Self/less (2015)
Eigenlijk zou het bij de beoordeling van een film geen snars uit moeten maken wie de regisseur is, maar toch lijkt dat in het geval van Self/less deels wel het geval. Toen ik namelijk pas achteraf wist van wie deze film is dacht ik: “Oh, dan heeft ie zich vrij rustig (in)gehouden, maar het verklaart wel waarom de film op details wel goed in elkaar zit.” Mocht je echter vooraf al weten wie de maker is, dan zul je waarschijnlijk teleurgesteld zijn, omdat je van hem wel ‘meer’ verwacht.
Verderop in deze recensie lees je echt wel wie ik bedoel (en ook hoe mijn beeld van hem nu veranderd is), maar om hier verder nog niets te spoilen laat ik het erbij dat Self/less een vrij makkelijke thriller is met enorm veel potentie, die er voor het grootste deel helaas niet uit komt. Ondanks dus die opvallend goede detaillering…
Het verhaal
Damian (Ben Kingsley) is een ontzettend succesvolle vastgoedmagnaat in New York, maar helaas voor hem is z’n gezondheid gruwelijk hard achteruit aan te hollen. Omdat de wereld er voor rijke mensen vaak toch anders uit ziet dan voor ‘het gepeupel’, kan Damian gebruik maken van een nogal opmerkelijke dienst (zie ook de science fiction-tag hieronder). Dr. Albright (Matthew Goode) heeft namelijk een techniek ontwikkeld om je geest via een soort dubbele MRI-scanner te transporteren naar een ander lichaam, dat ze ogenschijnlijk in een laboratorium hebben gekweekt. De operatie gaat nogal voorspoedig, en dan blijkt Damians geest dus ineens in het lichaam van Ryan Reynolds te zitten. Om één of andere reden is de techniek echter nog niet helemaal legaal, dus Damian heeft volledig moeten breken met z’n vorige leven. Dus ook met z’n dochter, waar hij als succesvol zakenman sowieso al geen goede band had, maar wat dus wel voor wat motivatie zorgt, die hij verderop in een totaal ander leven in kan zetten.
Blijkt namelijk dat – SPOILER ALERT – dat lichaam van Reynolds helemaal niet in een laboratorium is gekweekt, maar afkomstig is van Irak-veteraan Mark, die om z’n dochtertje te redden (van kanker?) heel veel geld nodig had en z’n eigen lichaam dus op heeft gegeven voor Albrights techniek. Maar wat blijkt: Marks geheugen is helemaal niet volledig gewist, dus als hij op onderzoek gaat, blijkt dat z’n ‘weduwe’ en dochtertje nog altijd in zijn voormalige huis wonen. Gezien de illegaliteit van Albrights dienst willen ze zulke lastige situaties echter ten koste van alles voorkomen, dus dan blijkt het leven van Marks vrouw Madeleine (Natalie – Under the Dome, End of Watch – Martinez) en dochter Anna niet meer zeker. En dan beginnen Damians en Marks ‘minds’ vrij ongemakkelijk samen te werken, want wil Damian niet gewoon nog altijd langer leven in Marks lichaam, of zou hij z’n geweten willen ‘verlossen’ door het lichaam als het ware ’terug te geven’? – EINDE SPOILER ALERT.
Vooral een visueel artiest?
Ja, en daar zou je ontzettend veel kritiek op kunnen hebben, dat die tweestrijd in één lichaam nogal makkelijk afgedaan wordt. Net zoals er veel potentieel interessante zaken nogal terzijde worden geschoven. Iets wat best jammer is, maar gezien de eerste twee films van de regisseur had je misschien wel wat meer kunnen verwachten. Maar The Cell en The Fall waren vooral visueel prachtige films (wat ook het enige ‘goede’ was aan Immortals), die juist door wat minder in te vullen veel open lieten voor jouw interpretatie. En mogelijk is dát precies het gebied waar regisseur Tarsem Singh (hij dus!) zich op zou moeten focussen, want zodra hij een verhaal concreet en logisch wil maken, dan lijkt het dus dat hij wat door de mand valt. Want als hij de karakters meer had uitgediept, dan had ie in elk geval de basis gelegd voor een film die zeer interessant had kunnen worden. Nu blijft het een wat hippe thriller die zeker z’n momenten heeft, en waar je dus in kleine details ook wel ziet dat er een ‘groot’ filmmaker achter zit, maar die overall toch niet echt goed is. Dus mogelijk is Singh vooral visueel een geweldig artiest. Alhoewel ik wel direct na de film in m’n aantekeningen schreef dat het verhaal de vrij logische keuzes van de karakters volgt, want altijd een betere film oplevert dan wanneer dingen enkel gebeuren omdat de schrijvers dat er in wilden hebben, niet omdat het volgde uit acties van geloofwaardige karakters…
Cast
Kingsleys rol is wat klein, en echt overtuigen kan hij daar ook niet in. Het lijkt allemaal wat op de automatische piloot te gaan, alhoewel hij in het openingsshot met één frons wel al net zoveel zegt als waar menig minder begenadigd acteur een hele film voor nodig heeft. Reynolds is een betrouwbare en geloofwaardige acteur geworden, alhoewel de strijd tussen Damians en Marks geest in zijn hoofd te weinig is uitgewerkt om hem op acteervlak uit te dagen. Matthew Goode toonde in Stoker natuurlijk al wat voor geweldig mysterieuze bad guy hij kan spelen, en als je dan z’n rol hier ziet, dan lijkt dat voor hem ook niet echt een opgave. Maar hij blijft wel goed in zo’n gladde té zelfverzekerde rol.
Martinez kende ik vooral van haar rol als politieagente in de TV-serie Under the Dome, maar hier toont ze een aantrekkelijke kwetsbaarheid die mij verraste. Damians beste vriend Martin wordt gespeeld door Victor Garber: zo’n acteur die vrijwel iedereen zal herkennen, maar velen zullen zich niet herinneren waarvan. Want dat hij rolletjes had in o.a. The Flash (TV-serie), Milk, Big Game, Argo, The Town, Sleepless in Seattle en zelfs Titanic, dat kwam voor mij bij vrijwel elke titel als een verrassing. Maar mogelijk de opvallendste acteur in de film is Derek Luke, die als de behoorlijk sportieve Anton toont dat hij zich fysiek flink heeft ontwikkeld sinds z’n doorbraak in Denzel Washingtons regiedebuut Antwone Fisher.
Final credits
Mogelijk raar hoe ik deze film recenseer, maar direct na het zien van deze film was ik best tevreden. Een beetje zo van: “Ach, vermakelijk tussendoortje waar wel wat meer mee gedaan had kunnen worden, maar als niet zo’n belangrijke film ook weer lekker makkelijk te vergeten.” Toen ik echter de naam Tarsem Singh zag, en ik over die initiële verbazing daarover heen was gestapt, begon m’n kritiek echter wel wat te groeien. Want in potentie is dit één van de interessantste films van het jaar, maar in uitvoering dus niet meer dan een tussendoortje. En dat is uiteindelijk toch gewoon behoorlijk teleurstellend…