I, Frankenstein (2014)
Ik moet eerlijk bekennen dat ik verdomd mild ben over I, Frankenstein, ook al is dit natuurlijk een zeer foute en volledig overbodige film. Mogelijk dat m’n enorm lage verwachtingen ervoor zorgden dat ie alleen maar mee kon vallen? Alhoewel: dat lukte me bij The Legend of Hercules niet, die ik afgelopen week in een sneak preview zag en waar ik nog een vernietigende recensie over moet schrijven…
Maar mogelijk dat regisseur Stuart Beattie z’n eigen beperkingen (of die van het materiaal waarvan hij een adaptatie maakte: Kevin Grevioux’ graphic novel) wel her- en erkende en wilde hij niet meer dan een verstand-op-nul(-komma-vijf)-actiefilm maken? Want daarin is hij geslaagd, en het feit dat de film me nergens irriteerde komt maar voor een deel door die lage verwachtingen…
Het verhaal
Mogelijk komt dat “niet irriteren” wel doordat ik ‘m op zaterdagavond in een late voorstelling zag na een paar biertjes. Of dat de enige of beste manier is om ‘m te zien, dat durf ik niet geheel zeker te zeggen. Maar ik merkte ook dat ik direct in het verhaal werd gezogen, zonder uitleggerige rustige openingsscènes. Qua exposé proberen ze het wel degelijk in de acties van de karakters te verpakken. Mooi symbolisch tracht het monster (Aaron – Olympus Has Fallen, The Dark Knight – Eckhart) namelijk aan het begin van de film z’n maker te begraven, maar dan wordt hij aangevallen door diverse demonen. Geholpen door levende gargouilles (je weet wel, die ‘beesten’ die op oude kerken uitkijken over het gepeupel en af en toe ook als regenwaterafvoer dienen) weet het monster te ontkomen, waarna hem door de gargouillekoningin Leonore (Miranda Otto) gevraagd wordt zijn verantwoordelijkheid te nemen in de eeuwenoude strijd tussen de demonen en de gargouilles, want zitten de bad guys niet met een reden achter het door de koningin tot Adam ‘gedoopte’ monster aan?
Adam bedankt echter vriendelijk, waarschijnlijk om regisseur Beattie de mogelijkheid te geven het verhaal een paar honderd jaar later in onze tijd te plaatsen. Want ook al ontbreken bijna alle mensen in de film, het lot van de mensheid wordt wel degelijk als achterliggende motivator gebruikt. Want als blijkt waarom Bill Nighy’s karakter zo geïnteresseerd is in Adam, dan lijkt de film richting een wel heel Oude Testament-achtig verhaal te gaan. Nighy’s demonenprins Naberius wil namelijk de tot-leven-wekken-techniek van dokter Victor Frankenstein (met Adam als ‘gelukte’ resultaat) gebruiken om de in de loop der eeuwen verzamelde lijken tot leven te wekken met de gedoemde zielen uit de hel, om zo de Aarde over te nemen.
‘Gelukkig’ geen diepgang?
Dus dat…
Inderdaad lijkt het vrij ridicuul, maar ik heb wel het gevoel dat Beattie goed wist dat ie nergens voor ‘diepgang’ moest trachten te gaan. Het interessante van Mary Shelley’s boek (waaraan alle Frankenstein-verhalen uiteindelijk schatplichtig zijn), namelijk het vraagstuk of een lichaam zonder ziel zou kunnen bestaan en/of waar een ziel uit be-/ontstaat, dat wordt een paar keer kort wel ‘aangeraakt’, maar verder vermijdt Beattie deze dramatische potentie zeer bewust. En dat is maar beter ook, want als je die diepgang niet ‘in’ je hebt, dan kun je beter een simpele quatschfilm maken dan een mislukte poging tot iets ‘groters’, wat dan enkel pretentieus over zou komen…
Cast, crew, techniek
Beattie werd bekend als scenarioschrijver van o.a. Pirates of the Carribean, Collateral, Derailed en Australia en regisseert hier z’n tweede film. Z’n Tomorrow, When the War Began (uit 2010) heb ik ondanks die licht intrigerende titel niet gezien, dus of deze film een stap ‘voorwaarts’ is weet ik niet. Eckhart speelt z’n rol wel aardig buff, maar wordt verder nergens uitgedaagd. Een beetje zielloos voor je uit staren is natuurlijk ook niet het meest uitdagende wat je als acteur kunt doen. Naast Eckhart zie je dat Nighy wel aardig genoten heeft van z’n rol, die overigens wel erg veel lijkt op een andere rol van hem in een franchise, die niet alleen qua bronmateriaal nogal wat overeenkomsten heeft met deze film. Opvallend was Yvonne – (TV-serie) Chuck – Strahovky, maar heel veel wordt er ook niet van haar gevraagd. Verder herken je Miranda Otto mogelijk uit de Lord of the Rings-franchise of uit War of the Worlds en toont Jai Courtney dat je hem vooral moet casten als testosteron-geladen actieheld, zoals dat positief gebeurde in Jack Reacher maar nogal tegenviel in A Good Day to Die Hard.
Ondanks dat alles zich nogal in het duister afspeelt, dat maakt de computer generated imagery wat ‘goedkoper’ om te maken, vond ik deze CGI wel best okay. Natuurlijk valt of staat dat ook met ’t feit of je mee wilt gaan in zo’n fantasy-verhaal, maar zoals ik al zei: mij lukte dat dus wel…
Final credits
Ergens schaam ik me nu al bijna dat ik zo ‘positief’ ben over deze film, want kan me héél goed voorstellen dat wanneer ik deze film in een serieuzere bui had gezien, dat ik me wel had afgevraagd waarom ik die anderhalve uur hierin had gestoken. Maar voor zo’n lekkere lome zaterdagavond met een biertje in de bioscoop, was ie best te doen. Maar verwacht dus zéker niet meer dan dat…
En waarom ze Aaron Eckhart in één morf-shot van een ‘Christopher-Lambert-ten-tijde-van-Highlander‘-look naar een wat hippere versie laten veranderen, met toch wel wat geheelde hechtwonden op z’n gezicht, dat snapte ik niet helemaal. Waarom refereren aan die andere onsterfelijke helden-franchise? Of hopen ze hier wat al te duidelijk op franchise-potentieel, zoals ze die andere Kevin Grevioux-adaptatie, Underworld, ook gruwelijk uitgemolken hebben..?