Act of Valor (2012)
Ik moet allereerst melden dat ik met lichte tegenzin aan deze film begon, omdat ik bang was dat het niet meer dan een PR-filmpje voor ’t Amerikaanse leger zou zijn. Boy was I right..!
Nu ik achteraf ontdekte dat ie initieel als wervings- en trainingsfilm voor de Navy SEALs bedoeld was,haalt dat ’n deel van m’n tijdens de film gevoelde irritatie wel weg, maar dan rijst de vraag: wat doet zo’n film in de Nederlandse bioscopen? Geïnteresseerden kunnen zulke reportages toch ook op Discovery of zo zien? Hadden ze zich die moeite ook kunnen besparen om er achteraf nog een paar ‘verhaallijntjes’ in te proppen, want dat is toch behoorlijk mislukt.
Ja, direct na afloop – na de obligatoire title cards waarin mensen die hun leven geven/wagen voor onze vrijheid worden bedankt – was ik zelfs zo cynisch te denken dat 10% van de (Amerikaanse) reden om oorlog te gaan voeren wel degelijk een ‘nobel’ doel zal dienen, maar de overige 90% toch vooral wordt ingegeven door commerciële motieven, waaronder de wens van grote wapenleveranciers om hun producten verbruikt en dus verkocht te krijgen. “When war becomes that profitable, we’re going to see more of it“, aldus de vaker door mij geciteerde uitspraak van een Amerikaans defensie-expert uit de documentaire Why We Fight. En ik denk dat deze film het dus vooral goed zal doen op borrels van de bedrijven die dus zoveel geld aan de verkoop van wapens verdienen. Want de wapens en kogels die gebruikt worden zijn écht, wat door de twee regisseurs tijdens diverse perspraatjes ook als unique selling point werd gebruikt.
En ja, ik voelde af en toe ook lichte golven van adrenaline door m’n bloed gieren, vooral bij de scène waarin een Gatling-achtig wapen vanaf een boot op ’n rivier ergens in Costa Rica op een paar passerende auto’s wordt losgelaten. Damn..!
Daardoor ben ik ook bang dat mensen (lees: mannen/jongens) zonder kennis van documentaires als bovengenoemde Why We Fight, maar zeker ook Iraq for Sale: The War Profiteers, deze ‘film’ gruwelijk vet zullen gaan vinden. Zeker als je ’t niet zo nou neemt met dramatische ontwikkelingen in ’n verhaal, of met acteren. Want ook hier: de inzet van échte Navy SEALs als hoofdkarakters doet meer aan een Discovery-docu denken dan aan een film. En ik weet niet of het operating procedure is, maar wat me vooral opviel was hoe vaak de uitleg van bepaalde uit te voeren acties werd herhaald. Natuurlijk is het belangrijk dat bij iedereen alles duidelijk is, maar om in een film elke zin uit vrijwel elk overleg drie of vier keer uitgesproken te horen worden roept bij mij meer de vraag op of ze anders niet genoeg materiaal hadden om de film volledig te vullen. Een ander inhoudelijk punt dat me opviel was de schijnbare hoge mate van strategische beslissingsbevoegdheid van de senior chief van het SEALs-team (hoe ’t precies zit met die chiefs, senior chiefs, e.d. beats me, btw), want het leek wel of zo’n SEALs team beslissingen mag nemen die in bv. een serie als 24 toch echt wel langs een paar hoge functionarissen moet. Maar mogelijk heeft zo’n SEALs-team veel meer dan enkel operationele bevoegdheden…
Ik noemde 24 natuurlijk niet voor niets, want die serie heeft net zo’n hoge intensiteit en grensoverschrijdende acties (mogen die SEALs gewoon elk land ‘binnen’, of interesseert soevereiniteit ze niks?), met dat verschil dat in 24 wél aandacht is besteed aan iets van een dramatische ontwikkeling in het verhaal. Hier komen de ‘acteerscènes’ nogal ‘soaperig’ over (denk The Bold and The Beautiful), wordt de bombastische muziek echt schaamteloos ingezet om jou als publiek heel duidelijk aan te geven dat op je op die plek in de film drama moet voelen, en vind ik het verhaallijntje van een CIA-agente (gespeeld door ’n ‘echte’ actrice uit Rush Hour 2 en Boat Trip!) en haar ontdekking van een internationaal opererende Tsjetsjeense moslimterrorist te slecht uitgewerkt om verder te bespreken.
Then again, regisseurs Mike McCoy en Scott Waugh zijn eigenlijk ook stuntmannen, dus kun je het hen kwalijk nemen dat ze geen goede film kunnen maken..?
Naast ’t feit dat meerdere keren het gezichtspunt van een first person shooter-spel als Call of Duty wordt gebruikt is misschien wel ’t meest opmerkelijke aan deze film dat ie buiten de officiële guidelines for motion pictures van het Amerikaanse ministerie van Defensie is gemaakt. Nu bekruipt me overigens de enge gedachte dat dit misschien wel eens de volgende overheidstaak kan zijn die is geprivatiseerd. Dat de Amerikaanse overheid Hollywood niet meer helpt in het zo realistisch mogelijk tonen van hun immense vuurkracht, maar dat dit ook uit handen wordt gegeven aan de beste lobbyisten (lees: “de hoogste bieder”), en dat ’t dus ook officieus een wapen-promotiefilm moest worden.
Ach, ergens zou me dat niets verbazen…
Vorige week deze film gezien, vond hem lichtjes tegenvallen. Hij had een beetje zo’n A-team gevoel, werd iets teveel binnen de lijntjes gekleurd, geen onschuldige burgerslachtoffers, geen gevloek. Actie zag er wel gelikt uit, en t boeide ook voldoende om hem af te kijken, geen tijdsverspilling dus, maar ook geen topper. Wel goeie review trouwens, complimenten.
Heb de film gisteren gezien bij de sneak in de Zien.Ben het eens met het feit dat er nogal wat patriotistische scenes in zitten.Aangezien er gebruik werd gemaakt van echte militairen is het acteerwerk hier en daar wat houterig.
De film is mede gemaakt na de bestorming van het huis van Bin Laden door de Dev Gruop van Seal team six en heeft het daarom in de States behoorlijk goed gedaan.
Wat echter wel staat is een wonderlijke kijk in de mogelijkheden en bewapening van deze Teams, de firepower is immens.
Misschien dat hij voor de verwende filmkijker niet zo veel is, de jeugd zal aanslaan bij de aktie die gewoon van het scherm spat.En mensen die zich eenigzins hebben verdiept in Special Forces zullen de film wel met interesse volgen.
En wat deze jongens allemaal mogen en in welke landen dat allemaal gebeurd zal nooit helemaalboven water komen, maar ze komen op regelmatige basis in aktie.