Il futuro (2013)
Il futuro is echt zo’n critics’ favorite waar het grote publiek, door het zeer kleine verhaaltje, weinig mee zal kunnen, verwacht ik. Ik vond het echter wel een interessante en mooie film over een tweetal psychologisch beschadigde kids die een manier moeten zien te vinden om met hun verlies om te gaan. Maar dan wel gezet in een heerlijk lome en sensuele sfeer, die van verwarrend en dreigend naar iets van hoop lijkt te hinten.
En door flink wat links naar genres/klassiekers en zelfs een prachtige filmstudio zullen échte filmfreaks meerdere keren een glimlachende herkenning voelen opkomen…
Het verhaal
De Chileense regisseuse Alicia Sherson bewerkte het door haar landgenoot Roberto Bolaño geschreven Una novelita lumpen tot een vrij apart en bij vlagen ook erg sensueel coming-to-terms/coming-of-age-verhaal, dat focust op de jonge vrouw Bianca (Manuela Martelli), die na de dood van haar ouders de zorgen over haar broertje Thomas (Luigi Ciardo) op zich neemt. Thomas is echter nogal beïnvloedbaar, neemt een baantje bij de stoere sportschool in de buurt en laat twee wat duistere maar verleidelijke sujetten (en personal trainers) in hun appartement binnen, waar Bianca in het begin zeker ook door geïntrigeerd raakt. Maar als blijkt dat ze een nogal vreemd plan met haar ten uitvoer willen brengen, komt ze er langzaam achter dat ze toch zelf haar plek in de wereld dient te vinden…
Het plan behelst het verleiden van een voormalige B-acteur en Mr. Universe met de geweldige naam Maciste, erg mooi en ingetogen gespeeld door ‘onze’ Rutger Hauer. Thomas’ ‘vrienden’ denken dat hij een goedgevulde kluis ergens in z’n grote huis heeft met daarin flink wat geld, en aangezien Bianca en Thomas ook van een schamel pensioentje van hun pa rond moeten zien te komen, zijn ze nogal snel overgehaald door deze gasten. En daar schuilt ook zeker één van de krachten van de film, in het langzaam maar zeker geloofwaardig verleid worden door iets wat metafysisch wel eens iets ‘duivels’ zou kunnen worden genoemd.
Beschadigd surrealisme
Want natuurlijk zijn Bianca en Thomas nogal kwetsbaar na de plotselinge dood van hun ouders, overigens gezet in een prachtige openingsscène, wat een hommage aan Kubricks opening van The Shining lijkt. En die openingsscène is cinematografisch zeker niet het enige prachtige moment in de film, want zeker door flink in Bianca’s hoofd te duiken kon Sherson de vrijheid nemen om surrealisme aan de film toe te voegen. En daarin zitten behoorlijk wat lagen verwerkt, die misschien niet allemaal even duidelijk zijn, maar dat is vaak juist het mooie en intrigerende aan zo’n film.
Cast
Rutger Hauer is echt perfect gecast als de blinde ex-acteur, al zal ik – vanuit respect voor de mooie ingetogen rol die hij hier speelt – niet uitweiden over de overeenkomsten met die nogal foute Hollywoodfilm Blind Fury. Hoofdrolspeelster Manuela Martelli weet haar leeftijd goed te verdoezelen, want ze is erg geloofwaardig als 18- of 19-jarig meisje, op zoek naar liefde en seksualiteit in een kwetsbare periode. Ik weet niet of Hauers uitspraak laatst, dat hij het acteren nog lang niet de rug toe zal keren, iets met z’n rol in deze film (en z’n samenspel met Martelli) te maken heeft, maar ik geef hem dan groot gelijk…
Verder heeft de film een erg kleine cast, met daarin opvallend weinig Italianen, ondanks dat de film zich toch in Rome afspeelt.
Final credits
Veel meer hoef ik eigenlijk niet te vertellen, vind ik. Il futuro is een mooie kleine film, die echt niet wereldschokkend goed is hoor, maar ik ben blij dat ik ‘m gezien heb. De film werd ook niet voor niets genomineerd voor de juryprijs op Sundance afgelopen jaar en won zelfs een prijs op het Internationaal Film Festival Rotterdam begin dit jaar. Het is een behoorlijk gelaagde en bij vlagen surrealistische film, die zeker niet geschikt is voor mensen die op zoek zijn naar een makkelijk plotfilmpje, maar voor filmfreaks zoals ik zit er genoeg in om behoorlijk te genieten. Want had ik al verteld dat er zich ook een paar scènes afspelen in de wereldberoemde Cinecittà-studio’s..?