Incendies (2010)
Twee momenten in een film die als een mokerslag aankomen is natuurlijk al ontzettend knap, en het toont vooral hoe diep ik in de film zat. Want waar ik vooraf iets van aarzeling voelde om deze film te kijken ben ik achteraf bijna net zo blij dat ik ‘m gezien heb als na het zien van El secreto de sus ojos. Die film trok me ook heel subtiel erg diep het verhaal in, terwijl het ook zo’n ontzettend goede thriller was. Want Incendies is naast een soort Griekse tragedie ook een thriller die je baffled achterlaat. Damn..!
Nadat hun moeder (Nawal) is overleden wordt op het kantoor van haar baas (en notaris) haar testament voorgelezen aan de tweeling Simon en Jeanne. Aan Simons gedrag merken we dat de band tussen moeder en tweeling niet zo geweldig was, dus op het moment dat de notaris vertelt dat moeder twee brieven heeft achtergelaten – één voor hun doodgewaande vader en één voor hun tot nu toe onbekende (half)broer – is Simons reactie er één van: “Who cares?”. Jeanne is daarentegen wel direct geïntrigeerd en gaat op onderzoek. Daarvoor moet ze wel naar het Midden-Oosten, want daar is hun moeder ooit vandaan gevlucht.
Jeanne’s zoektocht naar haar vader en broer is natuurlijk een zoektocht naar haar moeders verleden. En het is ook erg knap hoe regisseur Denis Villeneuve Jeanne’s zoektocht heeft verweven met Nawals tocht naar de vrijheid, wat ervoor zorgt dat je als kijker helemaal mee kunt gaan in deze ontdekkingstochten, waardoor je net als Jeanne (en later Simon) erachter komt wat er is gebeurd op de momenten dat zij het ook ontdekken. En in die tocht krijgen Jeanne en Simon dus een paar mokerslagen te verwerken, die je door de knappe structuur van de film als kijker dus ook keihard voelt.
Nawal was als Arabische christen namelijk verliefd op een moslim-vluchteling (waarschijnlijk is dat deel van het verhaal dus gezet in het Libanon van de jaren 80), en daarmee was ze ineens een schande voor de familie. De zoon die uit die onmogelijke liefde voortkwam werd bij de geboorte afgestaan aan een weeshuis, en de zoektocht naar die zoon bepaalde Nawals leven vrijwel tot haar dood. Shit, als ik die scènes nu weer terughaal bekruipt me weer zo’n nogal onbehaaglijk gevoel, en dat is een behoorlijk eufemisme.
Bij elke zin die ik wil typen merk ik hoe graag ik wil dat jij deze film gewoon gaat kijken, want de film zit echt zeer knap in elkaar en is net als het eerdergenoemde El secreto de sus ojos ook gezet in een tijd/plaats waarvan de gevolgen nog altijd voelbaar zijn. Niet alleen is Nawals zoektocht naar haar zoon gruwelijk knap verweven met Jeanne’s tocht, door het land waar het zich afspeelt niet te noemen en de keuze voor de ongebruikelijke religie in deze context wordt het mysterie alleen maar groter. Dat mysterie wil ik je niet ontnemen door hier teveel te vertellen, want zonder specifiek te worden toont Villeneuve namelijk de complexiteit van de verschillende conflicten in dat deel van de wereld. De religie waar je toe behoort wordt voor 99% bepaald door de ouders waar je uit geboren wordt, maar wat als niet precies duidelijk is wat je herkomst is?
Voor één karakter in de film was de ontdekking hiervan in elk geval teveel…
Ik weet niet of m’n recensie gestructureerd genoeg is om duidelijk te zijn en genoeg recht doet aan deze ontzettend knap gemaakte film, maar ik hoop dat je begrijpt dat ik wil dat jij deze film kijkt. Het is een aangrijpend goede thriller die veel meer thema’s aanstipt dan standaard thrillers doen. Het laat je voelen hoe je als individu kapot kunt gaan in een wereld die gedomineerd wordt door oorlogen en dogma’s, maar mept je ook keihard in je gezicht bij de gruwelijke waarheid die volgt op al die jaren van Nawals pijn en lijden. Nogmaals: DAMN..!
Mokerslag kan misschien wel vervangen worden door heipaaldreun.