The Look of Love (2013)

Na uitstapjes richting komedie (The Trip) en lompe thrillers (o.a. The Killer Inside Me) is Michael Winterbottom nu terug met een soms interessant en bij vlagen behoorlijk drama, maar uiteindelijk voelt de film niet bevredigend. De reden: de film vindt nergens echt de juiste balans, plus dat ik niet mee wilde/kon gaan in de belevenissen van erotica-koning-turned-vastgoedmagnaat Paul Raymond. Het blijft allemaal te oppervlakkig, en Raymond blijkt ook nogal een iets te zelfvoldaan persoon te zijn geweest. Je kunt hem zien als de Britse variant van bijvoorbeeld Larry Flint, al wilde hij volgens mij liever Hugh Hefner zijn…

Het verhaal
Na veelbelovende opening credits, waarin heerlijk foute 50-/60’ies kleuren en veel halfnaakte vrouwen in aparte poses worden getoond, kijkt Steve Coogan recht in de camera met “My name is Paul Raymond. Welcome to my world of erotica.” Je krijgt direct het gevoel naar een lekkere campy film te gaan kijken, maar de toon van de film verandert vrij snel. Raymond zit namelijk met z’n kleindochter in een nogal luxe auto, en toont haar al z’n bezittingen in de Londense wijk Soho. Maar hun samenzijn heeft een nogal dramatische reden, en van daaruit wordt de rest van de film als vrijwel één lange flashback verteld, waarin het leven van deze vrije Londense geest wordt getoond.

Het verhaal van Raymond begint in zwart-wit, als hij in de jaren 50 als entertainer wat circusacts aan elkaar praat. Maar hij had al snel door dat circusacts welig tierden bij sexy geklede vrouwen. Het is dan ook in het circus dat hij z’n (eerste) vrouw Jean ontmoet, waarna we zien hoe ze de vrije seksuele moraal van de 60’ies beleven. Allerlei geilheid verder zitten we inmiddels in de 70’ies en blijkt Raymond steeds meer vastgoed aan te kopen. Hij zegt het voor z’n dochter en kleindochters te doen, maar je hebt al lang door dat hij vooral zo vol van zichzelf is dat hij vooral z’n eigen ego als motivatie gebruikt. Inmiddels heeft hij Jean ingeruild voor de wat wildere Fiona, maar net als in z’n drang in het aanschaffen van onroerend goed, blijkt hij ook seksueel geen enkele rem te voelen. Via een kort verblijf in de 80’ies komt het verhaal dan bij het punt waarop het verhaal eigenlijk in vrijwel één lange flashback wordt verteld: 1992, het jaar dat Raymonds leven flink wat drama te verwerken kreeg…

The_Look of Love: o.a. Imogen Poots, Steve Coogan en Tamsin Egerton

Zonder voorkennis
Mogelijk dat de film in Engeland wat succesvoller zal zijn doordat Paul Raymond daar waarschijnlijk net zo bekend is als Freddy Heineken hier, maar ik denk dat het niet kennen van Raymond mijn beleving wat negatief beïnvloedde. Want de 35 meest roerige jaren van z’n leven worden duidelijk getoond en in de korte scènes met z’n kleindochter ook aardig ingekaderd, maar het gebeurt allemaal wat oppervlakkig. Echt iets doen met Raymonds karakter, daar lijkt niet echt tijd voor genomen te zijn, hoe goed Coogan ook z’n best doet. En die oppervlakkigheid kan een metafoor zijn voor de wereld waarin Raymond zich begaf, maar daarvoor bevat de film dan weer teveel interessante aanknopingspunten. Maar die worden dus niet interessant genoeg uitgewerkt en dragen daarom ook bij aan het ietwat onsamenhangende geheel. En dat kan komen doordat ik niks aan extra/eigen informatie over Raymond had waarmee ik bepaalde ‘gaten’ in kon vullen (ik wist vooraf en tijdens de film ook niet dat het een waargebeurd verhaal was, maar mag dat iets uitmaken?), maar het kan ook dat Winterbottom gewoon net niet de juiste balans weet te vinden…

Positief
Maar Winterbottom is natuurlijk wel een begenadigd filmmaker, ook al komt de totale film mijns inziens niet helemaal uit de verf. De film bevat een paar scènes die mij emotioneel wel degelijk aardig raakten, en qua production value is The Look of Love ook een lust voor ’t oog (naast die vele schaars geklede dames…). Production design, kostuums en make-up & haar zetten de sfeer van de verschillende decennia goed neer, en ook de soundtrack is een behoorlijke tocht door memory lane. Daarnaast kan Steve Coogan z’n dramatische kant aardig trainen met deze film, en hij wil zich ook graag laten gelden: zie daarvoor z’n geweldige zelfkritische/meelijwekkende quote uit The Trip, waarin hij vertelt dat Michael Sheen alle goede (Britse) rollen voor hem wegkaapt. Maar deze rol dus niet, en mede daarom roept de film ook zeker herinneringen op aan bijvoorbeeld 24 Hour Party People. Ook de afwisseling tussen voice-over, het ‘gewoon’ tonen van het verhaal en het heel af en toe in de camera toelichten van een situatie door Coogan, dat geeft de film wel iets extra’s.

Final credits
Maar uiteindelijk is The Look of Love niet die geweldige film geworden waarop ik hoopte. Knap en ambitieus gemaakt, met flink wat meer drama dan ik verwachtte, een paar interessante thema’s (vergelijk het met Lenny Bruce’ drang naar vrijheid in m’n all time favorite film Lenny, of met de rechtszaak in Howl) en een kleindochter die heel ontwapenend en naïef vraagt wat hij aan al die gebouwen heeft. Maar uit de manier waarop Winterbottom om gaat met Raymonds reactie op die vraag, uit de manier waarop de interessante thema’s eigenlijk enkel slechts terzijde worden getoond, en hoe er teveel karakters voorbijkomen die uiteindelijk weinig bij hebben gedragen aan de dramatische ontwikkeling van het verhaal, blijkt ook wat er mis is met de film. Af en toe is het té makkelijk (“lame” is misschien het juiste woord), maar meestal lijkt er gewoon geen tijd te zijn genomen om iets dieper te gaan. En nee, dat ging Raymond misschien ook niet echt, maar had dát dan het thema van de film gemaakt…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1951216

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *