What Maisie Knew (2012)
Gebaseerd op een kort verhaal uit 1897 (!!) is het niet alleen gruwelijk opmerkelijk hoe ‘hedendaags’ What Maisie Knew aanvoelt, maar het is ook gewoon een prachtige mooie en ‘kleine’ film over een zesjarig meisje dat op bepaalde vlakken ‘volwassener’ moet zijn om haar vechtende ouders het hoofd te kunnen bieden. En dat werkt dus alleen met een geweldige jonge actrice in de hoofdrol, waarbij het vrij ongelooflijk was hoe snel ik dat meisje in m’n hart sloot. Ik dacht serieus dat ik haar wel uit een andere film of serie moest kennen, zo ‘vertrouwd’ kwam ze over, maar dat bleek dus niet het geval. En ik denk dat we hier vooral het regisseursduo Scott McGehee en David Siegel moeten bedanken, of toch diegenen die het korte verhaal zo goed hebben weten te verplaatsen naar het egoïstischere hedendaagse Manhattan..?
Het verhaal
Het knappe aan het verhaal is dat het volledig wordt verteld vanuit Maisie zelf. Hierdoor zien we ook heel veel juist niet, en gebeuren er dus ook af en toe dingen die je als kijker – net als Maisie – niet helemaal begrijpt. Deels doordat het zaken zijn die zich buiten het zicht/medeweten van Maisie afspelen, maar sommige dingen begrijpt zo’n zesjarig meisje ook nog helemaal niet. Daardoor worden wij als kijker extra uitgedaagd om deze dingen mogelijk wel in te vullen, wat de film constant intrigerend houdt, ondanks de rust in de vertelling.
Maar in het kort: terwijl Maisie (Onata Aprile) met haar nanny Margo (Joanna Vanderham) huiswerk zit te maken horen we in de achtergrond wat gedempte stemmen ruzie maken. Maisie’s ouders, de nogal heetgebakerde muzikante Susanna (Julianne Moore) en de continu afgeleide en bellende kunsthandelaar Beale (Steve Coogan), zijn ineens gescheiden en laten hun dochter pendelen tussen hun luxe Manhattan-appartementen. Beide ouders willen de voogdij over Maisie, maar is hun motivatie wel puur? Gebruiken ze Maisie niet gewoon om elkaar nog flink wat steken onder de gordel na te geven, volledig voorbijgaand aan wat het beste is voor die kleine meid? Inderdaad: daar kun je behoorlijk pissig van worden, ware het niet dat Susanna’s nieuwe vriend Lincoln (Alexander Skarsgård) en nanny Margo wel de liefde lijken te kunnen geven die Maisie zo hard nodig heeft…
Mooie balans
Het is erg mooi om aan te voelen dat langzaam maar zeker duidelijk wordt dat zo’n ‘puur’ kindje de problemen van haar ouders uiteindelijk moet gaan overstijgen. Alhoewel: dat wil je als kijker heel graag. Hoe geloofwaardig dit is weet ik niet, maar het vormt dus wel de basis voor een zeer mooie kleine en rustige film. Want ook al wordt er eigenlijk keihard met het kind omgesprongen door de egoïstische ouders, het regisseursduo weet daar wel een perfecte balans in te vinden, want we zien Maisie ook vrolijk en gelukkig spelen. En dat maakt de verwarring mogelijk alleen maar groter, maar het werkt wel. De titel komt overigens voort uit een karakter uit het boek, dat zich uiteindelijk afvraagt wat Maisie allemaal weet van wat er om haar heen gebeurt. En juist de onzekerheid hierover is dat intrigerende waar ik het eerder over had. Maar dan wel vermengd met de onschuld en puurheid die zo’n kind uitstraalt, wat een behoorlijk prachtige film oplevert…
Cast
Alexander Skarsgård speelt eens een compleet ander type, dat meer past bij z’n Melancholia-rol dan bij z’n True Blood-rol. En niet alleen door het tonen van dit bereik weet ie waarschijnlijk wederom een hele (nieuwe) groep vrouwen achter zich aan te krijgen. Julianne Moore speelt een keer iets heel anders dan je van haar verwacht, en dat Steve Coogan ook irritant kan zijn bleek dan wel uit wat eerdere rollen, maar ik denk dat deze rol ook goed staat op z’n CV. De openbaringen in de cast zijn echter Joanna Vanderham als Margo, die hier haar speelfilmdebuut maakt na wat onbekend TV-werk, maar vooral natuurlijk Onata Aprile als Maisie, die de film ogenschijnlijk makkelijk draagt…
Final credits
En daar schuilt ook direct het grootste compliment voor McGehee en Siegel. Ik heb hun eerdere The Deep End nooit gezien, maar Uncertainty vond ik persoonlijk wel interessant vond vanwege de experimentele structuur, maar qua regiekwaliteiten viel die niet echt op. Hier is het echter prachtig om te zien hoe ze dat meisje volgens mij helemaal niet gepusht hebben om te acteren. Maar toch weten ze op één of andere manier wel perfect haar verlangen naar de liefde van haar ouders te tonen, waarbij ze in haar onschuld natuurlijk helemaal niet door heeft hoe ze ook een pion is in de voogdijstrijd van haar ouders. En dat maakt de tragiek én de film daarmee extra ‘mooi’, groots én pijnlijk…