August: Osage County (2013)
John Wells’ vorige film, The Company Men, zeek ik nog lichtjes af omdat ik urgentie miste. Daarbij betichte ik Wells, als bedenker van de TV-serie E.R., ook van het zijn van een wat ‘ouderwetse’ TV-drama-regisseur. Nu hij voor August: Osage County heeft samengewerkt met Tracy Letts, schrijver van o.a. Killer Joe (!), en de beschikking heeft over aan aantal actrices en acteurs in topvorm, levert ie een werkelijk prachtig rauw familiedrama af. Over gemiste kansen, realistische niet-perfecte mensen en depressiviteit, in vele vormen. Inderdaad: niet echt luchtig, maar vooral ook door het acteerwerk een must-see voor liefhebbers van serieus drama (en de ‘betere film’)…
Het verhaal
Violet Weston (Meryl Streep) is helemaal niet zo gelukkig getrouwd met Beverly (Sam Shepard). Deels vanwege Violets ziekte, waarvoor ze heel graag medicijnen slikt die haar nogal groggy maken, maar deels ook vanwege Beverly’s alcoholisme. Langzaam komen we er echter achter dat dat alcoholisme waarschijnlijk een gevolg is van z’n huwelijk met Violet, want zij blijkt toch wel een erg onaangenaam personage te zijn, om even een eufemisme te gebruiken. Als Beverly tot een wanhoopsdaad gedreven wordt komt de rest van de familie bijeen, waarbij het al direct opvalt dat hun drie dochters allen op hun eigen manier om hebben moeten zien te gaan met zo’n verschrikkelijke moeder. De rest van het verhaal is een schets van wat er gebeurt als deze personen vrijwel verplicht weer een langere tijd met elkaar om dienen te gaan, waarbij alle pijntjes en pijnen uit het verleden natuurlijk naar boven komen…
Uitgebalanceerde karakters
En daar excelleert Wells met z’n acteurs. Elk personage kampt met z’n eigen demonen, al dan niet geërfd van mama Violet en/of veroorzaakt door haar imperfectie. Karen (Juliette Lewis) zoekt haar geluk wanhopig in de armen van rijke patsers, maar haar huidige vriend Steve (Dermot Mulroney) blijkt ook wat rotte kanten van zichzelf te hebben. En Ivy (Julianne – Boardwalk Empire – Nicholson) heeft haar geluk iets te dicht bij huis gevonden. Degene die aan de ene kant het meest op Violet lijkt, en daar ook echt mee worstelt in haar leven, maar aan de andere kant ook het meest beschadigd lijkt door ‘moederlief’, dat is Barbara, waarschijnlijk Julia Roberts’ beste rol in járen…
Topcast
Dat Streep en Roberts beiden genomineerd waren voor een Oscar was voor mij geen verrassing. Het is niet te beschrijven hoe goed Streep wederom is, en ik denk dat zij in geen enkel top-5 lijstje van beste actrices aller tijden zal ontbreken (en op veel van die lijstjes bovenaan zal staan). Het voelt bijna ‘gewoon’ dat ze zo goed is, al verdient Letts ook vrij veel credits hiervoor, want hij heeft de karakters erg goed en genuanceerd rauw geschreven. Iets wat je in Killer Joe natuurlijk ook al zag/voelde. Maar mogelijk dat Julia Roberts nog meer opvalt, meer omdat het wel even geleden is dat ik zo’n rol van haar zag.
Dialect coaching…
Andere opvallende namen in de cast zijn Chris – Adaptation – Cooper, die deels de onderdanige en kwetsbare zwager van Violet speelt, maar zeker ook z’n momenten neemt. Margo Martindale speelt Violets zus met ook háár eigen geheimen en geniepigheden, achter een façade van bezorgdheid. Een compleet andere rol dan waar ik haar van kende, want Martindale speelde ook die onzekere Amerikaanse toeriste die in Paris, je t’aime haar Franse lessen in Parijs in praktijk trachtte te brengen. Het meest opvallende aan de cast was, naast dus die geweldige kwaliteit van werkelijk alle acteurs, de aanwezigheid van twee Britse acteurs (Ewan McGregor en Benedict Cumberbatch) in Amerikaanse rollen, waar bij beiden hun Amerikaanse accentlessen nog wel ietwat hoorbaar waren.
Final credits
En dat was mogelijk het enige minder positieve dat ik over deze film te zeggen heb. Ik kan me voorstellen dat mensen die de film niks vinden gaan reageren met “Ja, je kunt wel zien dat het op een toneelstuk gebaseerd is..!“, maar dat doet helemaal niks af aan de kwaliteit van het drama en de rauwe eerlijkheid van de personages. Want dat ieder mens zijn of haar gebreken heeft is natuurlijk alom bekend, maar hoe eerlijk kun je daar in een film over zijn..?
Ik kende schrijver Tracy Letts overigens vooral als die senator-turned-hoofd CIA uit de TV-serie Homeland, maar na Killer Joe toont ie nu wederom dat je voor het schrijven van uitgebalanceerde en zeer rauwe karakters bij hem moet zijn. En regisseur John Wells laat zien dat ie met het juiste materiaal dus wel degelijk een film kan maken die je wél echt voelt…