Life (2017)
Bekijk Life als een vette en bij veel vlagen gruwelijk spannende science-fiction horrorthriller over het vinden van buitenaards leven, maar verwacht filosofisch weinig interessants. Ook al wordt er opzichtig gehint naar de kans dat ‘we’ door deze vondst iets leren over “life’s nature, its origin, and maybe even its meaning“. Naar het einde toe lijkt echter dat het schrijversduo achter Zombieland, G.I. Joe: Retaliation en Deadpool steeds duidelijker begon te beseffen dat ze in essentie niet zoveel te vertellen hadden, en daarom maar voor ‘vetheid’ hebben gekozen. En voor 90% van de film is die vetheid ook f…ing creepy, waarbij ik de film wel het compliment wil geven dat ik enkele keren echt wel aan Alien moest denken. Maar het einde doet toch concluderen dat het de makers je niet echt wilden (of konden) uitdagen.
Het verhaal
De zeskoppige crew van de Mars Pilgrim 7 Missie wordt in een zeer lang openingsshot geïntroduceerd, op het moment dat ze een ietwat van koers geraakte sonde, afkomstig van Mars, via een ruimtewandeling trachten te ‘vangen’. Deze potentieel best perfecte mix van karakters is werkzaam in een toekomstige versie van het International Space Station, dat in een baan om de aarde cirkelt. Roy Adams (Ryan Reynolds) is de coolste van het stel en weet de sonde te vangen, en als de grondmonsters eenmaal binnen zijn gaat de Britse wetenschapper Hugh Derry (Ariyon Bakare) aan de slag om te kijken of er wat organismen gevonden zijn. Dat blijkt al snel het geval te zijn, al lijkt het eencellige organisme weinig levensvatbaar. Nadat ze er echter wat glycerine overheen gegooid hebben blijkt de inmiddels door een schattig kindje op aarde tot Calvin gedoopte alien toch te gaan groeien, totdat ie ineens stopt en lijkt te sterven.
Inmiddels is de rest van de crew ook geïntroduceerd, waarin David Jordan (Jake Gyllenhaal) de potentieel interessantste achtergrond blijkt te hebben. Maar laten we de stoere Ekaterina Golovkina (Olga Dihovichnaya), de net vader geworden Sho Kendo (Hiroyuki – Rush Hour 3, The Wolverine – Sanada) en vooral Miranda North (Rebecca – Mission: Impossible – Rogue Nation – Ferguson) niet vergeten, want zij is als werknemer van het Center for Disease Control verantwoordelijk voor de veiligheid. Want stel dat dit buitenaards leven agressief zou blijken te zijn, dan is het haar taak om te voorkomen dat dit ooit de aarde zal bereiken.
Is moraliteit enkel menselijk?
Natuurlijk zou dit geen spannende film worden als het niet gruwelijk mis gaat, en doordat dit pas gebeurt nadat Derry Calvin met een stroomstootje tot leven heeft gewekt, is het op dat moment nog zeker wel interessant. Want Calvin verdedigt zich dan toch enkel? En door die herkenbare drang tot overleven die bij alle levende wezens aanwezig lijkt/schijnt te zijn, was het hier zeker ook filosofisch nog altijd interessant. Want in hoeverre is haat, die ook Miranda uiteindelijk gaat voelen voor Calvin, niet puur ‘menselijk’..? Calvin doet niks meer dan zichzelf en z’n genen verdedigen, en dat hij daarin – door een vet gevonden truc van de schrijvers (dat elke cel zowel spier, zenuw als lichtgevoelig is, iets wat verderop in het scenario helaas ‘vergeten’ is) – uiteindelijk steeds bedreigender wordt, dat is enkel zijn natuur.
En dat is ook de reden dat ik altijd nog heel lichtjes twijfel over hoe ik deze film moet beoordelen, want in potentie zit hier meer dan genoeg ‘napraatmateriaal’ in. Want wij als mensheid noemen het toch juist “menselijk” als je empathisch bent en vanuit liefde handelt, maar gaat dat niet altijd gepaard met moraliteit, en daarmee ook een ‘slechte’ keerzijde heeft? Super-interessant om over te filosoferen natuurlijk. Maar doordat niet alleen de karakters naar het einde toe steeds dommere beslissingen gaan nemen (wat overigens nodig is om de spanning vast te houden, dat begrijp ik), maar ook de afwikkeling van het verhaal te ‘los’ gekozen is, lijkt het toch alsof de schrijvers hier helaas te weinig over gefilosofeerd hebben…
Crew & cast
Nu ‘mag’ je zoiets mogelijk ook niet verwachten van de schrijvers van eerdergenoemde actiefilms, maar dan moeten ze daar eigenlijk ook niet naar hinten, want dan zet je mijn hersenen in elk geval wel in de “Wauw, zou het echt zo’n vette film zijn?“-stand, en dat levert dus die teleurstelling op. Juist ook omdat regisseur Daniel Espinosa, die internationaal ooit goed doorbrak met Snabba Cash en daarna een kans kreeg in Hollywood met Safe House (en Child 44?), qua sfeer wel ontzettend veel credits verdient. Waarbij hij overigens vrij ‘groots’ geholpen wordt door de flink aangezette musical score en sound design, waarin een goed contrast wordt gecreëerd tussen hoop en horror.
Qua cast is het goed dat de zes karakters allemaal hun eigen ruimte krijgen. Meestal worden de minder bekende acteurs naar de achtergrond gedrukt door A-sterren als Reynolds en Gyllenhaal, maar dat is hier niet het geval. Zo blijft Sanada in elk geval qua motivatie het langste interessant en toont Bakare wel waarom hij in Engeland zo succesvol is. Hij speelde overigens eerder ook al in films als Jupiter Ascending en Rogue One. Ferguson viel me al positief op in die vijfde Mission: Impossible-film, al kan ze bij zero gravity haar actiekwaliteiten minder laten zien. Maar dat maakt ze op acteervlak wel goed. De andere vrouw in de cast, de Russische Olga Dihovichnaya, die was mij nog totaal onbekend, maar in haar rol is zij wel de enige die uiteindelijk geen domme beslissing neemt. Maar misschien is de beste acteerkeuze wel dat ze Reynolds zijn bekende wijsneuzerigheid – tot overdreven hoogten doorgevoerd in Deadpool – wat hebben laten intomen. Want ook al heeft de film wel degelijk af en toe een ‘ontspanningslach’ nodig, daarin wordt gelukkig niet overdreven.
Final credits
Direct na afloop merkte ik dat ik – waarschijnlijk door de spanning – nogal veel ‘uitroepen’ opschreef tussen m’n aantekeningen. Zoals “En please nu geen sequel maken..!“, “Pffff, wat een asshole, dat beest; alhoewel het enkel wil overleven natuurlijk; wij geven daar een morele betekenis aan” en “Irritant spannend man“. Dat zegt wel hoe goed het met de sfeer en spanning in de film zit, maar voor een échte sci-fi film die wel z’n ‘filosofische potentieel’ inlost, denk ik toch dat we op Ridley Scotts Alien: Covenant moeten wachten. Alhoewel ik door Prometheus m’n verwachtingen wel íets bijgesteld heb. Maar dan hebben we daarna altijd Denis Villeneuve’s Blade Runner 2049 nog, al zal daar natuurlijk niet zo’n gruwelijk sterk en mysterieus ‘beest’ in zitten…