Top Five (2014)
Chris Rocks Top Five is een heerlijke zelfbewuste komedie die alle fans van New York-city zal doen verlangen naar die geweldige stad. Al is de film wel wat moeilijk te plaatsen, want naast een komedie is het af en toe ook een zeer leuke en zelfs best goede romantische talkie, maar ook een satire op alles wat showbusiness is, en ergens ook wel een fijne zelfkritische kijk op een artiest die zoekende is, waarbij je je ook continu afvraagt hoeveel van het fictieve karakter op Rock zelf gebaseerd is. En in die fijne mix is het vinden van de juiste balans vrij lastig, maar Rock weet zich daar – ondanks een paar kleine missers – goed doorheen te manoeuvreren.
Het verhaal
De film speelt zich af in één volgepropte dag in het leven van André Allen (Rock), zich een weg banend door New York, vergezeld door een journaliste die ooit fan van hem was, maar zich – net als de rest van de wereld – afvraagt waarom hij niet meer grappig is. Allen zit op zo’n punt waarop hij serieus genomen wil worden, maar z’n eerste serieuze film – over een Haïtiaanse slavenopstandleider – lijkt gedoemd te mislukken. Daarbij is deze journaliste, Chelsea Brown (Rosario Dawson), nogal ontwapenend én eerlijk tegen hem, zeker als ze zich afvraagt of hij mogelijk niet meer grappig is omdat hij is gestopt met drank en drugs. Langzaam ontspint zich iets van spanning tussen hen (wat niet al te lastig invoelbaar is als je tegenspeelster Dawson is, lijkt me), maar staat Allen niet op het punt om zo’n ‘Kim Kardashian-Kanye West-achtig’ celebrity-huwelijk te sluiten met iemand die inderdaad enkel bekend is omdat ze op TV komt?
Tussendoor bezoeken Allen en Brown veel van Allens vrienden én zijn verplichte (en op TV-uitgezonden) vrijgezellenfeest, waar tal van bekende komieken en acteurs grotendeels zichzelf spelen. Een feest der herkenning dus, en als de titel van de film verklaard wordt, dan wordt de film ook ineens interessant voor hiphop-fans…
Kritiek, zowel positief als licht negatief
Allereerst: qua komedie schiet Rock vaak in de roos, waarbij hij dus ook hulp krijgt van zo’n beetje elke bekende zwarte NY-komiek around, waaronder ook drie hedendaagse Saturday Night Live-leden. Maar zó diep hoef je niet in de comedy scene te zitten om tal van “Hé? Hij/zij ook al..?“-momenten te hebben. Dat geeft de film ook een soort van intieme kijk in een wereld waar gewone stervelingen niet vaak komen, alhoewel de Comedy Cellar, waar volgens mij ook Louis C.K. optreedt (of in elk geval zijn TV-show opneemt), vrij toegankelijk lijkt. De enige momenten dat ik echt iets van ‘foutjes’ voelde was in een scène of twee, drie, waarin soms iets te grote sprongen worden gemaakt in het verhaal. Lijkt me dat dat vooraf niet helemaal goed uitgedacht is, en dat ze daar pas in de montagekamer achter kwamen. Maar deze kleine minpuntjes vergeef ik Chris Rock wel, die de film niet alleen schreef, produceerde én regisseerde, maar dus ook de hoofdrol op zich nam.
Cast & crew
Naast Rock, waarbij je continu blijft gissen wat er nu autobiografisch is en wat niet (zo heb ik zojuist nog aardig lopen zoeken of iemand die hij z’n vader noemt in de film ook écht zijn vader was), liet ik volgens mij al doorschemeren dat ik nogal fan ben van Rosario Dawson. Zeker als authentieke NY-actrice is ze zeker mijn favoriet, wat ze eigenlijk al is sinds haar doorbraak in Larry Clarke’s K.I.D.S., waarna ze definitief die ’titel’ opeiste met haar rol als Naturelle in Spike Lee’s The 25th Hour. Daarnaast heeft vooral Cedric the Entertainer een wat vieze rol, herkende ik Jay Pharaoh, Leslie Jones én Michael Che dus van SNL, komt Kevin Hart ook in één scène voorbijgeschreeuwd, en wordt André’s irritante verloofde gespeeld door Gabrielle Union. Maar de leukste bijrol is misschien wel de van J.B. – The Dictator, Hall Pass, Date Night – Smoove, die zich als jeugdvriend en bodyguard continu laat afleiden door big booties.
Qua crew vielen in de aftiteling vooral de namen van Jay-Z en Kanye West op als co-producenten (naast top-producent Scott Rudin, die zo’n beetje alle recente films van Noah Baumbach, Wes Anderson en de Coen-broers heeft geproduceerd, to name a few), terwijl The Roots’ Questlove de muziek voor z’n rekening nam. Dus ook op dat vlak heeft Rock zich omringd door ‘grote’ professionals…
Final credits
Natuurlijk blijft komedie het meest persoonlijke/diverse genre, maar als blanke uit de klei getrokken Nederlander voelde ik me nergens ‘too white‘ voor deze humor, zoals ik dat bij bijvoorbeeld Good Hair wel had, die overigens enkel door Rock geschreven is. Top Five is gewoon een medium-scherpe maar ook ontwapenende kijk op ambitie, showbusiness en creativiteit. Met een 95% geslaagde balans tussen serieus en grappig, waarbij het nooit écht de diepte in gaat, maar die toch wel een stuk verder gaat dan je zo één-twee-drie van Chris Rock verwacht.
Fijn om weer eens écht te genieten van een Chris Rock-komedie, en nu weet ik het zeker: ik moet dit jaar weer naar New York..!