Uncertainty (2009)
Voor mij persoonlijk is Uncertainty een erg belangrijke film, maar dat heeft meer met de structuur dan met de inhoud te maken. Het is namelijk een wat experimentele film die als film helaas niet helemaal uit de verf komt, ondanks de prachtige cinematografie.
Een verliefd stel gooit midden op de Brooklyn Bridge een muntje op en besluit aan de hand daarvan hun Fourth of July door te brengen. De één rent richting Manhattan, de ander richting Brooklyn, en wat ’t eerste écht opmerkelijke is: aan de voet van de brug komen ze de ander weer tegen en ontstaan er twee parallelle verhaallijnen die twee mogelijke dagbestedingen verbeelden…
Bobby (Joseph Gordon-Levitt) en Kate (Lynn Collins) staan op zo’n punt in hun prille relatie dat ze beslissingen moeten gaan nemen. De eerste vermeldde ik hierboven al, en in beide verhaallijnen zie je de gevolgen van deze eerste beslissing. Op Long Island gaan ze met z’n tweeën vanuit Brooklyn naar ’n familiediner van Kate in Queens, en daar ontspint zich een karakterstudie en aardig relationeel drama. Het verhaal op Manhattan gaat echter ’n compleet andere kant op, want daar vinden ze in een taxi de telefoon van iemand, en als ze de juiste beslissing nemen en deze aan de rechtmatige eigenaar terug willen geven raken ze verzeild in een actiethriller die zeker spannend is, maar af en toe wat rare sprongen maakt…
Licht teleurstellende uitwerking
Daarnaast komen de verhaallijnen uiteindelijk niet echt bevredigend weer samen, want potentie voor meer diepgang heeft de film zeker wel. Zo had ik ‘m mogelijk op een kwartier tot 20 minuten voor ’t einde laten eindigen, maar daar is niet voor gekozen. Ook voor de marketing van de film was deze aanpak niet echt makkelijk, want alles wat je ziet gaat over de ‘actiehelft’ van de film. Dat het publiek er ook niet blij mee was blijkt wel uit die 5,9 op IMDb. Ik zou ‘m zeker een hoger punt geven, maar begrijp wel dat het grote publiek niet zo tevreden is met deze film. Door de af en toe prachtige cinematografie is het echter wel een must voor ‘fans’ van New York, maar dat was voor mij de minst persoonlijke reden waarom deze voor mij zo belangrijk was.
Persoonlijk belang
Wat de film voor mij zo boeiend maakte was die opdeling in twee parallelle verhalen. Ik ben zelf namelijk al (veel te) lang bezig met een scenario met een soortgelijke structuur, en het toeval wil dat ik afgelopen week juist bezig was met uitzoeken wat spanning in de ene verhaallijn zou doen met die andere verhaallijn. En waar het ‘overslaan’ van spanning tussen deze lijnen in mijn verhaal wel degelijk functioneel kan worden, daar gebeurt dat hier eigenlijk ongewenst. Zit je net in de spanning van een achtervolging (de telefoon is van één of andere Russische maffioso), zit je ineens weer bij het familiediner, waar je die spanning niet zomaar los kunt laten. Dus dan verwacht je in die lijn ook dat er iets gaat gebeuren, maar doordat dit eigenlijk niet gebeurt wordt het wat onbevredigend. Maar voor mij persoonlijk was het dus een fijne studie in hoe dit in film kan werken.
Experimenteel toeval
Nu kan ik ’n heel relaas over toeval en de énge hoeveelheid overeenkomsten met mijn verhaal gaan houden, maar dat heeft niks met de film zelf en met jouw beleving te maken. Ik wil dan ook afsluiten met het geven van flink wat credits aan Gordon-Levitt en Collins. Gordon-Levitt heeft mij volgens mij nog nooit teleurgesteld (denk aan The Lookout, Inception, 50/50, (500) Days of Summer), en gelukkig toont Collins dat ze heel wat meer kan dan enkel een mooie meid zijn die ook in actiescènes haar vrouwtje staat, zoals in John Carter. Opmerkelijk ook dat veel van de dialogen geïmproviseerd zijn door de twee acteurs, wat des te meer aangeeft dat de focus van de twee regisseurs Scott McGehee en David Siegel vooral op de experimentele structuur lag. En als ik wat zweveriger zou zijn zou ik denken dat ze ’t voor mij gedaan hebben, want ’t heeft mij zeker geholpen met het lichtelijk herstructureren van mijn verhaal. Dus dank daarvoor ;).
Oh ja, en wat een prachtig eindshot; wederom vooral voor fans van die grote appel…