Despicable Me 2 (2013)
Om effe met de deur in huis te vallen: ik heb van Despicable Me 2 nóg harder genoten dan van het eerste deel. Steve Carell krijgt naast z’n minions namelijk ‘graptechnisch’ niet alleen een nóg geduchtere ’tegenstander’ in Kristen Wiigs karakter, maar zijn jongste dochter Agnes is nu zó über-schattig dat, indien ik eierstokken had gehad, deze vrijwel zeker waren gaan rammelen. En dan rennen er dus ook wederom gruwelijk veel minions rond, die hier zelfs een eigen verhaallijntje krijgen…
Het verhaal
Gru (Carell) geniet heerlijk van z’n niet-kwaadaardige leven als vader van drie dochters (de bijna puberende Margo, tomboy Edith en eerdergenoemde Agnes) als er op één van de Polen een onderzoeksstation wordt gestolen. Omdat dit wel het werk van een superschurk móet zijn wordt Gru op nogal hardhandige wijze overgehaald om voor één of andere geheime Amerikaanse veiligheidsdienst te gaan werken. Gru heeft daar helemaal geen zin in, al is hij wel direct lichtjes geïnteresseerd in agent Lucy Wilde (Wiig), die hem dus op niet-zachtzinnige manier weet te ontvoeren.
Niet veel later is Gru undercover als winkeleigenaar in een -centrum waar de superschurk waarschijnlijk óók een winkeltje als cover heeft, en samen met Lucy tracht hij te achterhalen achter wie ze überhaupt aan moeten. Tussentijds gepusht door z’n dochters om nu eens een leuke vrouw te zoeken, terwijl wij als kijker natuurlijk al lang weten dat Lucy onweerstaanbaar is. Grote verdienste van Kristen Wiig overigens, die ik – toen ze nog castlid was van Saturday Night Live – al ooit uitgeroepen heb tot grappigste vrouw op aarde.
En hier zie je ook duidelijk dat haar bijdrage een stuk verder is gegaan dan enkel haar stem uitlenen voor het animatiekarakter…
Op herhaling..?
Meer ga ik je over het verhaal niet vertellen, maar je voelt wel aan alles dat de volledige schrijvers- én regisseursteams van het eerste deel weer aanwezig zijn. Je voelt zelfs aan dat ze in dat geweldige eerste deel lang niet alle humor kwijt konden, dus dit tweede deel was (gelukkig!) onvermijdelijk. Dan waart er op internet wel wat volledig belachelijke kritiek rond dat dit tweede deel de originaliteit van het eerste deel mist, maar dat voelt bijna net zo aan als een bezoek aan New York bekritiseren omdat je al eerder op John F. Kennedy-airport bent geland of zo. Zoals ik al zei: ik heb van dit tweede deel mogelijk nog wel meer genoten dan van het eerste deel, maar ik twijfel nog of ik jouw verwachtingen hoger moet maken dan die van mij vooraf waren…
Wat ik wel zeker weet, is dat naast de vergelijkbare leuke humor, die vooral op conto van de minions en Lucy Wilde komt, het me ook enkele keren opviel dat de interactie tussen Gru, Lucy en andere karakters ook gewoon goed geschreven was, waardoor alles eigenlijk ‘fijn’ aanvoelde, want het klopte. Ook qua balans, timing, et cetera…
Voice-cast
Ik denk dat ik Kristen Wiig wel genoeg veren in haar ‘tookus‘ heb gestoken, maar ook Steve Carell laat je meerdere keren vergeten dat hij het is die Gru van z’n stem voorziet. Z’n wat Oost-Europese accent geeft hem wat van die oude Koude Oorlog-charme, al is Gru in dit tweede deel dus geen bad guy. Daarvoor zijn de voice-casting-directors verrassend genoeg terechtgekomen bij Benjamin Bratt, die ik ook echt helemaal niet herkende aan z’n stem, alhoewel hij daar de laatste jaren meer mee verdient dan met z’n volledige lichaam, zo lijkt het wel (ooit speelde hij in o.a. Miss Congeniality, Traffic en The Woodsman). Nog zo’n “Hè, was hij dat?“-moment had ik toen ik op de aftiteling zag dat Russell Brand terug was als Dr. Nefario, je weet wel, met die hele snelle bejaardendriewieler…
Verder komen er nog namen als Ken – The Hangover-trilogie – Jeong, Steve – The Trip, Our Idiot Brother – Coogan en Nasim Pedrad voorbij, waarbij die laatste waarschijnlijk nog op Wiigs SNL-link meeliftte…
Final credits
Veel harder roepen hoe leuk ik ‘m vond lijkt me overbodig. Despicable Me 2 zit wederom vol met leuke minions, is enorm levendig qua kleuren, bevat een geweldige balans tussen humor en sentimentaliteit, voegt een aantal nieuwe karakters toe aan de al geweldige wereld die we uit deel 1 kennen, en ik durf zelfs het genre “romantiek” aan te vinken, want ook dat komt gewoon best goed over.
Ik genoot met volle teugen van deze film, zelfs met een vriend die net zo ‘oud’ is als ik. Maar ik had ‘m volgens mij net zo goed kunnen kijken met m’n nichtjes en/of neefjes, alhoewel ik de Amerikaanse voice-cast waarschijnlijk altijd leuker zal vinden dan de Nederlandse. Opmerkelijk daarin was dat bij de aftiteling wel een Nederlandstalig nummer te horen was, maar dat mocht de pret zeker niet drukken.
En had ik al verteld over de cuteness van Agnes..?