Wish I Was Here (2014)
Mogelijk het meest opvallende aan Wish I Was Here is dat regisseur, scenarist én acteur Zach – Garden State, TVs Scrubs – Braff hiervoor een crowdfunding-campagne moest starten om ‘m gemaakt te krijgen. Raar dat hij de film niet op een reguliere manier gemaakt kon krijgen, of wilde hij echt 100% onafhankelijk blijven? Het resultaat is een film over een thema dat mij sowieso altijd hard raakt, waarin de schrijvende broers Braff tonen vooral dialoogtechnisch weinig te schuwen. En daarmee vergeef ik het hen wel dat het verhaal af en toe bijna té perfect geschreven lijkt…
Het verhaal
Dat verhaal gaat over de 35-jarige Aidan (Braff), getrouwd met Sarah (Kate Hudson) en vader van twee kids. Om deze kinderen naar een orthodox-joodse school te kunnen sturen – een geloof waar Aidan zelf nogal afstand van genomen heeft – draagt vader Gabe (Mandy – Homeland – Patinkin) z’n financiële steentje bij, totdat hij zo ziek wordt dat hij het geld voor een experimentele behandeling nodig heeft. Dat is het moment dat acteur Aidan erachter komt dat z’n carrièrekeuze, waardoor z’n vrouw eigenlijk het gezin onderhoudt, mogelijk toch ietwat egoïstisch was. Iets waar hij overigens door z’n vader verbaal nogal hardhandig op gewezen wordt.
Wat volgt is de keuze om de kinderen dan maar zelf thuis les te gaan geven, en tijdens die hernieuwde en intensievere omgang met z’n kinderen komt Aidan er (natuurlijk) achter dat hij zelf ook nog wel wat opgroeien te doen heeft. Zeker als z’n vader zo ziek wordt dat er wat wrijvingen uit het verleden gladgestreken dienen te worden. Nu dat nog kan…
Niet origineel, wel in balans…
Zoals je ziet: het verhaal is inderdaad weinig origineel. Braff weet precies welke buttons hij moet raken in een komedie/drama waarin de ‘ik wil dat m’n vader trots op me is‘-thematiek aan bod komt. Daar komt dat “té perfecte” uit m’n intro vandaan, want daar voelt het af en toe wat te ‘gestuurd’. Maar de manier waarop Braff dat dan weer uitgewerkt heeft, dat toont wel z’n regiecapaciteiten, want ik voelde zeker een paar tranen over m’n wangen lopen op een gegeven moment. Maar door dat te combineren met een flinke hoeveelheid humor en die spanning tussen gelovigen en mensen die zich daar van af willen zetten, weet hij een balans te creëren die de film voor mij makkelijk redde. Al had ik halverwege – wanneer het drama rondom z’n vaders ziekte bekend is geworden – wel even het gevoel dat ik mogelijk niet verder wilde kijken, als de film enkel dat pijnlijke pad zou gaan volgen. Maar juist door daar flink wat (functionele) humor doorheen te weven blijft alles ’te dragen’, zonder de ‘schoonheid’ van die tragiek teniet te doen…
Cast & crew
Braffs debuutfilm Garden State is zo’n heerlijke American indie die het een decennium geleden verrassend goed deed. Daarna ging Braff vooral aan de slag als acteur in de TV-serie Scrubs, terwijl ik eigenlijk wel meer films van zijn hand wilde zien. Op één of andere manier had hij dus echter een crowdfunding-Kickstarter-project nodig om de benodigde twee miljoen dollar op te halen. Iets wat hem overigens al in drie dagen lukte, dat dan weer wel. En nu kan ik me voorstellen dat grote studio’s het scenario mogelijk wat te makkelijk vonden, maar verdiende Braff na Garden State niet het voordeel van de twijfel? Want denken dat z’n wat lompe opmerkingen over het jodendom in het script de voornamelijk Joodse wenkbrauwen in Hollywood onherroepelijk tot “nee” deden fronzen, daar wil ik niet aan.
Naast Braff moet ik toegeven dat Hudson me positief verraste. Op één of andere en mogelijk licht seksistische manier vond ik haar altijd nogal onaantrekkelijk. Maar hier is ze niet alleen gewoon goed, maar ook zelfs sexy, wat ik me bij haar normaliter nooit voor wil of kan stellen. Daarnaast lijken de minirolletjes van Jim – The Big Bang Theory – Parsons en Donald Faison vooral vriendendienstjes, want die laatste ken je als Turk uit Scrubs. Patinkin speelt Aidans vader vrij makkelijk met nogal wat vingers in z’n neus, maar vanwege zijn rol hebben de Braff-broers waarschijnlijk wel wat filmfreak-verwijzingen naar Yentl gemaakt, waarover op de set en/of première wel wat inside gegniffeld zal zijn, verwacht ik. Verder heeft Braff voor de kindrollen ook twee toppers gestrikt, want Pierce Gagnon viel al (eng) op in Looper, terwijl Joey King eerder al in Crazy, Stupid, Love., The Dark Knight Rises, Oz the Great and Powerful, The Conjuring en White House Down te zien was (to name a few). En de lijst ‘aankomende films’ op IMDb is ook best lang, waarbij haar twee rollen in twee (arthouse?) films van James Franco opvallen…
Final credits
Ja, Wish I Was Here is een mooi coming-of-age-voor-volwassenen-verhaal. Niet echt origineel, mogelijk ook wat té perfect, maar door de thematiek, de juiste regie en goede dialogen toch een film die me goed raakte. Zeker die lompe uitspraken van pa inzake de teleurstelling in z’n zoons komen wel aan, maar dat wordt net zo goed weer genuanceerd doordat pa ook wel door heeft dat hij als vader zeker niet alles goed heeft gedaan. En als ik daar dan verder op door ga, dan kom ik op te gezapige gedachten uit, wat die zo zorgvuldig door Braff gecreëerde balans uit elkaar trekt. Dus laat ik dat niet doen…