebaseerd op een bijzonder fraaie strip, waarvan de eerste eind jaren 60 verscheen. Veel elementen zijn juist door George Lucas gekopieerd. Dus als we het hebben over een kloon ….

    Wat je Besson kunt verwijten is dat hij in het begin van de film geen goede introductie biedt, waardoor degene die de strip niet kennen moeite zullen hebben het verhaal te begrijpen. Degene die de strip verhalen wel kennen, zullen een zeer aangename 2 uur beleven :).

    Tip: Op Yeah.be kun je de strip gaan lezen (voordat je naar de bioscoop gaat ….).

    1. Hoi Marc, volgens mij werd er enkel gevreesd voor een Star Wars-kloon, wat het zeker niet is nee. Een geweldig gemaakt visueel spektakel zonder een ‘volwassen’ verhaal. Kan best dat er in de comics veel achtergrondmateriaal zit waardoor je het verhaal voldoende ‘aanvult’, maar ik vind in dezen dat de film op zichzelf moet kunnen staan, en als je kritisch naar het verhaal kijkt, dan kan deze film dat eigenlijk niet…

      1. Je hebt zeker een punt. Alleen denk ik wel dat Besson de film vooral gemaakt heeft voor fans van de strip. Hij heeft er zelf heel veel geld in gestoken en dat (grote) risico neem je denk ik alleen uit liefde voor het bron materiaal. Ik denk dan ook dat deze film dus eigenlijk alleen echt gewaardeerd kan worden door de liefhebbers / kenners van de strip.

        Net zoals dat ik persoonlijk nooit LOTR heb kunnen waarderen. Wellicht wel als ik (eerst) de boeken had gelezen.

        Het verhaal mag niet zo veel voorstellen, maar soms gaat het puur om de herkenning en/of beleving. Persoonlijk vind ik het verhaal van Star Wars eerlijk gezegd ook wel behoorlijk simplistisch. En zo kun je nog wel meer films bedenken …. ;)

        Ik heb nog geen Europese getallen gezien, maar ik heb sterk het vermoeden dat de film daar, en dan vooral Frankrijk natuurlijk, het heel behoorlijk zal doen. Ik hoop het.

        1. Marc, ‘simpelheid’ is niet echt een goed criterium in dezen. Het verhaal van beste films is vaak juist heel simpel in één of twee zinnen uit te leggen, maar dan kan de uitvoering nog wel ontzettend ‘rijk’ zijn. Denk aan bv. The Straight Story, The Shawshank Redemption, et cetera: als je het verhaal uitlegt aan vrienden zullen ze zich afvragen of er wel iets gebeurt in die films. Ik heb het bij Valerian over ‘volwassenheid’ van het verhaal, in logica in het handelen van de karakters, en daarin valt de film nogal door de mand. Er gebeuren vaak dingen om het verhaal vooruit de ‘duwen’, niet omdat het heel logisch is dat een karakter in zijn of haar situatie niets anders kon dan zo handelen. Ik vind dat slecht en onrespectvol voor ons als kijkers, omdat het lijkt alsof men denkt: “Ach, hoeveel mensen maken zich daar nou druk om?”, waarna besloten wordt om het scenario dan maar niet verder te verbeteren.
          Uit ervaring weet ik dat je na het komen tot en/of uitwerken van een tof idee vaak aan het ‘functioneel structureren’ slaat, zodat duidelijk wordt wat het doel van elke scène (en dialoog) is; maar als je daar dan écht een scenario van maakt, dan ga je dat functionele eruit halen (door de dialogen te herschrijven bv.), juist omdat mensen moeten ‘voelen’ wat je bedoelt, niet horen of zien. Een perfect en ultiem voorbeeld hiervan is wat Terrence Malick met The Tree of Life deed, door op de set pas tegen de acteurs te zeggen dat alle gerepeteerde dialogen niet gebruikt gingen worden, maar dat ze de betekenis moesten spelen.
          Maar: ik voelde hier minder dat ergerlijke lopendebandfilmmaken hoor, waarvan ik Besson bij z’n producties vaak meen te moeten
          ‘beschuldigen’…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *