Tony (2009)
Zo, dit is waarschijnlijk de tot nu toe lastigst te recenseren film die ik dit jaar gezien heb. Tony is namelijk een zeer rustige, af en toe subtiele maar ook kleine en ‘simpele’ film over een seriemoordenaar in Londen. Daarmee spoil ik niks, want dat is ook de ondertitel van deze film. Het ‘frisse’ aan deze film is echter niet de creatieve manier waarop de verschillende moorden in beeld worden gebracht, of de grofheid van de moorden zelf, maar juist het ‘gewone’ eraan in het leven van hoofdrolspeler Tony.
Tony is al 20 jaar werkloos, en daar is hij eigenlijk wel blij mee. Als z’n nieuwe werkcoach tegen ‘m zegt dat hij het fijn zou vinden als Tony weer een baan zou hebben, vertelt Tony hem doodleuk dat hij eigenlijk wel tevreden is zoals het nu is. Hij heeft nogal wat dingen te doen thuis, zegt ie. Dat z’n thuis-werkzaamheden vooral bestaan uit het kijken van slechte 80-ies actiefilms op VHS is nog te vergeven, maar af en toe vermoordt hij ook iemand. Vooral mensen die zich niet zo goed gedragen. En daar zijn er nogal wat van in Tony’s omgeving: een slechte buitenwijk van Londen.
Leuke aan ’t feit dat je weet dat er iets mis is met Tony (geweldig gespeeld door Peter Ferdinando trouwens, waarbij de haar- en make up-dame ook credits verdient), is dat je in alle scènes waarin hij met iemand alleen in een ruimte is jezelf afvraagt of er al genoeg gebeurd is om Tony te laten flippen, maar ook wát er precies gaat gebeuren. De moorden zijn namelijk met een ‘droogheid’ gefilmd dat het af en toe een soort documentaire-stijl wordt. Er wordt weinig gebruik gemaakt van ‘sfeerverhogende’ sound effects of design, waardoor je ineens kunt schrikken van iets wat je ergens in de achtergrond ziet, of juist daar in dat hoekje in die kast. Daarbij is ‘flippen’ een bijna Telegraafiaanse overdrijving, want ik heb niet vaak een karakter in een film gezien waarbij de scheidslijn tussen ‘normaal’ en ‘maniakaal’ zo afwezig lijkt. Op een gegeven moment wordt het voor jou als kijker ineens duidelijk dat hij wel erg gestoord is, maar dat moment kan ik voor jou niet aanwijzen. Want, zoals ik al zei, dat wordt nergens aangezet en/of -gedikt.
Misschien is juist het ontbreken van een duidelijke en/of conventionele verhaallijn wel hetgene dat de film best intrigerend maakt. Het is een situatieschets geworden waar je mogelijk een karakterstudie verwacht, en daarmee houdt regisseur Gerard Johnson ons op ‘veilige’ afstand, waardoor ’t voor ons mogelijk wordt om zonder oordeel naar Tony en z’n strapatsen te kijken, waardoor de creepy sfeer mogelijk nog beter over komt.
Ik was vooraf geïntrigeerd door deze film vanwege de trailer (die al best veel ‘weggeeft’, voor zover dat erg is) en ’t feit dat de film als genres horror en drama mee kreeg. Nu ik ‘m gezien heb kan ik ‘m nog altijd lastig plaatsen, maar het intrigerende is niet verdwenen. En dat is best knap, ook al maakt het de film lastig te ‘vermarkten’ en/of aan te raden…
je heb me nieuwsschierig gemaakt!!!