The Girl with the Dragon Tattoo (2011)
Toen ik gisteravond deze Amerikaanse David Fincher-remake van Män som hattar kvinnor (uit 2009) zag, was ik wel wat blij dat m’n geheugen me wel eens in de steek wil laten, want ik herinnerde me gelukkig weinig van die Zweedse film. En nu vraag ik me trouwens ook af of het wel een remake is, of gewoon een ‘eigen’ verfilming van het beroemde Stieg Larsson-boek. But then again: wat maakt het uit? Fincher heeft wederom een ontzettend goede thriller heeft gemaakt.
En DAMN!, wat een lef toont die Rooney Mara..!
Als ik beide films zou moeten vergelijken, dan kan ik geen ‘winnaar’ aanwijzen, denk ik. Natuurlijk is Fincher de betere regisseur en past z’n film beter bij mijn ‘conventionele smaak’ dan de film van Niels Arden Oplev, maar Finchers film ‘lijdt’ natuurlijk ook een beetje onder mijn ‘remake-tegenstand’. Ook al staat deze film misschien uiteindelijk wel in de top 10, of zelfs de top 5 van beste remakes aller tijden.
Okay, kort het verhaal. Onderzoeksjournalist Mikael Blomkvist (Daniel – 007 – Craig) is net veroordeeld in een smaad-zaak en treedt graag de luwte in als hem de kans wordt geboden een verdwijningszaak uit 1966 te onderzoeken, in opdracht van de voormalig grootindustrieel Henrik Vanger (Christopher – Beginners – Plummer). Henrik vertelt al snel dat de moordenaar van de verdwenen Harriet zeer waarschijnlijk iemand van de familie moet zijn, of in elk geval iemand die op het ‘familie-eiland’ (vier uur ten noorden van Stockholm) aanwezig was op die bewuste dag. Haar lichaam is nooit teruggevonden, en dat maakt Mikael ook behoorlijk sceptisch de opdracht aan te nemen. Maar een goed salaris en de eerdergenoemde luwte van het mediacircus in Stockholm rondom z’n rechtszaak geven toch de doorslag om de opdracht aan te nemen.
Parallel aan Mikaels verhaal zien we hoe Lisbeth Salander (Mara) zelf ook een ongelooflijk intelligente onderzoekster is (ze onderzocht Blomkvist voor de Vanger-familie voordat ze hem een aanbod deden), maar zien we vooral hoe ‘sociaal onaangepast’ ze is, dat ze op haar 23e nog altijd een door de staat aangewezen voogd heeft. Als die echter een hersenbloeding krijgt, komt ze bij een andere voogd terecht, en die misbruikt z’n macht nogal, om het grootste eufemisme van 2012 te gebruiken. De rol van deze Bjurman wordt overigens eng en vies overtuigend gespeeld door onze eigen Yorick van Wageningen, die in het buitenland inmiddels veel bekender is dan hier.
Dan komen Mikaels en Lisbeths verhalen samen en gaan ze samen op zoek/jacht naar de vermeende moordenaar van Harriet. Inmiddels heeft de film zich al tot een sterke klassieke thriller ontsponnen, waarbij ik geen enkel moment door had dat ik uiteindelijk in totaal DRIE uur (!) in de bioscoopstoel doorbracht.
Het verhaal leent zich geweldig voor Finchers grauwe stijl, vermengd met een strakke stilering en een wederom geweldige score van Nine Inch Nails-voorman Trent Reznor. Misschien niet zo opvallend (en goed?) als in The Social Network, maar wederom laat Reznor zien dat hij weet hoe hij de filmbeleving moet versterken. De (aller)grootste kracht van de film ligt echter bij het acteren. Daniel Craig is volledig geloofwaardig in z’n rol, ook al kan ik me wel vinden in Roger Eberts opmerking, dat hij door z’n klasse als acteur z’n rol misschien met iets teveel zelfvertrouwen speelt. Christopher Plummer lijkt bijna niet te acteren (wat een compliment is), Robin Wright durft haar ouder worden gelukkig te tonen, Yorick van Wageningen speelt die vieze klootzak echt geweldig, en ook in alle bijrollen wordt sterk geacteerd. Natuurlijk is dat een groot compliment voor de regisseur, maar het grootste ‘acteurkeuzecompliment’ gaat toch naar zijn keuze voor dat schattige meisje uit The Social Network, die mij hier Noomi Rapace’s vertolking in het origineel compleet deed vergeten.
Rooney Mara speelt de gothic-SM-computerhackende-zwaar-getroubleerde Salander namelijk zo overtuigend dat niemand haar zal herkennen als dat meisje dat aan het begin van The Social Network door Zuckerberg wordt gedumpt. Haar karakter – en vooral hoe ze in één van de laatste scènes eindelijk wat échte emoties toont – doet me echt verlangen naar het tweede en derde deel in deze trilogie, die gelukkig ook door Fincher geregisseerd gaan worden (en back-to-back verfilmd gaan worden).
En dat verlangen is opmerkelijk, want ik vond het tweede deel van de Zweedse trilogie (Flickan som lekte med elden) zó tegenvallen, dat ik het derde deel nog eens niet gezien heb.
Het enige dat ik wel vrees, is dat Mara’s rol te ‘rauw’ en naakt is voor de leden van de Academy…