Where the Buffalo Roam (1980)
Een paar maanden geleden zag ik Gonzo: The Life and Work of Hunter S. Thompson. Toen ik daarna wat dingen over Thompson opzocht kwam ik natuurlijk direct bij het geweldige Fear and Loathing in Las Vegas uit, maar ook bij deze mij onbekende film met Bill Murray en Peter Boyle met de welluidende naam Where the Buffalo Roam. Omdat ik de twee eerstgenoemde films zo geweldig vond moest ik deze natuurlijk ook zien. Zo gezegd zo gebeurd, en ik kan direct zeggen dat van deze drie films Where the Buffalo Roam de minste is, ook al heb ik zeker wel genoten, en is ook deze film een must voor Thompson-fans, maar ook erg leuk om een jonge Bill Murray te zien excelleren als deze onnavolgbare gonzo-journalist. Denk Murray ten tijde van Caddyshack, want deze komt dus ook uit 1980..!
Waar Murray in Caddyshack nog achter de gophers aan zat, daar zie je ‘m hier vooral achter de drugs en rare verhalen aan zitten. Alhoewel het drugsgebruik niet zo cinematisch in de film is verwerkt als in bv. in Gilliams Fear and Loathing in LV, zien we ‘m hier toch best vaak pillen ‘poppen’, en heeft hij volgens mij in geen enkele scène geen drank in z’n hand. Zelfs tijdens een rechtszaak, waar hij z’n goede vriend (of is het toch ’n alter ego?) Lazlo in een aantal van z’n zaken bij wil staan, drinkt ie gerust een bloody mary.
In de film vertelt Thompson over z’n escapades met z’n advocaat en vriend Lazlo, ergens vanuit een hutje in het bos, vechtend tegen een deadline, eind jaren 70, begin jaren 80. We gaan terug naar 1968, waar hij de Super Bowl moet verslaan, maar eigenlijk niet veel verder komt dan z’n hotelkamer, waar hij tal van kamermeisjes en piccolo’s naar binnen lokt en vol met drank en drugs stopt, zodat ze dáár hun versie van de Super Bowl kunnen spelen. Ook volgen we hem als ie meereist met Nixon tijdens z’n campagne, waarbij hij in ’t volgvliegtuig van de technici dient plaats te nemen, omdat alle publicisten ook wel weten hoe weird en ‘onaangepast’ Thompson is. Tussendoor vertelt ie nog iets over Lazlo’s geflirt met een aantal paramilitaire Mexicanen, en hoe meer ik er over nadenk, des te meer ik wel wil geloven dat Lazlo misschien echt enkel in z’n eigen hoofd leefde. Want is het niet Lazlo die het telkens komt verknallen voor Thompson, net als ie misschien wel een serieuze schrijfopdracht uit kan voeren? Staat Lazlo niet voor z’n eigen drang naar zelfdestructie, naar z’n drang om potentieel succes in ’t gezicht te spugen?
En ondanks dat het niet waar is (althans ‘karakternamentechnisch’): de vergelijkbare rol in Fear and Loathing in Las Vegas is die van Benicio del Toro (als Dr. Gonzo), waarbij Johnny Depp Thompson zelf speelt (als Raoul Duke).
Hier wordt ie echter door Peter Boyle gespeeld, die je mogelijk kent van Young Frankenstein en Everybody Loves Raymond, maar hopelijk ook van Taxi Driver. Bill Murray had ik al genoemd, maar ik herkende ook Craig T. Nelson in één van z’n eerste grotere films. De muziek is verzorgd door Neil Young, en de film is geregisseerd door Art Linson. Die zul je als regisseur mogelijk niet kennen, maar als producent was ie verantwoordelijk voor films als Fight Club, Into the Wild, Heat, The Untouchables en Fast Times at Ridgemont High, to name just a few.
Maar inderdaad: wat vond ik nou eigenlijk van deze film?
Zoals je uit bovenstaande alinea’s zult hebben gemerkt: ik ben blij dat ik ‘m gezien heb. Hunter S. Thompson is namelijk één van de raarste maar ook interessantste schrijvers van de laatste vijftig jaar. Dat leerde ik vooral uit de docu Gonzo: The Life and Work of Hunter S. Thompson, maar ik vond het ook leuk om zo’n begin 80-ies film te zien over zijn leven. Toch is de film zelf ietwat een bij elkaar geraapt zootje scènes. Meerdere hilarische scènes passeren de revue, je hoort hem z’n misschien wel meest bekende uitspraak – “I hate to advocate weird chemicals, alcohol, violence or insanity to anyone… but they’ve always worked for me.” – bezigen, maar toch lijkt de film meer een wat oppervlakkige karakterschets. Natuurlijk zal het ook lastig zijn om leuke anekdotes weg te laten, en waarschijnlijk is er al een film te maken over enkel het toiletbezoek van Thompson, maar als film weet ik niet precies wat ze er nu mee wilden.
Daar moet ik natuurlijk wel bij zeggen dat ’t ook vrij lastig opboksen is tegen bv. Fear and Loathing… en de al vaker genoemde documentaire over z’n leven.
Dus: voor de echte fan zeker wel een must, maar als je een vettere film of een meer gebalanceerde kijk op Thompsons leven wilt, dan raad ik die andere twee eerder aan…