Akmareul boatda (a.k.a. I Saw the Devil – 2010)
Toen ik bij de videotheek het DVD-hoesje zag had ik niet gedacht deze film te kijken, maar toen ik de trailer van deze film bekeek kreeg ik er ineens wel zin in. I Saw the Devil is een beetje een combinatie tussen The Chaser en Oldboy, twee geweldige Koreaanse films. Ik vind deze niet zo goed als die twee (ook al krijgt deze een 8,0 (!!!) op IMDb), maar geeft wel een ongecensureerde en/of ongeremde uiting van wraakgevoelens die ik op m’n meest duistere momenten ook wel eens gevoeld heb. Daar had ik door afgeschrikt kunnen worden, maar gelukkig gebeurde dat niet.
I Saw the Devil gaat over Koreaanse special agent wiens verloofde gruwelijk wordt vermoord door een seriemoordenaar (gespeeld door de ‘good’ guy uit Oldboy: Choi Min-shik). En na een erg stijvol gefilmd begin (meisje strandt in de sneeuw met een lekke band) krijg je meteen een idee hoe gruwelijk deze film gaat worden, als je haar vermoord ziet worden. Inderdaad: dit is geen film voor tere zieltjes. Zo’n beetje alles wat als wapen gebruikt kan worden wordt dat ook, van hamers tot dumbbells tot harpoenen en ander visgerei.
Na de gruwelijke vondst van delen van haar lichaam krijgt de agent twee weken verlof om het verlies te verwerken, maar we leren al snel dat zijn rouwproces niet kan beginnen voordat hij de moordenaar heeft opgespoord en net zo heeft laten lijden als z’n verloofde dat gedaan moet hebben. En daar begint de ongeremdheid waarover ik het in de eerste alinea had. Want wat films mij wel vaker laten voelen, is een drang naar wraak die soms nog wel lomper en rauwer is dan de reden voor die wraak. Soms schrik ik dan wel eens van m’n eigen gedachtes, maar dat heeft regisseur Jee-woon Kim waarschijnlijk niet gedaan, want hij laat ze in deze film gewoon gebeuren (en zien). Want waar bij mij m’n ‘beschaving’ me die gedachtes en gevoelens laat nuanceren, daar gaat deze film tot het gaatje, en er overheen.
Natuurlijk is er een verschil tussen de seriemoordenaar en de agent. De seriemoordenaar schijnt echt lol te hebben in het martelen van z’n slachtoffers, terwijl het voor de agent puur ‘verwerking’ lijkt te zijn. Grootste fout van de agent is echter dat hij er een kat-en-muis spel van wil maken, door de moordenaar bv. z’n hand te breken en dan weer ‘vrij’ te laten, zodat hij op hem kan blijven jagen.
En inderdaad: het geweten van de agent zal na afloop van deze film ook niet meer schoon zijn. Door het monster als monster te bestrijden, overtreedt hij zelf ook erg veel grenzen. En is er dan nog een weg terug..?
Yes, ik was wel onder de indruk van deze film. Deels vanwege de gruwelijke lompheid die je vaker in Aziatische films ziet (doorgesneden achillespezen, anyone?), maar ook wel vanwege het feit dat films niet vaak uiting durven te geven aan de meest duistere wraakgevoelens die ik ook wel eens kan voelen (en ik hoop meerdere mensen met mij ;)), en deze dat wel durft. Ja, de koude rillingen lopen weer lichtelijk over m’n rug als ik aan deze film terugdenk.
Oh ja, effe een leuk weetje: Jee-woon Kims nieuwe film zal waarschijnlijk Engelstalig zijn, en mogelijk dat Mr. Schwarzenegger daarin z’n comeback gaat maken…
Het zal wel weer aan mij liggen maar zo uitzonderlijk is deze film toch niet? Als je de ‘gore’ eruit haalt hou je toch een hele simpele 13 in een dozijn thriller over?
Dat vond ik van Chaser overigens ook al, die ik toch nog stukken beter vond als deze film.
Ik vermoed toch dat het shockeren de hoge punten bezorgd, niet het verhaal/script/regie of whatever.
Gewoon horror dus, niet aan mij besteed, next!