Wreck-It Ralph (2012)
Naast ’n fijn nostalgisch gevoel naar ’n wereld die nog veel mysterieuzer was, deels omdat ik ‘m natuurlijk (nog) veel minder begreep, biedt Wreck-It Ralph ook heerlijk escapisme van een ‘credit-technisch-Pixar-loos’ Disney, maar je voelt Pixar wel all over deze film. Daarnaast biedt de film ’n aantal verrassende acteurs de kans om hun stemtalenten te tonen en werd ik zo vermaakt dat ik nu eens niet zal gaan zeuren over de traanogen die ik wederom kreeg van de (overbodige) 3D…
Het verhaal
Ralph is de bad guy in het 80-ies achtige arcadespel Fix-It Felix Jr., één van de speelkasten in de grote amusementshal waar de hele film zich afspeelt. Maar laat dat jou niet denken dat alles zich op één plek afspeelt, want volledig schatplichtig aan Toy Story (en Night at the Museum) komen we er namelijk al zeer snel achter dat zodra de amusementshal gesloten is, onze arcadehelden écht tot leven komen. En omdat Ralph ’t zat is om elke nacht op ’n vuilnisbelt te slapen terwijl de andere karakters in ’t spel cocktails drinken in Felix’ penthouse, gaat hij op zoek naar ’n manier om z’n goedheid en/of moed te tonen door ’n medaille te winnen. Daarvoor vertrekt hij met ’n treintje naar Grand Game Central, de centrale elektriciteitsverdeeldoos midden in de amusementshal, waar je ontzettend veel bekende karakters uit overbekende spelletjes tegenkomt, inclusief kabels naar alle in de hal aanwezige spelletjes, met elk hun eigen gedetailleerde wereld…
Nu denk je mogelijk dat dit ’n film is die puur gericht is op mannelijke gamers, maar daar hebben de schrijvers voor ’n zeer geslaagde oplossing gekozen. Ralph (John C. Reilly) belandt namelijk niet veel later in het spel Sugar Rush Speedway, een mierzoet spelletje waarin diverse karakters tegen elkaar racen, om zo ’n plek te bemachtigen in het officiële raceteam waaruit de (menselijke) spelers de volgende dag weer kunnen kiezen. Z’n net gewonnen medaille wordt vrijwel direct ingepikt door tomboy Vanellope von Sweetz (een geweldige Sarah Silverman), die de medaille gebruikt om deel te kunnen nemen aan de selectierace. Probleem is echter dat Vanellope ’n zogenaamde glitch in het spel is, als in: er zitten wat foutjes in haar programmatuur, wat mogelijk problemen op kan gaan leveren als ze zich uiteindelijk zou weten te kwalificeren als één van de racers.
En dan heeft Ralph per ongeluk ook nog ’n virus-achtige Cy-Bug meegenomen uit het moderne first-person shooter-spel Hero’s Duty, en dat zou wel eens ’n gevaar op kunnen leveren voor de gehele amusementshal..!
Knappe balans
Zoals je ziet: het verhaal is nogal gedetailleerd en groots. Qua opzet natuurlijk aardig ‘gejat’ van Toy Story en qua verhaal moest ik wel even aan Up en WALL·E denken, maar dat veel films soortgelijke paden bewandelen is natuurlijk geen verrassing. Het knappe aan Wreck-It Ralph is namelijk de uitvoering. Hierin steelt vooral comédienne Sarah Silverman de show. Want ondanks dat de film ’n nogal stoere jongensnaam heeft, is ie zeker ook lieflijk leuk en af en toe zelfs ‘zoet’. Maar dan wel zoet met ’n redelijke edge, wat ook vooral op het conto van Silvermans karakter Vanellope (zie still hieronder) geschreven kan worden. Ik durf er wel wat op te verwedden dat Silverman wat vrijheid had in haar dialogen, of ze zijn echt op haar imago geschreven, want ze passen perfect bij wat ik van haar ken. Dit levert natuurlijk ook ’t gevaar op dat als je Silverman niet mag (wat ik me voor kan stellen), dat dit karakter je wat in de weg zit…
Maar ook (mannelijke) gamers zullen zich vermaken, vooral met het gruwelijk grote aantal karakters dat uit zowel oude als wat nieuwere (arcade) games voorbijkomt. Denk aan Q*bert, Sonic the Hedgehog en Tapper, maar ik zag ook Burger Time nog voorbij komen, één van mijn favorieten vroeger. Dit voedde de nostalgie naar ’n tijd waarin nog niet alles met één vinger en ’n smartphone te vinden was, wat de wereld veel mysterieuzer maakte, en wat natuurlijk ’n ideale voedingsbodem is voor schrijvers.
Lichte kritiek
Natuurlijk heb ik ook wel wat kritiek, want ze hadden wel wat meer kunnen doen met de belangrijkste regel van het arcade-collectief: als je buiten je eigen spel sterft, kun je niet meer terugkeren en is het dus afgelopen voor jou en je spel. Daarnaast wordt in het begin getoond dat karakters helemaal geen vrije wil hebben, maar precies doen zoals ze geprogrammeerd zijn. Maar doordat Ralph wel eens een keer de good guy wil zijn gaat ie op avontuur, en komt ie er gedurende het verhaal achter dat hij z’n ware aard toch zal moeten omarmen. Maar voor deze dramatische ontwikkeling gaat hij dus eigenlijk volledig in tegen ’t gegeven dat hij geen vrij wil heeft. Maar inderdaad: ’n kniesoor…
Daarnaast zou ik hier weer iets kunnen schrijven over non-dualiteit en de theorie dat wij mensen ook geen vrije wil hebben, omdat we voor 100% uit energie bestaan en onze gedachten pas ná ons handelen ontstaan, et cetera, maar laat ik die kant niet op gaan ;).
Qua praise zou ik overigens nog wel alinea’s door kunnen typen, bv. over hoeveel ik Alan – Tucker and Dale vs Evil – Tudyks stem op die van Willem Dafoe vond lijken, of hoe goed de muziek aansluit bij de verschillende werelden waarin Ralph terechtkomt (vooral de J-Pop achtige themesong van Sugar Rush Speedway tijdens in de eindcredits is ’n duidelijke hommage aan de oude Nintento-tunes), maar ik merk dat ik m’n enthousiasme misschien wat laat winnen van m’n wens om niet al te lange recensies te schrijven. Want het is bv. ook ontzettend grappig dat karakters uit nieuwere games oftewel ‘strakker’ eruit zien (vanwege de hogere definitie van het beeld in hun spel), of veel soepeler bewegen, en dat me dat ’n paar keer ’n wat queezy gevoel gaf bij de hakkelige bewegingen van de bewoners uit Ralphs spel.
Maar laat ik afsluiten met iets dat ik volgens mij nog nooit gedaan heb, en dat is het vermelden van:
’n Positieve marketingactie…
Fix-It Felix Jr., het spel waarin Ralph en Felix het tegen elkaar opnemen (denk aan Donkey Kong), is speciaal voor deze film ontwikkeld en heeft dus in werkelijkheid nooit bestaan. Maar het heeft dus inderdaad ’n leuk positief en creatief voorbeeld van filmmarketing opgeleverd, want er is nu ’n iOS-game ontwikkeld (voor iPhone en iPad) van dit 80-ies achtige spel. Waar veel marketing rondom ’n film mij irriteert, omdat het primair gericht is op het lokken van zoveel mogelijk mensen naar de film en daarbij nooit volledig rekening houdt met dat je vooraf niks dient te verklappen, daar lijkt deze marketingactie 100% positief te werken, zeker omdat de inhoud van het spelletje zelf heeft weinig functie in de film. Dus mogelijk speel ik Fix-It Felix Jr. binnenkort wel eens…